غزل شمارهٔ ۸۱
عــــقــــل مــــرغـــی ز آشـــیـــانـــهٔ مـــاســـت
چــــرخ گــــردی ز آســـتـــانـــهٔ مـــاســـت
شــمــس مــشــرق فــروز عــالــمــتــاب
شـمـسـهٔ طـاق تـا بـخـانـهٔ مـاسـت
خــون چــشــم شـفـق کـه مـی‌بـیـنـی
جـــرعـــه‌هـــای مـــی شـــبـــانـــه مــاســت
صــیــد مــا کــیـسـت آنـک صـیـادسـت
دام مــا چــیــســت آنـچـه دانـهٔ مـاسـت
تــیــر مــا بــگـذرد ز جـوشـن چـرخ
زانــکــه قــلــب فــلــک نـشـانـهٔ مـاسـت
مـا بـه افـسـون کـجـا رویـم از راه
که دو عالم پر از فسانهٔ ماست
گــر چــه ز اهـل زمـانـه شـاد نـئـیـم
شـــــادی آنـــــک در زمـــــانــــهٔ مــــاســــت
جـــنـــت ار هـــســـت خـــاک درگــه اوســت
زانــــکـــه مـــاوای جـــاودانـــه مـــاســـت
در بــسـیـط جـهـان کـنـون خـواجـو
هــــــمــــــه آوازهٔ تـــــرانـــــه مـــــاســـــت
غزل شمارهٔ ۸۲
کــاف و نـون جـزوی از اوراق کـتـب خـانـه مـاسـت
قــاف تــا قــاف جــهـان حـرفـی از افـسـانـهٔ مـاسـت
طـاق پـیـروزه کـه خـلـوتـگـه قـطـب فـلک است
کــمــتــریــن زاویــه‌ئــی بــر در کـاشـانـهٔ مـاسـت
گــــر چــــراغ دل مــــا از نــــفـــس ســـرد بـــمـــرد
شـمـع ایـن طـارم نـه پـنـجـره پـروانهٔ ماست
گـنـج مـعـنـی کـه طـلـسـم است جهان بر راهش
چــون بــه مــعــنــی نــگـری ایـن دل ویـرانـهٔ مـاسـت
آب رو ریـــخــتــه‌ایــم از پــی یــک جــرعــه شــراب
گـر چـه کـوثـر نـمـی از جـرعـهٔ پـیمانهٔ ماست
مـا بـه دیـوانـگـی ار زانـک بـه عـالـم فـاشـیـم
عــــقـــل کـــل قـــابـــل فـــیـــض دل دیـــوانـــهٔ مـــاســـت
آشـنـائـیـم به بی خویشی و بیگانه ز خویش
وانـک بـیـگـانـه نـگـشـت از هـمـه بـیـگانهٔ ماست
هـر کـسـی را تـو اگـر زنـده بـه جـان مـی‌بینی
جــان هــر زنــده دلــی زنــده بــه جــانــانـهٔ مـاسـت
گر چه در مذهب ما کعبه و بتخانه یکیست
خواجو از کعبه برون آی که بتخانهٔ ماست
غزل شمارهٔ ۸۳
مــائــیــم آن گــدای کــه ســلــطــان گــدای مـاسـت
مــا زیــر دســت مــهــر و فــلــک زیــر پــای مـاسـت
تــا بــر در ســرای شــمــا ســر نــهــاده‌ایــم
اقـــــبـــــال بـــــنـــــدهٔ در دولـــــتـــــســـــرای مـــــاســــت
بــودی بــســیــط خــاک پــر از هــای و هــوی مــا
و کـنـون جـهان ز گریه پر از های هاست ماست
زیـن‌سـان کـه در قفای تو از غم بسوختیم
گـوئـی کـه دود سـوخـتـه‌ئـی در قـفای ماست
تــا کــی زنــیــد تــیــغ جــفـا بـر شـکـسـتـگـان
ســهــلــســت اگــر بـقـای شـمـا در فـنـای مـاسـت
گـــر بـــرکــشــی وگــر بــکــشــی رای رای تــســت
هر چیز کان نه رای تو باشد نه رای ماست
آن کــــاشــــنـــای تـــســـت غـــریـــبـــســـت در جـــهـــان
