گزیدهٔ غزل ۱۵۶
امـــشـــب شـــب مـــن نــور ز مــهــتــاب دگــر داشــت
وز گــــریــــهٔ شــــادی جــــگــــرم آب دگـــر داشـــت
هــنــگــام ســحــر خــلــق بــه مــحــراب و دل مـن
ز ابــروی بــتــی روی بــه مــحــراب دگــر داشـت
قربان شوم و چون نشوم وای که آن چشم
بــر جــان مــن از هــر مــژه قــصــاب دگـر داشـت
نـی داشـت خـبـر از خـود و نی از می و مجلس
خـــســـرو کــه خــرابــی ز مــی نــاب دگــر داشــت
گزیدهٔ غزل ۱۵۷
سـوزش سـیـنـهٔ مـن دیـد و کـنـارم نگرفت
دل دیـوانـه بـه زنـجـیـر نـگـه نتوان داشت
نظری کردم و دزدیده مرا جان بخشید
کــز رقــیــبــان خــنـک دزدی مـن پـنـهـان داشـت
گزیدهٔ غزل ۱۵۸
چــون بـگـیـتـی هـر چـه مـی‌آیـد روان خـواهـد گـذشـت
خـرم آنـکـس کـونـکـو نـام از جـهـان خـواهـد گـذشـت
مـــهـــر جـــانـــی وبـــهــاری کــایــدت خــوش بــاش ازانــک
چند بعد از تو بهار و مهر جان خواهد گذشت
خـــــســـــرو بــــســــتــــان مــــتــــاعــــی در دکــــان روزگــــار
کــیــن بــهــار عــمــر نــاگــه رایـگـان خـواهـد گـذشـت
گزیدهٔ غزل ۱۵۹
بـا غـمـش خـو کـردم امـشـب گـرچه در زاری گذشت
یــاد مــیــکــردم از آن شــبــهــا کـه در یـاری گـذشـت
مـــــردمـــــان گـــــویـــــنـــــد چــــونــــی در خــــیــــال زلــــف او
چـون بـود مـرغـی کـه عـمـرش در گـرفـتـاری گـذشـت
نـاخـوش آن وقـتـی کـه بـر زنـده‌دلـان بـی عـشق رفت
ضایع آن روزی که بر مستان به هشیاری گذشت
مــاجــرای دوش مــی‌پــرســی کـه چـون بـگـذشـت حـال
ای سـرت گـردم چـه می‌پرسی به دشواری گذشت
گزیدهٔ غزل ۱۶۰
مـهـی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت
شــبــی نــرفــت کـه بـرجـان مـا بـلـا نـگـذشـت
مـــرا ز عـــارض او دیــر شــد گــلــی نــشــگــفــت
چو گلبنی که بر او هیچ‌گه صبا نگذشت
گـــذشـــت در دل مـــن صـــد هـــزار تـــیـــر جـــفــا
کـــه هـــیـــچ در دل آن یـــار بــی‌وفــا نــگــذشــت
مـــســـیـــح مـــن چـــو مـــرا دم نـــداد جــان دادم
ولـــیـــک عـــمـــر نـــدانـــم گــذشــت یــا نــگــذشــت
کـــبـــوتـــری نـــبـــرد ســـوی دوســـت نـــامــهٔ مــن
کــــز آتــــش دل مــــن مــــرغ در هــــوا نــــگــــذشــــت
چـه سـود مـلک سلیمانت خسروا به سخن
کــه هــدهــد تــو گــهــی جـانـب سـبـا نـگـذشـت
گزیدهٔ غزل ۱۶۱
سرآن قامت چون سرو روان خواهم گشت
خـاک آن سـلـسـلـهٔ مـشـکفشان خواهم گشت
بـنـده عـشـقـم و آنـانـکـه دریـن غـم مـردنـد
تـازیـم گـرد سر تربتشان خواهم گشت
گزیدهٔ غزل ۱۶۲
دریــن هـوس کـه بـبـیـنـد بـه خـواب چـشـم تـرا
بـخـفـت نـرگـس و بـیـدار گـشـت و بـاز بـخفت
بـــبـــاغ بـــا تـــو هـــمــی کــرد ســرو پــای دراز
به یک طپانچه که بادش بزد دراز بخفت
گزیدهٔ غزل ۱۶۳
هر صبر و سلام که دل سوخته را بود
انــدر شــکــن سـلـسـلـهٔ خـم بـه خـمـش رفـت
یــک روز بــه شــالــای وصــالــش نـرسـانـیـد
آن عـمـر گـران مـایه که ما را به غمش رفت
گزیدهٔ غزل ۱۶۴
بـــی شـــاهـــد رعــنــا بــه تــمــاشــا نــتــوان رفــت
بــی ســرو خــرامــنـده بـه صـحـرا نـتـوان رفـت
صــحــرا و چــمــن پــهــلـوی مـن هـسـت بـسـی لـیـک
هـمـره تـو شـو ای دوسـت کـه تـنها نتوان رفت
مــائــیــم و ســر کــوی تــو گــر پــیـش نـخـوانـی
ایـــنـــجـــا بـــتــوان مــرد و از ایــنــجــا نــتــوان رفــت
گــفــتــم کــه ز کــویــت بــروم تــا بــبــرم جــان
گــــفــــتــــی بــــتــــوان جــــان مــــن امــــا نـــتـــوان رفـــت
ای قــــافــــلــــه در بــــادیـــه‌ام پـــای فـــرو مـــانـــد
بگذر تو که در کعبه به این پا نتوان رفت
مــپــســنــد کــه در پــیــش لــبــت مــرده بــمــانــم
نـــازیـــســـتـــه از پـــیـــش مـــســیــحــا نــتــوان رفــت