غزل شمارهٔ ۵۶۵
چـو جـام لـعـل تـو نـوشـم کـجـا بـمـاند هوش
چو مست چشم تو گردم مرا که دارد گوش
مـــــنـــــم غـــــلـــــام تـــــو ور زانــــکــــه از مــــن آزادی
مـــرا بـــکـــوزه کـــشـــان شــرابــخــانــه فــروش
بــه بــوی آنــکــه ز خـمـخـانـه کـوزه‌ئـی یـابـم
روم ســــبــــوی خـــرابـــاتـــیـــان کـــشـــم بـــر دوش
ز شـــوق لـــعـــل تــو ســقــای کــوی مــیــخــواران
بــــــدیـــــده آب زنـــــد آســـــتـــــان بـــــاده فـــــروش
مـــرا مـــگـــوی کــه خــامــوش بــاش و دم درکــش
کـه در چـمـن نـتـوان گـفـت مـرغ را کـه خـموش
اگــر نــشــان تــو جــویــم کــدام صــبــر و قـرار
وگــر حــدیــث تــو گــویــم کــدام طــاقـت و هـوش
مــکــن نــصــیــحــت و از مــن مــدار چــشـم صـلـاح
کــه مــن بــقــول نـصـیـحـت کـنـان نـدارم گـوش
شــراب پــخــتــه بــخــامــان دل فــسـرده دهـیـد
کـه بـاده آتـش تـیـزسـت و پـخـتگان در جوش
نــــعــــیــــم روضــــهٔ رضــــوان بــــذوق آن نــــرســـد
کـه یـار نـوش کـنـد باده و تو گوئی نوش
مـــرا چـــو خـــلـــعـــت ســـلـــطـــان عـــشــق مــی‌دادنــد
نـدا زدنـد کـه خـواجو خموش باش و بپوش
مـــیـــســـرم نــشــود خــامــشــی کــه در بــســتــان
نـــوای بـــلـــبـــل مـــســـت از تـــرنــمــســت و خــروش
غزل شمارهٔ ۵۶۶
ای دل مــکــن انــکــار و از ایــن کــار مــیــنــدیـش
ور زانــکــه در ایــن کـاری از انـکـار مـیـنـدیـش
در کــام نــهــنــگـان شـو و کـامـی بـکـف آور
چــون یــار بــدســت آیــد از اغــیـار مـیـنـدیـش
بـا شـوق حـرم سـرمـکـش از تـیـغ حرامی
وز بــادیــه و وادی خــونــخــوار مــیــنــدیــش
مــارســت غــم عــشــقــش و او گــنــج لــطــافـت
گـنـجـت چـو بـدسـت اوفـتـد از مـار میندیش
گــر زانــکــه تــوئـی نـقـطـهٔ پـرگـار مـحـبـت
از نــقــطــه بـرون آی و ز پـرگـار مـیـنـدیـش
چــــون دســـت دهـــد پـــرتـــو انـــوار تـــجـــلـــی
از نــور مــبــرا شــود و از نــار مــیــنــدیــش
در عشق چو قربان شوی از کیش برون آی
ور لـــاف انـــا الـــحـــق زنـــی از دار مــیــنــدیــش
گـــر جـــان طـــلـــبــد یــار دل یــار بــدســت آر
چـون سـر بـشـد از دست ز دستار میندیش
خـواجـو اگـرت سـر بـرود در سـر این کار
انـــکـــار مـــکـــن وز غـــم ایـــن کـــار مــیــنــدیــش
غزل شمارهٔ ۵۶۷
پـرده از رخ بـفـکـن ای خـود پـردهٔ رخـسـار خویش
کـــی بـــود دیـــدارت ای خـــود عـــاشــق دیــدار خــویــش
بــــرســــر بــــازار چــــیــــن بــــا ســــنـــبـــل ســـوداگـــرت
مــشــک اگــر در حــلــقــه آیــد بــشـکـنـد بـازار خـویـش
نـــرگـــس بــیــمــار خــود را گــاه گــاهــی بــاز پــرس
زانــکــه هــم بــاشــد طــبــیــبــانـرا غـم بـیـمـار خـویـش
چـون نـمـی‌بـیـنـی کـسـی که جز تو می‌گوید سخن
خـویـشـتـن مـی گـوی و مـینه گوش بر گفتار خویش
ایــکــه در عــالــم بــزیــبــائــی و لــطــفــت یــار نــیــســت
