گزیدهٔ غزل ۵۱
ای طبیب از ما گذر درمان درد مام جوی
تـاکـند جانان ما از لطف خود درمان ما
گزیدهٔ غزل ۵۲
بــتــا نــامــســلـمـانـیـی مـیـکـنـی
که در کافرستان نباشد روا
گزیدهٔ غزل ۵۳
بـــســـی شـــب بـــا مـــهـــی بـــودم کــجــا شــد آن هــمــه شــبــهــا
کــــنــــون هــــم هــــســــت شــــب لــــیــــکـــن ســـیـــاه از دود یـــاربـــهـــا
خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش
جـــــهـــــانـــــم مـــــیــــشــــود تــــاریــــک چــــون یــــاد آرم آن شــــبــــهــــا
هـــــــــمـــــــــی کــــــــردم حــــــــدیــــــــث ابــــــــرو و مــــــــژگــــــــان او هــــــــردم
چـــو طـــفـــلـــان ســـورهٔ نـــون والـــقــلــم خــوانــان بــه مــکــتــبــهــا
چــه بــاشــد گــر شــبــی پــرســد کــه در شــبــهــای تــنــهــایــی
غـــــریـــــبـــــی زیـــــر دیـــــوارش چـــــگـــــونـــــه مـــــی‌کـــــنـــــد تـــــنــــهــــا
بــــیــــا ای جــــان هــــر قــــالــــب کــــه تــــا زنـــده شـــونـــد از ســـر
بــــکــــویــــت عــــاشــــقــــان کــــز جــــان تــــهـــی کـــردنـــد قـــالـــبـــهـــا
مــــرنــــج از بــــهــــر جــــان خــــســـرو اگـــر چـــه مـــی‌کـــشـــد یـــارت
کــــه بــــاشـــد خـــوب‌رویـــان را بـــســـی زیـــن گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا