غزل شمارهٔ ۲۰۹
افــــتــــاده زنــــدگــــی بـــه‌کـــمـــیـــن هـــلـــاک مـــا
چـنـدان‌کـه وارسـی بـه سـر مـاسـت خـاک ما
ذوق گــــداز دل چــــقــــدر زور داشــــتــــه‌ســــت
انـــــگـــــور را ز ریــــشــــه بــــرآورد تــــاک مــــا
بـردیـم تـا سـپـهـر غـبـار جنون چو صبح
بـرشـمـع خـنـده خـتـم شـد ازجـیـب چـاک ما
تــاب و تــب قــیــامــت هــســتــی کــشــیــده‌ایــم
ازمــرگ نــیــســت آن هــه تـشـویـش و بـاک مـا
کــــهـــســـار را ز نـــالـــهٔ مـــا بـــاد مـــی‌بـــرد
کــس را بــه درد عــشــق مــبــاد اشــتــراک مــا
قـــنـــاد نـــیـــســـت مـــائـــده آرای بـــزم عـــشــق
لـــذت گـــمـــان مـــبـــرکــه زمــخــت اســت زاک مــا
پـسـت و بـلـند شوخی نظاره هیچ نیست
مژگان بس است سر به‌سمک تاسماک ما
آخــربــه‌فــکــرخــویــش فــرورفـتـن اسـت وبـس
چــون شــمــع‌کــنــده اســت‌گـریـبـان مـغـاک مـا
صـــیـــقـــل مـــزن بـــر آیـــنـــهٔ عـــرض انـــفـــعـــال
ای جـــهـــد خـــشـــک‌کـــن عـــرق شـــرمـــنـــاک مــا
بــیــدل ز درد عــشــق بــســی خــون‌گـریـسـتـی
تـــرکـــرد شـــرم اشـــک تــو دامــان پــاک مــا
غزل شمارهٔ ۲۱۰
بــه خــیــال چــشــم‌کــه مــی‌زنـد قـدح جـنـون دل تـنـگ مـا
کـــه هـــزار مـــیـــکـــده مــی‌دود بــه رکــاب‌گــردش رنــگ مــا
بــــه حــــضـــور زاویـــهٔ عـــدم زده‌ایـــم بـــر در عـــافـــیـــت
کــــه زمــــنــــت نــــفـــس‌کـــســـی نـــگـــدازد آتـــش ســـنـــگ مـــا
بــه دل شــکــســتــه ازیــن چــمــن زده‌ایــم بــال‌گــذشــتـنـی
کـه شـتـاب اگـرهـمـه خون شود نرسد به‌گرد درنگ ما
کـسـی از طـبـیـعـت مـنـفـعـل بـه‌کـدام شکوه طرف شود
نــــفــــس آبــــیــــار عــــرق مــــکـــن زحـــدیـــث غـــیـــرت جـــنـــگ مـــا
بـه‌فـسـون هـسـتـی بـیـخـبـر، زشـکـسـت شـیـشـهٔ دل حذر
شــب خــون بـه‌خـواب پـری مـبـر ز فـسـانـه‌هـای تـرنـگ مـا
گهری زهر دو جهان‌گران، شده خاک نسبت جسم و جان
سـبـکـیـم یـن هـمـه‌کـایـن زمان به ترازو آمده سنگ ما
ز دل فــســرده بــه نــالــه‌ای نــرســیــد تــاب وتــب نــفــس
بـــبـــریـــد نـــاخـــن مـــطـــرب ازگـــره بـــریـــشـــم چـــنـــگ مــا
ســـخـــن غـــرور جــنــون اثــر، بــه زبــان جــرأت مــاســت تــر
مـژه بـشـکـنـی بـه ره نـظـر، پـراگـردهـی بـه خدنگ ما
چـــه فـــســـانـــهٔ ازل و ابـــد چــه امــل طــرازی حــرص وکــد؟
بــه هــزارســلــســلــه مــی‌کــشــد ســرطــرة‌تــوزچــنـگ مـا
ز غـــــبـــــار بـــــیــــدل نــــاتــــوان دل نــــازکــــت نــــشــــودگــــران
کــه رود زیــادتــوخــودبــه خــود چــونـفـس زآیـنـه زنـگ مـا