وان کــو غــریــب گــشــت ز خـویـش آشـنـای مـاسـت
مــا را اگــر تــو مــشــتـریـیـی ایـن سـعـادتـیـسـت
بـــنـــمــای رخ کــه دیــدن رویــت بــهــای مــاســت
خــواجــو کــه خــاک پـای گـدایـان کـوی تـسـت
شـاهـی کـنـد گـرش تـو بـگـوئـی گـدای مـاست
غزل شمارهٔ ۸۴
جـــمـــشــیــد بــنــده در دولــتــســرای مــاســت
خــورشــیــد شــمـسـهٔ حـرم کـبـریـای مـاسـت
جـــعـــد عـــروس مـــاهـــرخ حـــجـــلـــهٔ ظـــفـــر
گـیـسـوی پـرچـم عـلـم سـدره‌سـای مـاست
آن اطـلـس سـیـه کـه شـب تـار نـام اوسـت
تـــاری ز پـــردهٔ در خـــلـــوتـــســـرای مـــاســت
کــیــوان کـه هـسـت بـرهـمـن دیـر شـش دری
بـــا آن عـــلـــو مـــرتـــبـــه مـــامـــور رای مــاســت
گــر زیــر دســت مــا بــود آفــاق دور نـیـسـت
کــافــلــاک را چــو درنــگــری زیــر پــای مـاسـت
بــنــمــای مــلــکـتـی کـه نـبـاشـد خـلـل‌پـذیـر
ور زانـــک هـــســـت مـــمـــلـــکـــت دیــرپــای مــاســت
تـــا چـــتـــر مـــا هـــمـــای هـــوای مـــمــالــکــســت
فــــر هـــمـــای ســـایـــهٔ پـــر هـــمـــای مـــاســـت
مــــا تــــاج تــــارک خــــلــــفــــای زمــــانــــه‌ایـــم
وآئـــیـــنـــهٔ جـــمـــال خـــلـــافـــت لـــقـــای مـــاســـت
خـورشـیـد آتـشـیـن رخ گـیـتـی فـروز چـرخ
عــکــسـی ز جـام خـاطـر گـیـتـی نـمـای مـاسـت
خـواجـو سـزد کـه بندهٔ درگاه ما بود
چون شاه هفت کشور گردون گدای ماست
غزل شمارهٔ ۸۴
جـــمـــشــیــد بــنــده در دولــتــســرای مــاســت
خــورشــیــد شــمـسـهٔ حـرم کـبـریـای مـاسـت
جـــعـــد عـــروس مـــاهـــرخ حـــجـــلـــهٔ ظـــفـــر
گـیـسـوی پـرچـم عـلـم سـدره‌سـای مـاست
آن اطـلـس سـیـه کـه شـب تـار نـام اوسـت
تـــاری ز پـــردهٔ در خـــلـــوتـــســـرای مـــاســت
کــیــوان کـه هـسـت بـرهـمـن دیـر شـش دری
بـــا آن عـــلـــو مـــرتـــبـــه مـــامـــور رای مــاســت
گــر زیــر دســت مــا بــود آفــاق دور نـیـسـت
کــافــلــاک را چــو درنــگــری زیــر پــای مـاسـت
بــنــمــای مــلــکـتـی کـه نـبـاشـد خـلـل‌پـذیـر
ور زانـــک هـــســـت مـــمـــلـــکـــت دیــرپــای مــاســت
تـــا چـــتـــر مـــا هـــمـــای هـــوای مـــمــالــکــســت
فــــر هـــمـــای ســـایـــهٔ پـــر هـــمـــای مـــاســـت
مــــا تــــاج تــــارک خــــلــــفــــای زمــــانــــه‌ایـــم
وآئـــیـــنـــهٔ جـــمـــال خـــلـــافـــت لـــقـــای مـــاســـت
خـورشـیـد آتـشـیـن رخ گـیـتـی فـروز چـرخ
عــکــسـی ز جـام خـاطـر گـیـتـی نـمـای مـاسـت
خـواجـو سـزد کـه بندهٔ درگاه ما بود
چون شاه هفت کشور گردون گدای ماست
غزل شمارهٔ ۸۶
مــــنــــزل پــــیــــر مــــغـــان کـــوی خـــرابـــات فـــنـــاســـت
