گزیدهٔ غزل ۷۵
صـــفـــتـــی اســـت آب حـــیــوان ز دهــان نــو شــخــنــدت
اثـــری اســـت جـــان شــیــریــن ز لــبــان هــم‌چــو قــنــدت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم
کــــــه دراز مـــــانـــــد دردل هـــــوس قـــــد بـــــلـــــنـــــدت
مـــــنـــــم و هـــــزار پـــــیـــــچــــش زخــــیــــال زلــــف در دل
بــه کـجـا روم کـه جـانـم دهـد از خـم کـمـنـدت؟
ز تــــودور چــــنـــد ســـوزم بـــمـــیـــان آتـــش غـــم ؟
هــمــه غــیــرتــم زعــودت هــمــه رشــکــم از ســپــنــدت
گزیدهٔ غزل ۷۶
ای ابـر گـه گاهی بگو آن چشمهٔ خورشید را
در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت
گزیدهٔ غزل ۷۷
ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
عـــــالـــــم بـــــه مـــــراد دل و اقـــــبـــــال غــــلــــام اســــت
صـــیـــدی کـــه دل خـــلـــق جـــهـــان بــود بــدامــش
الـــــمـــــنـــــتـــــه لــــلــــه کــــه امــــروز بــــدام اســــت
ازطــــاق دو ابــــروی تــــو ای کــــعــــبـــهٔ مـــقـــصـــود
خـــلـــقـــی بـــگـــمـــانـــنــد کــه مــحــراب کــدام اســت
چــشــم تــو اگــر خــون دلــم ریــخــت عــجـب نـیـسـت
او را چــه تــوان گــفــت کــه او مــسـت مـدام اسـت
خـــســـرو کـــه ســـلـــامـــت نــکــنــد عــیــب مــگــیــرش
عــاشــق کــه تــرا دیــد چــه پـروای سـلـام اسـت
گزیدهٔ غزل ۷۱
چـه کـرد پـیـش رخـت گـل کـه گل فروش او را
به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کــــمــــال حـــســـن تـــو جـــایـــی رســـیـــد در عـــالـــم
کــه خــلـق را بـدو خـورشـیـد در گـمـان انـداخـت
گزیدهٔ غزل ۷۲
جـــراحـــت جـــگـــر خـــســـتــگــان چــه مــی پــرســی؟
ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقـــیــب نــســوزد ز آه مــن چــه کــنــم
نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟
گزیدهٔ غزل ۷۴
عـشـق آمـد و گـرد فـتنه بر جایم ریخت
عـقـلـم شـد و صـبـررفت و دانش بگریخت
ایــن واقــعــه هــیــچ دوســت دســتـم نـگـرفـت
جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت
گزیدهٔ غزل ۶۹
هست سر بردوش من باری و باری می کشم
تـــا مـــگـــر انـــدازمــش در پــای خــوبــان عــاقــبــت
رای آن دادم کــه خــونــم را بــریـزنـد اهـل حـسـن
شـــد مـــوافـــق رای مـــن بــا رای خــوبــان عــاقــبــت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل
گــشــت از جــان بــنــده و مــولـای خـوبـان عـاقـبـت
بـا چـنـان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر
خـون مـن مـی‌خـور حـلـالـسـت آن چـو شـیـر مـادرت
چــشــم مــن دور ار بــگــویـم مـردم چـشـم مـنـی
زانـــکــه هــرســاعــت هــمــی بــیــنــم بــرآب دیــگــرت
گزیدهٔ غزل ۷۰
صـد دوسـت بـیـش کـشـت مـنـش نـیز دوستم
آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کــاغــذ مــگــر نــمـانـد کـه آن نـاخـدای تـرس
از نــوک خــامــه یــک رقــم از مــن دریــغ داشــت
انــدیــشــه نــیــســت گــر طــلــب جــان کــنـد زمـن
انـــــدیـــــشـــــهٔ مـــــن از دل نــــااســــتــــوار اوســــت
بـــادا بـــقـــای زلـــف و رخ و قـــامـــت و لـــبـــش
یـک جـان مـن کـه سـوخـتـهٔ هـر چـهـار اوسـت
گزیدهٔ غزل ۴۷
رسید باد صبا تازه کرد جان مرا
نـهـفـتـه دار بـمـن بـوی دلـسـتـان مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۸
گــر چــه بــربــود عــقــل و دیــن مــرا
بــــد مــــگــــویــــیــــد نــــازنــــیــــن مـــرا
گوشش از بار درد گران گشتست
نـــــشـــــنـــــود نـــــالــــهٔ حــــزیــــن مــــرا