غزل شمارهٔ ۲۱۱
سـلـسـلـهٔ شـوق‌کـیـسـت سـر خـط آهـنگ ما
رشــتـه بـه پـا مـی‌پـرد از رگ گـل رنـگ مـا
نـقـد جـهـان فـسـوس سـهـل نـبـاید شمرد
دل بـه‌گـره بـسـتـه اسـت آبـلـه در چنگ ما
بــا هــمــه افــســردگــی جــوش شــرار دلــیـم
خــفــتــه پــریــخــانــه‌ای در بــغــل سـنـگ مـا
درتـــپــش آبــاد دل قــطــع نــفــس مــی‌کــنــیــم
نـیـسـت ز مـنـزل بـرون جـاده و فـرسـنگ ما
پـردهٔ سـازنـفـس سـخـت‌خـمـوشـی نـواست
رشــتــه مــگــر بــگــســلـد تـا دهـد آهـنـگ مـا
در قــفــس عــافــیــت هــرزه فــســردیـم حـیـف
شـور شـکـسـتـی نـزدگـل بـه سـر رنـگ ما
سعی‌گوهر برگرفت بار دل از دوش موج
آبــلــه چــشــمــی نـدوخـت بـر قـدم لـنـگ مـا
عـالـم بـی‌مـطـلـبـی عـرصـهٔ پرخاش کیست
نــیـسـت روان خـون زخـم جـزعـرق ازجـنـگ مـا
رشـتـهٔ چـنـدیـن امـل یـک‌گـره آمـد به‌عرض
بــر دو جــهــان مــهــر زد یــأس دل تـنـگ مـا
بـیـدل از اقـبـال عـجـز درهمه جا چیده است
آبــــلــــه و نــــقــــش پــــا افـــســـر واورنـــگ مـــا
غزل شمارهٔ ۲۱۲
آیــــیــــنــــهٔ چــــنــــدیــــن تــــب وتــــاب اســــت دل مــــا
چـــون داغ جــنــون شــعــلــه نــقــاب اســت دل مــا
عــمــری‌ســت‌کــه چــون آیــنــه در بـزم خـیـالـت
حـــیـــرت نـــگـــه یـــک مـــژه خـــواب اســـت دل مـــا
مــایــیــم و هــمــیــن مــوج فــریـب نـفـسـی چـنـد
ســـرچــشــمــهٔ مــگــویــیــد ســراب اســت دل مــا
پــیــمـانـهٔ مـا پـر شـود آنـدم‌کـه بـبـالـیـم
در بـــزم تـــو هـــم ظـــرف حـــبـــاب اســت دل مــا
آتــــــش زن ونــــــظــــــارة بــــــیـــــتـــــابـــــی مـــــاکـــــن
جـــزســـوخـــتــن آخــربــه چــه بــاب اســت دل مــا
لــعــل تــو بـه حـرف آمـد و دادیـم دل ازدسـت
یـــعـــنـــی بـــه ســؤ‌ال تــو جــواب اســت دل مــا
مـــا جـــرعـــه‌کــش ســاغــر ســرشــارگــدازیــم
شــــبــــنــــم صــــفـــت از عـــا‌لـــم آب اســـت دل مـــا
تــا چــیــســت ســرانــجـام شـمـار نـفـس آخـر
عـــمـــریـــســـت‌کـــه درپـــای حـــســـاب اســـت دل مــا
حــســرت ثــمــرکـوشـش بـی‌حـاصـل خـویـشـیـم
ازبــس‌کــه نــفــس ســوخــت‌کــبــاب اســت دل مـا
دریــا بــه حــبــابــی چــقــدر جــلــوه فـروشـد
آیــــیــــنــــهٔ وصــــلــــیــــم و حــــجــــاب اســــت دل مـــا
صد سنگ شد آیینه وصد قطره‌گهربست
افــــســــوس هــــمــــان خـــانـــه خـــراب اســـت دل مـــا
تــا جــنــبــش تـار نـفـس افـسـانـه طـراز اسـت
بــــیـــدل بـــه‌کـــمـــنـــد رگ خـــواب اســـت دل مـــا
غزل شمارهٔ ۲۱۳
هــــم آبــــلـــه هـــم چـــشـــم پـــر آب اســـت دل مـــا