آخــــر ای مــــغــــبــــچــــگــــان راه خــــرابـــات کـــجـــاســـت
دســـــــت در دامـــــــن رنـــــــدان قـــــــلـــــــنـــــــدر زده‌ایـــــــم
زانـــک رنـــدی و قـــلــنــدر صــفــتــی پــیــشــه مــاســت
هــر کـه در صـبـحـت آن شـاخ صـنـوبـر بـنـشـسـت
هــمــچــوبــاد ســحــری از ســر بـسـتـان بـرخـاسـت
پــیــش آنــکــس کـه چـو نـرگـس نـبـود اهـل بـصـر
صـــفـــت ســـرو بـــه تـــقـــریــر کــجــا آیــد راســت
گــر نــمــی‌خــواســت کــه آرد دل مــجــنــون در قـیـد
لــیــلــی آن زلــف مـسـلـسـل بـه چـه رو مـی‌پـیـراسـت
هــر چــه در عــالــم تــحــقــیــق صـفـاتـش خـوانـنـد
چــــــو نــــــکــــــو درنــــــگــــــری آیـــــنـــــهٔ ذات خـــــداســـــت
گر چه صورت نتوان‌بست که جان را نقشیست
نــــقــــش جــــانـــســـت کـــه در آیـــنـــه دل پـــیـــداســـت
تـلـخ از آن مـنـطـق شـیـریـن چو شکر نوش کنم
زانـــک دشـــنـــام کـــه مــحــبــوب دهــد عــیــن دعــاســت
طـــلـــب از یـــار بـــه جـــز یـــار نــمــی‌بــایــد کــرد
حاجت از دوست به جز دوست نمی‌شاید خواست
آنــــک نــــقـــش رخ خـــورشـــیـــد عـــذاران مـــی‌بـــســـت
چـــون نـــظـــر کـــرد رخ مـــهـــوش خـــود مــی‌آراســت
گـــر تـــوان حــور پــریــچــهــره جــدائــی خــواجــو
تـو مـپـنـدار کـه او یک سر موی از تو جداست
غزل شمارهٔ ۸۷
گــــر از جــــور جــــانـــان نـــنـــالـــی رواســـت
کـه دردی کـه از دوسـت بـاشـد دواسـت
چــــه بــــویــــســــت کــــارام دل مــــی‌بــــرد
مــــــگــــــر بــــــوی زلــــــف دلــــــارام مـــــاســـــت
عـــــجـــــب دارم از جــــعــــد مــــشــــکــــیــــن او
کــه بــا اوســت دایـم پـریـشـان چـراسـت
نــه تــنــهــا بــدامــش نــهـم پـای بـنـد
بـــهـــر تـــار مـــویـــش دلـــی مـــبـــتــلــاســت
تو گوئی که صد فتنه بیدار شد
چـو جـادویـش از خـواب مـسـتـی بـخـاست
بـــــتـــــابـــــیـــــش ازیـــــن قـــــصــــد آزار مــــن
مــکــن زانــک هــر نــیــک و بــد را جــزاســت
گــدائــی چــو خـواجـو چـه قـدرش بـود
کــه درخــیــل خــوبــان سـلـیـمـان گـداسـت
غزل شمارهٔ ۸۸
شـامـش از صـبـح فـروزنده درآویخته است
شـبـش از چـشـمهٔ خورشید برانگیخته است
گــــوئــــیـــا آنـــک گـــلـــســـتـــان رخـــش مـــی‌آراســـت
سنبل افشانده و بر برگ سمن ریخته است
یـا نـه مـشـاطـه ز بـیـخـویـشـتـنی گرد عبیر
گــرد آئــیــنــه چـیـنـش بـخـطـا بـیـخـتـه اسـت
تــا چـه دیـدسـت کـه آن سـنـبـل گـل‌فـرسـا را
دسـتـهـا بـسـتـه و از سـرو درآویـخـتـه اسـت
نـــتـــوان در خـــم ابـــروی ســـیــاهــش پــیــوســت
