گزیدهٔ غزل ۳۳
بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را
دوســت مــیــدارم چــو طــفــل کــور دل آدیــنــه را
گزیدهٔ غزل ۳۴
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب بـه سـیری مده تشنهٔ دیرینه را
گزیدهٔ غزل ۳۵
جـــــان بــــرلــــب اســــت عــــاشــــق بــــخــــت آزمــــای را
دســــــتــــــوریــــــی خــــــنــــــده لــــــب جــــــان‌فــــــزای را
مــــطــــرب بــــزن رهــــی و مـــبـــیـــن زهـــد مـــن از انـــک
بـــر ســـبـــحـــهٔ نـــســـت شـــرف چـــنـــگ و نـــای را
نـــازک مـــگــوی ســاعــد خــوبــان کــه خــرد کــرد
چــــــــنــــــــدیـــــــن هـــــــزار بـــــــازروی زور آزمـــــــای را
ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست
چــــه جــــای پــــنــــد خــــســــرو شـــوریـــده رای را
گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۲۷
بـــهــار پــرده بــر انــداخــت روی نــیــکــو را
نــمــونــه گــشــت جــهــان بــوســتــان مــیـنـو را
یــکــی در ابــر بــهـاری نـگـر ز رشـتـهٔ صـبـح
چـــگـــونـــه مـــی‌گـــســـلـــد دانـــه‌هـــای لــولــو را
ســفــر چــگـونـه تـوان کـرد در چـنـیـن وقـتـی
ز دســــت چــــون بــــتــــوان داد روی نــــیـــکـــو را
بـه بـاغ غـرقـهٔ خـون است لاله دانی چیست
ز تـــیـــغ کـــوه بــریــده اســت روزگــار او را
بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم
بــــبـــوی گـــل بـــکـــف آریـــم جـــام گـــلـــبـــو را
گزیدهٔ غزل ۲۸
ســـری دارم کــه ســامــان نــیــســت او را
بـــه دل دردی کـــه درمــان نــیــســت او را
بــــه راه انــــتــــظــــارم هــــســـت چـــشـــمـــی
کــه خــوابــی هــم پـریـشـان نـیـسـت او را
به عشق از گریه هم ماندم چه جویم
بـاران از کـشـتـی که یاران نیست او را
فـــرامـــش کـــرد عـــمـــرم روز را ز ایـــنـــک
شـــبـــی دارم کـــه پــایــان نــیــســت او را
خـــط نـــو خــیــز و لــب ســاده از آنــســت
خـوش آن مـضـمـون که عنوان نیست او را
ز خــســرو رخ مــپــیــچ ار گـشـت نـاچـیـز
خـــیـــالـــی هـــســـت گـــرجـــان نـــیــســت او را
گزیدهٔ غزل ۲۵
از درونــــم نــــمــــیــــروی بــــیـــرون
کــه گــرفــتــی درون و بــیـرون را
نــام لــیــلــی بــر آیـد انـدر نـقـش
گــر بــبــیــزنــد خــاک مــجــنــون را
گریه کردم بخنده بگشا دی
لـــب شـــکـــر فـــشـــان مـــیــگــون را
بـیـش شـد از لـب تـو گریهٔ من
شـهـد هـر چـند کم کند خون را
هـر دم الـحـمـد مـیـزنـم بـه رخـت
زانــکـه خـوانـنـد بـرگـل افـسـون را
گزیدهٔ غزل ۲۶
مـــهـــر بــگــشــای لــعــل مــیــگــون را
مـــســـت کـــن عـــاشـــقــان مــحــزون را
رخ نــــمــــودی و جــــان مــــن بـــر دی
اثــــر ایــــن بـــود فـــال مـــیـــمـــون را
دل من کشته شد بقای تو باد
چـه تـوان کـرد حـکـم بـی‌چـون را
از درونــــــم نــــــمــــــی‌روی بـــــیـــــرون
در گــــرفــــتــــی درون و بــــیــــرون را
نـــام لـــیـــلــی بــرایــد انــدر نــقــش
گـــر بـــریـــزنـــد خـــون مـــجــنــون را
گـــفــت خــســرو نــگــیــردت مــا نــاک
خــاصــیــت ســلــب گــشــت افــســون را
گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟
گزیدهٔ غزل ۱۹
آورده‌ام شـــــــفــــــیــــــع دل زار خــــــویــــــش را
پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را
ایـــدوســتــی کــه هــســت خــراش دلــم از تــو
مــــرهــــم نــــمــــی‌دهــــی دل افـــکـــار خـــویـــش را
آزاد بـنـده‌ای کـه بـه پـایت فتاد و مرد
وآزاد کـــــرد جـــــان گــــرفــــتــــار خــــویــــش را
بــنــمــای قــد خــویــش کــه از بــهـردیـدنـت
تــربـر کـنـیـم بـخـت نـگـونـسـاز خـویـش را
سـرهـا بـسـی زدی سـر مـن هـم زن از طفیل
