گزیدهٔ غزل ۶۹
هست سر بردوش من باری و باری می کشم
تـــا مـــگـــر انـــدازمــش در پــای خــوبــان عــاقــبــت
رای آن دادم کــه خــونــم را بــریـزنـد اهـل حـسـن
شـــد مـــوافـــق رای مـــن بــا رای خــوبــان عــاقــبــت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل
گــشــت از جــان بــنــده و مــولـای خـوبـان عـاقـبـت
بـا چـنـان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر
خـون مـن مـی‌خـور حـلـالـسـت آن چـو شـیـر مـادرت
چــشــم مــن دور ار بــگــویـم مـردم چـشـم مـنـی
زانـــکــه هــرســاعــت هــمــی بــیــنــم بــرآب دیــگــرت
گزیدهٔ غزل ۷۰
صـد دوسـت بـیـش کـشـت مـنـش نـیز دوستم
آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کــاغــذ مــگــر نــمـانـد کـه آن نـاخـدای تـرس
از نــوک خــامــه یــک رقــم از مــن دریــغ داشــت
انــدیــشــه نــیــســت گــر طــلــب جــان کــنـد زمـن
انـــــدیـــــشـــــهٔ مـــــن از دل نــــااســــتــــوار اوســــت
بـــادا بـــقـــای زلـــف و رخ و قـــامـــت و لـــبـــش
یـک جـان مـن کـه سـوخـتـهٔ هـر چـهـار اوسـت
گزیدهٔ غزل ۶۴
بــا خــیــال زلــف و رویــت چــشــم مــن
نــیــمــه‌ای ابــر اســت و نــیــمــی آفـتـاب
زان لب میگون که هوش ازمن ببرد
خـون هـمـی گـریـم چو برآتش کباب
گزیدهٔ غزل ۶۵
زهــی نــمــوده از آن زلــف و خــال و عـارض خـواب
یــکــی سـواد و دوم نـقـطـه و سـیـم مـکـتـوب
ســواد و نــقــطــه و مــکــتـوب اوسـت بـردل مـن
یـــکـــی بـــلـــاو دوم فـــتـــنـــه و ســـیـــم آشــوب
بـــــــلــــــا رفــــــتــــــه و آشــــــوب او بــــــود مــــــا را
یــکــی مــراد و دوم مــونــس و ســیــم مــطــلــوب
مــراد و مـونـس و مـطـلـوب هـر سـه از مـن شـد
یـــکـــی جـــداو دوم غـــالـــب و ســـیـــم مـــغـــلـــوب
جـــدا و غـــالـــب و مـــغـــلــوب هــر ســه بــاز آیــد
یـــکـــی غـــلـــام و دوم دولـــت و ســـیـــم مـــرکـــوب
غلام و دولت و مرکوب با سه چیز خوش است
یـکـی حـضـور و دوم شـادی و سـیـم مـحـبـوب
حـضـور و شـادی و مـحـبـوب مـن بـود خـسـرو
یــکــی شــراب و دوم سـاقـی و سـیـم رخ خـوب
گزیدهٔ غزل ۲۷
بـــهــار پــرده بــر انــداخــت روی نــیــکــو را
نــمــونــه گــشــت جــهــان بــوســتــان مــیـنـو را
یــکــی در ابــر بــهـاری نـگـر ز رشـتـهٔ صـبـح
چـــگـــونـــه مـــی‌گـــســـلـــد دانـــه‌هـــای لــولــو را
ســفــر چــگـونـه تـوان کـرد در چـنـیـن وقـتـی
ز دســــت چــــون بــــتــــوان داد روی نــــیـــکـــو را
بـه بـاغ غـرقـهٔ خـون است لاله دانی چیست
ز تـــیـــغ کـــوه بــریــده اســت روزگــار او را
بیا که تا به چمن در رویم و بنشینیم
بــــبـــوی گـــل بـــکـــف آریـــم جـــام گـــلـــبـــو را
گزیدهٔ غزل ۲۸
ســـری دارم کــه ســامــان نــیــســت او را
بـــه دل دردی کـــه درمــان نــیــســت او را
بــــه راه انــــتــــظــــارم هــــســـت چـــشـــمـــی
کــه خــوابــی هــم پـریـشـان نـیـسـت او را
به عشق از گریه هم ماندم چه جویم
بـاران از کـشـتـی که یاران نیست او را
فـــرامـــش کـــرد عـــمـــرم روز را ز ایـــنـــک
شـــبـــی دارم کـــه پــایــان نــیــســت او را
خـــط نـــو خــیــز و لــب ســاده از آنــســت
خـوش آن مـضـمـون که عنوان نیست او را
ز خــســرو رخ مــپــیــچ ار گـشـت نـاچـیـز
خـــیـــالـــی هـــســـت گـــرجـــان نـــیــســت او را