بـا چـنـیـن صـورت مـگر هم خویش باشی یار خویش
مــا بــچــشــم خــویــش رخــســار تــو نــتــوانـیـم دیـد
دیده بگشای و بچشم خویش بین رخسار خویش
کــار مــا انــدیــشــهٔ بـی خـویـشـی و بـی کـیـشـی اسـت
هـر کـه را بـیـنـی بـود انـدیـشـه‌ئـی در کـار خـویش
خـویـش را خواجو شناسد گر چه او را قدر نیست
هــم بــقــدر خــویــش دانــد هــر کــســی مـقـدار خـویـش
چــون ز خــویـش و آشـنـا بـیـگـانـه شـد بـاشـد غـریـب
گـــر کـــنـــد بـــیـــگـــانــگــانــرا مــحــرم اســرار خــویــش
غزل شمارهٔ ۵۶۸
آورده ایــــــم روی بــــــســــــوی دیــــــار خــــــویــــــش
بــاشــد کــه بــنــگــریـم دگـر روی یـار خـویـش
صـوفـی و زهـد و مـسـجـد و سـجـاده و نـمـاز
مـــــا و مــــی مــــغــــانــــه و روی نــــگــــار خــــویــــش
چــون زلــف لــیــلــی از دو جــهــان کــردم اخـتـیـار
مـــجـــنـــونـــم ار ز دســـت دهــم اخــتــیــار خــویــش
کـــردم گـــذار بـــرســـرکـــویـــش وزیـــن ســـپــس
تا خود چه بر سرم گذرد از گذار خویش
چـــون هـــیـــچ بــرقــرار نــمــی‌مــانــد از چــه روی
مـــانـــدســـت بـــیـــقـــراری مـــن بـــرقــرار خــویــش
زانـرو کـه هـر چـه دیـده‌ام از خـویـش دیده‌ام
هــر دم کــنــم ز دیــده ســزا در کــنـار خـویـش
در بــنــدگــی چـو کـار مـن خـسـتـه بـنـدگـیـسـت
تــا زنــده‌ام چــگـونـه کـنـم تـرک کـار خـویـش
چـــون مـــا شــکــار آهــوی شــیــرافــکــن تــوئــیــم
گــر مــی‌کــشــی بــدور مـیـفـکـن شـکـار خـویـش
خـــواجـــو چـــو کــرده‌ئــی ســبــق خــون دل روان
از لـــوح کـــائـــنـــات فـــرو شــو غــبــار خــویــش
غزل شمارهٔ ۵۶۹
بـــه شـــهـــریـــار بـــگـــوئــیــد حــال ایــن درویــش
بـــه شـــهـــریـــار بـــریــد آگــهــی از ایــن دل ریــش
مـــدد کـــنـــیـــد کـــه دورســـت آب و مـــا تـــشـــنــه
حــــرامـــی از عـــقـــب و روز گـــرم و ره در پـــیـــش
تـــوانـــگـــران چــو عــلــم بــرکــنــار دجــلــه زنــنــد
مـــــــگـــــــر دریـــــــغ نـــــــدارنـــــــد آبـــــــی از درویــــــش
اگــر تــو زهــر دهــی هــمــچـو شـهـد نـوش کـنـم
بـه حـکـم آنـکـه ز دسـت تو نوش باشد نیش
بـه نـوک نـاوک چـشـم تـو هر که قربان شد
ازو چـــه چـــشـــم تـــوان داشــتــن رعــایــت کــیــش
از آســـــتـــــان تـــــو دوری نـــــکـــــردم انـــــدیـــــشــــه
چـــرا کــه گــوش نــکــردم بــعــقــل دور انــدیــش
اگـــر گـــرفـــت دلـــم تـــرک خـــویـــش و بـــیــگــانــه
غریب نیست که بیگانه گشته است از خویش
بـــــه عــــشــــوه آهــــوی روبــــاه بــــاز صــــیــــادت
چــنــان بـرد دل مـردم کـه گـرگ گـرسـنـه مـیـش
بــیــا و پــرده بـرافـکـن کـه هـسـت خـواجـو را
شــکــیــب کـم ز کـم و اشـتـیـاق بـیـش از بـیـش
غزل شمارهٔ ۵۷۰
به بزمگاه صبوحی کنون بمجلس خاص
حـیـات بـخـش بـود جـام مـی بـحـکم خواص