آخـــر ای بـــاغـــبـــان یـــکـــی بـــنـــمــای
بــــه مـــن آن ســـرو راســـتـــیـــن مـــرا
دســــت در گــــل هــــمــــی زنـــم لـــیـــکـــن
خـــــار مـــــی‌گــــیــــرد آســــتــــیــــن مــــرا
گزیدهٔ غزل ۴۹
ترسم از بوی دل سوخته ناخوش گردد
مــرســانــی بــه وی ای بــاد صــبــا بـوی مـرا
گزیدهٔ غزل ۵۰
دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت
نــیـسـت مـثـل آن صـنـوبـر در هـمـه بـسـتـان مـا
گزیدهٔ غزل ۳۶
مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است
کـــــه راحـــــتـــــی نـــــبـــــود صــــحــــبــــت ریــــایــــی را
گزیدهٔ غزل ۳۷
بـــرســـرکـــوی تـــو فـــریـــاد کــه از راه وفــا
خــاک ره گـشـتـم و بـرمـن گـذری نـیـسـت تـرا
دارم آن سر که سرم در سر کار توشود
بــا مــن دلــشــده هـر چـنـد سـری نـیـسـت تـرا
دیـگـران گـرچـه دم از مـهـر و وفـای تـو زنـنـد
بـه وفـای تـو کـه چـون من دگری نیست ترا
گزیدهٔ غزل ۳۸
کـــه ره نـــمـــود نـــدانـــم قـــبــای تــنــگ تــرا
که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا
چـــه گـــویـــمــت کــه دل تــنــگ مــن کــرا مــانــد
اگــر تــو خــورده نــگــیــری دهــان تــنــگ تـرا
گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟
گزیدهٔ غزل ۱۹
آورده‌ام شـــــــفــــــیــــــع دل زار خــــــویــــــش را
پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را
ایـــدوســتــی کــه هــســت خــراش دلــم از تــو
مــــرهــــم نــــمــــی‌دهــــی دل افـــکـــار خـــویـــش را
آزاد بـنـده‌ای کـه بـه پـایت فتاد و مرد
وآزاد کـــــرد جـــــان گــــرفــــتــــار خــــویــــش را
بــنــمــای قــد خــویــش کــه از بــهـردیـدنـت
تــربـر کـنـیـم بـخـت نـگـونـسـاز خـویـش را
سـرهـا بـسـی زدی سـر مـن هـم زن از طفیل
از ســـــر رواج ده روش کـــــار خـــــویــــش را
دشــــنــــام از زبــــان تــــوام مـــی‌کـــنـــد هـــوس
تـعـظـیـم کـن بـه این قدری یار خویش را
گزیدهٔ غزل ۲۰
ای بــــــاد بــــــرقــــــع بــــــرفــــــگــــــن آن روی آتــــــش‌نــــــاک را
وی دیــــده گــــر صــــفـــرا کـــنـــم آبـــی بـــزن ایـــن خـــاک را
ریـــزی تـــو خـــون بـــرآســـتـــان مــن شــویــم از اشــک روان
کـــــه آلـــــوده دیـــــده چــــون تــــوان آن آســــتــــان پــــاک را
زان غـــمـــزه عــزم کــیــن مــکــن تــاراج عــقــل و دیــن مــکــن
تـــاراج دیـــن تـــلـــقـــیـــن مـــکـــن آن هـــنـــدوی بـــی بــاک را
تــا شــمــع حــســن افــروخــتـی پـروانـه وارم سـوخـتـی
پــــــــرده دری آمــــــــوخــــــــتــــــــی آن امـــــــن صـــــــد چـــــــاک را
جـانـم چـو رفـت از تـن برون و صلم چه کار آید کنون
ایــن زهــر بــگــذشــت از فــســون ضــایـع مـکـن تـریـاک را
گــــویــــی بــــر آمــــد گــــاه خــــواب انــــدر دل شــــب آفــــتـــاب
آنــــــدم کــــــز آه صــــــبـــــح تـــــاب آتـــــش زنـــــم افـــــلـــــاک را
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود
یــــک ذره آتــــش بــــس بــــود صـــد خـــرمـــن خـــاشـــاک را
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را
گزیدهٔ غزل ۱۱
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
گزیدهٔ غزل ۱۲
دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
گزیدهٔ غزل ۱۳
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
گزیدهٔ غزل ۱۴
یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
چـنـدیـن چـه غـمـزه می‌زنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را