آنـک پـیـونـد مـن سـوخـتـه بـگـسـیـخـته است
تـــا زدی در دل مـــن خـــیـــمـــه بـــاقـــبـــال غـــمـــت
شــادی از جــان مــن غــمـزده بـگـریـخـتـه اسـت
جــان خــواجــو ز غــبــار قــدمــت خــالــی نــیــســت
زانــک بــا خــاک ســر کــوت بــرآمـیـخـتـه اسـت
غزل شمارهٔ ۸۹
شــوریــده‌ئــیـسـت زلـف تـو کـز بـنـد جـسـتـه اسـت
خــــط تــــو آن نــــبــــات کــــه از قــــنــــد رســــتـــه اســـت
آن هـــنـــدوی ســـیـــه کـــه تـــواش بـــنـــد کــرده‌ئــی
بــســیــار قــلــب صــف‌شــکــنــان کــو شــکـسـتـه اسـت
گـــــر زانـــــک روی و مـــــوی تـــــو آشــــوب عــــالــــمــــســــت
مــــا را شــــبــــی مــــبــــارک و روزی خــــجــــســــتــــه اســـت
هــــر چــــنـــد نـــیـــســـت بـــا کـــمـــرت هـــیـــچ در مـــیـــان
خود را به زر نگر که چنان بر تو بسته است
بـــا مـــن مـــکـــن بــه پــســتــهٔ شــیــریــن مــضــایــقــت
آخـر نـه شـهـر جـمـلـه پـر از قـنـد و پـسـتـه اسـت
دانـــی کـــه بـــرعـــذار تـــو خـــال ســـیـــاه چـــیـــســـت
زاغـــی کـــه بـــر کـــنـــارهٔ بـــاغـــی نـــشـــســتــه اســت
مـــــن چـــــون ز دام عـــــشـــــق رهـــــائـــــی طـــــلـــــب کـــــنـــــم
کــانـکـس کـه خـسـتـه اسـت بـتـیـغ تـو رسـتـه اسـت
گـفـتـم کـه چـشـم مـسـت تـو خـونـم بـریـخـت گفت
یک لحظه تن بزن که بخسبد که خسته است
خــواجــو چــنــیــن کـه اشـک تـو بـیـنـم ز تـاب مـهـر
گــوئــی مــگــر کــه رشــتــهٔ پــرویــن گــسـسـتـه اسـت
غزل شمارهٔ ۹۰
روی زمـــیـــن و خـــون دلـــم نـــم گــرفــتــه اســت
پــشــت فــلـک ز بـار غـمـم خـم گـرفـتـه اسـت
اشــکــم چــه دیـده اسـت کـه مـانـنـد خـونـیـان
پــیــوســتــه دامــن مــن پــرغــم گـرفـتـه اسـت
مــســکــیــن دلــم کــه حــلــقــهٔ آن زلــف تــابـدار
بـگـرفـت و غـافـلـسـت کـه ارقـم گـرفـتـه است
انـــفـــاس روح مـــی‌دمـــد از بـــاد صـــبـــحـــدم
گـوئـی کـه بـوی عـیـسـی مـریـم گـرفـته است
چــون جــام مــی‌گــرفــت نــگــارم زمــانــه گــفـت
خـورشـیـد بـین که ماه محرم گرفته است
همدم به جز صراحی و جام شراب نیست
خــرم کــســی کــه دامـن هـمـدم گـرفـتـه اسـت
هـــر کـــو ز دســـت یـــار گــرفــتــســت جــام مــی
روشــن بـدان کـه مـمـلـکـت جـم گـرفـتـه اسـت
مـــلـــک دلـــم گــرفــت و بــجــورش خــراب کــرد
آری غــریــب نــیــســت مــگــر کــم گــرفـتـه اسـت
خواجو ز پا درآمد و هیچش بدست نیست
جــز دامــن امــیــد کــه مــحــکــم گـرفـتـه اسـت
از وی مــــــتـــــاب روی کـــــه مـــــانـــــنـــــد آفـــــتـــــاب
تــیــغ زبــان کـشـیـده و عـالـم گـرفـتـه اسـت