ز شــوق مــجــلــس مــســتــان نــگــر بـبـزم افـق
کـه زهـره نـغـمـه سرایست و مشتری رقاص
بــســوز مــجــمــر عــود ای مــقـیـم خـلـوت انـس
بـسـاز بـزم صـبـوح ای نـدیم مجلس خاص
بــگــو کــه فــاتـحـهٔ بـاب صـبـح خـیـزان را
ســپــیــده دم بــدمـد حـرزی از سـر اخـلـاص
تــو از جــراحــت دلــهــای خــســتــه نــنــدیــشـی
کـه در ضـمـیر نیاری که الجروح قصاص
مـــحـــب روی تـــو رویـــم نـــمـــی‌تـــوانـــد دیـــد
کـه گـفـتـه‌انـد کـه الـقـاص لـا یحب القاص
نــه در جــمــال تــو مــشــتــاق را مـجـال نـظـر
نــه از کــمــنــد تــو عــشــاق را امــیــد خــلـاص
ز قـیـد عـشـق تـو مـی‌خواستم که بگریزم
گـرفـت پـیـش ره اشـکـم کـه لـات حـین مناص
غـــریــض لــجــهٔ دریــای عــشــق شــد خــواجــو
ولـی چـو در بـکـف آرد چـه غـم خـورد غـواص
غزل شمارهٔ ۵۷۱
بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص
مـــــایــــهٔ روح فــــزائــــی بــــود از روی خــــواص
دوســتـان شـمـع شـبـسـتـان و پـریـوش سـاقـی
مــاه خـوش نـغـمـه نـواسـاز و حـریـفـان رقـاص
عـــقـــل را ره نـــبــود بــر در خــلــوتــگــه عــشــق
عــام را بــار نــبــاشــد بـه سـراپـرده خـاص
ای بــســا در گــرانــمـایـه کـه آیـد بـه کـنـار
تــا دریــن بـحـر بـود مـردم چـشـمـم غـواص
آخــر ای فــاتــحــهٔ صــبــح بــه اخـلـاص بـدم
کـه خـلـاص از شـب هـجـران نـبـود بـی اخلاص
وحـشـی از قـیـد تـو نـگـریـزد ارش تـیـغ زنـی
کــه گــرفــتــار کــمــنــدت نــکــنــد یــاد خــلــاص
خــالــص آیــد چــو زر از روی حــقــیــقــت خـواجـو
گـرتـو در بـوتـه عـشقش بگدازی چو رصاص
غزل شمارهٔ ۵۷۲
بــســوز ســیــنــه رســنــد اهــل دل بـذوق سـمـاع
کـه شـمـع سـوخـتـه دل را از آتـشـسـت شـعـاع
حـــــدیـــــث ســـــوز درون از زبـــــان نـــــی بــــشــــنــــو
ولــی چــو شــمــع نــبــاشــد چــه آگــهــی ز سـمـاع
بـــچـــشـــم آهـــوی لـــیـــلـــی نـــظــر کــن مــجــنــون
گــهــی کــه بــرســر خــاکـش چـرا کـنـنـد سـبـاع
بــرو طــبــیــب و صــداعــم مــده کــه مـخـمـورم
مــــگــــر بــــبــــاده رهــــائــــی دهــــی مــــرا ز صـــداع
بـــیـــا و جـــام عـــقـــارم بـــده کــه تــا بــودم
نــه بــا عــقــار تــعــلــق گــرفـتـه‌ام نـه ضـیـاع
چـــگــونــه از خــط حــکــم تــو ســر بــگــردانــم
که من مطیعم و حکم تو پیش بنده مطاع
شـدی و بـیـتـو بـهـر شـارعـی کـه بـگـذشـتم
ز دود ســـیــنــه هــوا بــرســرم بــبــســت شــراع
بــه روشــنــی نــتــوان بــار بــر شــتــر بــسـتـن
کــه هـمـچـو شـام بـود تـیـره بـامـداد وداع
بــرقــعــه‌ئــی دل مــا شــاد کــن کـه در غـم تـو
بــســی بــخــون جــگــر نــســخ کــرده‌ایــم رقـاع
مـرا از آنـچـه که گیرد حرامی از پس و پیش
چـو تـرک خـویـش گـرفتم چه غم خورم ز متاع
بــمــهــد خــاک بــرد بــا تــو دوســتــی خـواجـو
کــه شـیـر مـهـر تـو خـوردسـت در زمـان رضـاع