پــــیـــمـــانـــهٔ صـــد رنـــگ شـــراب اســـت دل مـــا
غــــافــــل نــــتــــوان بـــود ازیـــن مـــنـــتـــخـــب راز
هــشــدارکــه یــک نــقــطــه‌کــتــاب اســت دل مــا
بـاغـی‌کـه بـهارش همه سنگ است دل اوست
دشــــتــــی‌کـــه غـــبـــارش هـــمـــه آب اســـت دل مـــا
مـــا خـــاک ز جـــا بـــردهٔ ســیــلــاب جــنــونــیــم
ســـرمـــایـــهٔ صـــدخـــانـــه خـــراب اســت دل مــا
پـــیـــراهـــن مـــا کـــســـوت عـــریـــانــی دریــاســت
یـــک پـــرده تـــنـــکــتــر ز حــبــاب اســت دل مــا
در بـزم‌وصـالـت‌کـه حـیا جام به‌دست است
گــــــر آب شـــــود بـــــادهٔ نـــــاب اســـــت دل مـــــا
مـنـظـوربـتـان هـرکـه‌شـود حـسرتش از ماست
یــــار آیــــنــــه مــــی‌بــــیــــنــــد وآب اســــت دل مــــا
تــا آیــنـه بـاقـی‌سـت هـمـان‌عـکـس جـمـال اسـت
ای یــــأس خـــروشـــی‌کـــه نـــقـــاب اســـت دل مـــا
تا چشم‌گشودیم به خویش آینه دیدیم
دریــاب‌کــه تــعــبــیــر چــه خــواب اســت دل مــا
ای آه اثــــر بـــاخـــتـــه آتـــش نـــفـــســـی چـــنـــد
خـــون شــوکــه زدســت تــوکــبــاب اســت دل مــا
یـــارب نـــکـــشـــد خـــجـــلــت مــحــرومــی دیــدار
عـــمــری‌ســت‌کــه آیــیــنــه خــطــاب اســت دل مــا
آیــیــنــه هــمــان چــشــمـهٔ تـوفـان خـیـالـی‌سـت
بـــیـــدل چــه تــوان‌کــرد ســراب اســت دل مــا
غزل شمارهٔ ۲۱۴
نــشــود جــاه و حـشـم شـهـرت خـام دل مـا
ایــن نــگــیــنــهــا مـتـراشـیـد بـه نـام دل مـا
ذره‌ای نـیـسـت‌کـه بـی‌شـور قـیامت یابند
طـشـت‌نـه چـرخ فـتـاده‌سـت ز بام دل ما
نــشــئــهٔ دورگــرفــتــاری مـا سـخـت رسـاسـت
حـــلـــقـــهٔ زلـــف‌کـــه دارد خـــط جـــام دل مـــا
صبح هم با نفس ازخویش برون می‌آید
کـه رسـانـده‌سـت بـر افـلـاک پیام دل ما؟
عـالـمـی را بـه درکـعـبـهٔ تـحـقـیـق رسـانـد
جـــــرس قـــــافــــلــــهٔ صــــبــــح خــــرام دل مــــا
بـرهـمـیـن آبـلـه خـتـم اسـت ره‌کـعـبـه ودیـر
کــاش مــی‌کــردکــســی ســیــر مــقــام دل مــا
بـه‌سـخـن‌کـشـف معمای عدم‌ممکن نیست
خـــامـــشـــی نـــیـــز نـــفـــهـــمــیــدکــلــام دل مــا
رنـگـهـا داشـت بهارمن وما لیک چه سود
گــل ایــن بــاغ نــخــنــدیــد بــه‌کـام دل مـا
انـس جـاویـد دگـر ازکـه طـمـع بـایـد داشت
دل مــــا نــــیــــز نــــشـــد آنـــهـــمـــه رام دل مـــا
داغ مـــحـــرومـــی دیـــدار ز مــحــفــل رفــتــیــم
بـــرســـانـــیـــد بـــه آیـــیــنــه ســلــام دل مــا
نــام صــیــاد پـرافـشـانـی عـنـقـا کـافـیـسـت
غــیــر بــیــدل‌گـرهـی نـیـسـت بـه دام دل مـا
غزل شمارهٔ ۲۱۵