از ســـــر رواج ده روش کـــــار خـــــویــــش را
دشــــنــــام از زبــــان تــــوام مـــی‌کـــنـــد هـــوس
تـعـظـیـم کـن بـه این قدری یار خویش را
گزیدهٔ غزل ۲۰
ای بــــــاد بــــــرقــــــع بــــــرفــــــگــــــن آن روی آتــــــش‌نــــــاک را
وی دیــــده گــــر صــــفـــرا کـــنـــم آبـــی بـــزن ایـــن خـــاک را
ریـــزی تـــو خـــون بـــرآســـتـــان مــن شــویــم از اشــک روان
کـــــه آلـــــوده دیـــــده چــــون تــــوان آن آســــتــــان پــــاک را
زان غـــمـــزه عــزم کــیــن مــکــن تــاراج عــقــل و دیــن مــکــن
تـــاراج دیـــن تـــلـــقـــیـــن مـــکـــن آن هـــنـــدوی بـــی بــاک را
تــا شــمــع حــســن افــروخــتـی پـروانـه وارم سـوخـتـی
پــــــــرده دری آمــــــــوخــــــــتــــــــی آن امـــــــن صـــــــد چـــــــاک را
جـانـم چـو رفـت از تـن برون و صلم چه کار آید کنون
ایــن زهــر بــگــذشــت از فــســون ضــایـع مـکـن تـریـاک را
گــــویــــی بــــر آمــــد گــــاه خــــواب انــــدر دل شــــب آفــــتـــاب
آنــــــدم کــــــز آه صــــــبـــــح تـــــاب آتـــــش زنـــــم افـــــلـــــاک را
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود
یــــک ذره آتــــش بــــس بــــود صـــد خـــرمـــن خـــاشـــاک را
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را
گزیدهٔ غزل ۱۵
شـــفـــاعـــت آمـــدم ای دوســـت دیـــدهٔ خــود را
کـــزو مـــپـــوش گـــل نـــو دمـــیـــدهٔ خـــود را
رســـیـــد خـــیـــل غـــمـــت ورنــه ایــســتــد جــانــم
کـــجـــا بـــرم بـــدن غـــم رســـیــدهٔ خــود را
بــگــوش ره نــدهــی نــالــهٔ مــرا چــه کـنـم
چـه نـاشـنـیـده کند کس شنیدهٔ خود را
چنین که من ز تولب می‌گزم کم ار گویی
کــه مــرهــمــی بــرســانــم گــزیــدهٔ خـود را
بــه چــاه شـوق فـرو مـانـده‌ام خـداونـدا
فــــرو گــــذاشــــت مـــکـــن آفـــریـــدهٔ خـــود را
گزیدهٔ غزل ۱۶
پیر شدی گوژ پشت دل بکش از دست نفس
زانـکـه کـمـان کـس نـداد دشـمـن کـیـن توز را
چـــون تــو شــدی ازمــیــان از تــو بــروز دگــر
جـــمـــلـــه فـــرامـــش کـــنــنــد، یــادکــن آنــروز را
خـود چـو بـدیـدی کـه رفـت عـمر بسان پریر
از پـــــــی فــــــردا مــــــدار حــــــاصــــــل امــــــروز را
گزیدهٔ غزل ۱۱
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
گزیدهٔ غزل ۱۲
دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
گزیدهٔ غزل ۱۳
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
گزیدهٔ غزل ۱۴
یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
چـنـدیـن چـه غـمـزه می‌زنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را
گزیدهٔ غزل ۹
گـــذشـــت آرزو از حـــد بـــپــای بــوس تــو مــا را
ســلــام مــردم چــشــم کـه گـویـد آن کـف پـا را
تـو مـی‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
کــه داد ایـن روش و شـکـل سـر و سـبـز قـبـا را
بــرون خــبــر لــم دمــی تــا بــرآورنــد شــهــادت
چـــو بـــنــگــرنــد خــلــایــق کــمــال صــنــع خــدا را
چـو در جـفـات بـمـیـرم بـخـوانـی آنـچـه نوشتم
بـــر آســـتـــان تـــو از خـــون دیـــده حـــرف وفـــا را
فـلـک کـه مـی‌بـرد از تـیـغ بـنـد بـنـد عزیزان
گــمــان مــبــر کــه رســانــد بــهــم دویــار جـدا را
در آن مـبـیـن تـو کـه شـور اسـت آب دیـده عاشق
کـه پـرورش جـز از یـن آب نـیـسـت مـهـر گـیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چــنــیــن گــلــی نــشــگــفــتــسـت هـیـچ‌گـاه صـبـا را
گزیدهٔ غزل ۱۰
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
عـشـق آمد و برآورد از سینه دود ما را
تــاراج خــوبــرویــی در مــلــک جــان در آمـد
آن دل کـه بـود وقـتـی گـویـی نـبـود ما را