بـا سـحـر ربـطـی نـدارد شـام ما
فــارغ اســت از صـاف، درد جـام مـا
دل به طوف خاک‌کویی بسته‌ایم
تـــکـــمـــه دارد جـــامـــهٔ احـــرام مــا
گـربـه امـشـب حـسـرت روی‌که داشت
روغــــن‌گــــل بــــخــــت از بــــادام مـــا
از امــــل دل را مــــســــخــــرکــــرده‌ایـــم
پــخــتـه مـی‌جـوشـد خـیـال خـام مـا
در حــــــق انــــــصــــــاف ابــــــنـــــای زمـــــان
داد تــحــســیـن مـی‌دهـد دشـنـام مـا
بــر حـریـفـان از خـمـوشـی غـالـبـیـم
گــر نــبــاشــد بــحــث مــا الــزام مـا
زیـن چـمـن‌تـصـویرصبحی‌گل نکرد
بـــی‌نـــفـــس‌تـــر از هــوای بــام مــا
درخـــــور رزق مـــــقـــــدر زنـــــده‌ایــــم
ریـــــشـــــهٔ ایـــــن دانــــه دارد دام مــــا
فــــقـــرمـــا را شـــهـــرة آفـــاق‌کـــرد
کــوس زد در بــی‌نــگــیــنـی نـام مـا
بــرنــمــی‌آیــد ز تــشــویــش‌کــسـوف
آفــــــــتــــــــاب‌کــــــــشــــــــور ایـــــــام مـــــــا
نــور مــعــنــی از تــضــع بـاخـتـیـم
خــانــه تــاریــک اســت ازگــلــجــام مـا
غـــیـــر رم درکـــاروان بــرق نــیــســت
یــک خــط اســت آغـاز تـا انـجـام مـا
نـامـه بـر بـال تحیر بسته‌ایم
بـرکـه خـواند بیکسی پیغام ما
تــا فــلــک بــاز اســت درهـای قـبـول
آه از بـــــــی‌صــــــبــــــری ابــــــرام مــــــا
هـر طـرف چـون اشـک بـیدل می‌دویم
تـا کـجـا بـی‌لـغـزش افـتـدگـام ما
غزل شمارهٔ ۲۱۶
مــپــســنــد جــزبــه رهــن تــغــافــل پــیـام مـا
لــعــل تــرا نــگــیــن نـگـرفـتـه‌سـت نـام مـا
پـوشـیـده نـیـسـت تـیـرگی بخت عاشقان
آیـــیـــنـــهٔ چــراغ بــه دســت اســت شــام مــا
کــس بــا دل‌گـرفـتـه چـه صـیـد آرزوکـنـد
این غنچه وا شودکه‌گل افتد به دام ما
صـد رنـگ خـون بـه جـیـب تأمل نهفته‌ایم
ضـبـط نـفـس چـنـو زخـم دل‌ست التیام ما
هـــمـــواری طـــبـــیـــعـــت پـــرکــار روشــن اســت
مـسـتـی نـخوانده است‌کس از خط جام ما
در مـــکـــتـــب تـــســـلــســل عــقــلــت نــمــی‌رســد
صـد داسـتـان بـه یـک سـخـن نـاتـمـام ما
مــعــیــار چــارســوی دو عــالــم گــرفـتـه‌ایـم
یــک جــنــس نــیـسـت قـابـل سـودای خـام مـا
گـاهـی دو هـمـعـنـان سـحـر می‌توان گذشت
رنــگ شــکــســتـه مـی‌کـشـد امـشـب زمـام مـا
چون سبحه اینقدر به چه امید می‌دود
دل در رکـــــاب اشـــــک چـــــکــــیــــدن خــــرام مــــا
دیـگـر بـه الـفـت‌کـه تـوان چـشـم دوخـتـن
در عــالــم رمــی‌کــه نــفــس نــیــسـت رام مـا
کـــو انـــفـــعــال تــا حــق هــســتــی اداکــنــیــم
چـون شـمـع بـسته برعرقی چند وام ما
بــیــدل چــو نــقــش پــا زبــنــای ادب مــپــرس
پـر سـرنـگـون فـتـاده بـلـنـدی ز بـام ما