گزیدهٔ غزل ۱۱۴
در چــــمــــن جــــان مــــن ســــرو خـــرامـــان یـــکـــی اســـت
نـــرگـــس رعـــنـــاش دو غـــنـــچـــهٔ خـــنــدان یــکــی اســت
گــفــت بــه غــمـزه لـبـش جـان ده و بـوسـی سـتـان
کاش دو صد جان بدی وه که مرا جان یکی است
مــــن ز غــــم گــــل‌رخــــی ژالــــه فــــشـــانـــم چـــو اشـــک
ابــــر دریــــن واقــــعـــه بـــا مـــن گـــریـــان یـــکـــی اســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۵
هــر مــژه از غــمـزهٔ خـون ریـز تـو نـاوک زنـی اسـت
کــانــدرون هــر جــگــر زان زخــم نــاوک روزنــی اسـت
چشمت آفت، غمزه فتنه، خط قیامت، رخ بلاست
آشـنـایـی بـا چـنـیـن خصمان نه حد چون منی است
جـان کـه زارم مـی‌کـشد از یاد چون تو دوستی
جـان مـن از تـو چـه پـنـهـان آشـکـارا دشـمنی است
گزیدهٔ غزل ۱۱۶
چـشـمـم ار بـی‌تـو جـهـان بیند بگیرش عیب ازانک
خـــــیـــــرهٔ بـــــی‌دیـــــدهٔ آلـــــودهٔ تـــــر دامــــنــــی اســــت
سـاقـیـا گـر می خورم بی تو نگویی کان می است
مــــردنــــم را شــــربــــتــــی و آتــــشــــم را روغـــنـــی اســـت
انـدران مـجـلـس کـه خـود را زنـده سوزند اهل عشق
ای بــســا مــرد خــدا کــو کــمــتـر از هـنـدو زنـی اسـت
عــــنــــدلــــیــــبــــان را غــــذای روح بــــاشــــد بــــوی گـــل
مـرغ دشـت اسـت آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینهٔ در کویت بدرد
زیــر دیــوار تــو سـلـطـان پـاسـبـان چـوبـک زنـی اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۷
ای دل غــمــیــن مــبـاش کـه جـانـان رسـیـدنـی اسـت
در کـام تـشـنـه چـشمهٔ حیوان رسیدنی است
ای دردمــــــنــــــد هــــــجــــــر مـــــیـــــنـــــداز دل ز درد
کــایــنــک طــبــیــب آمــده درمــان رســیــدنــی اسـت
ای گــــلــــســـتـــان عـــمـــر زســـربـــرگ تـــازه کـــن
کـان مـرغ آشـیـان بـه گـلـسـتـان رسـیدنی است
پــروانــه وار پــیــش روم بــهــر ســوخــتــن
کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است
در ره بـــســـاط لـــعـــل زخـــون جـــگـــر کــشــم
کـان نـازنـیـن چـو سـرو خـرامان رسیدنی است
جــــانــــی کـــه از فـــراق رهـــا کـــردخـــانـــه را
یـــاد آوریـــد کــه آرزوی جــان رســیــدنــی اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۸
لحظه‌ای با بنده بنشین کاینقدر
زنـــدگـــانــی را عــجــب ســرمــایــه‌ای اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۹
ای نــســیـم صـبـح‌دم یـارم کـجـاسـت؟
غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟
خــواب در چــشــمــم نــمــی‌آیـد بـه شـب
آن چــراغ چــشــم بــیــدارم کــجــاسـت؟
دوسـت گـفـت آشـفـتـه گـرد و زار بـاش
دوســـتـــان آشــفــتــه و زارم کــجــاســت؟
نــــیــــســــتــــم آســــوده از کــــارش دمـــی
یــــارب آســــوده از کـــارم کـــجـــاســـت؟
تـا بـه گـوش او رسـانـم حـال خـویـش
نـــالـــه‌هـــای خـــســـرو زارم کــجــاســت؟
گزیدهٔ غزل ۱۲۰
هـر کـس آنـجـا که می و شاهد و گلشن آنجاست
مـــن هـــمـــانـــجــا کــه دل گــمــشــدهٔ مــن آنــجــاســت
هـــر شـــب ای غـــم چـــه رســـی در طـــلـــب دل ایــنــجــا
آخـــر آن ســوخــتــهٔ ســوخــتــه خــرمــن آنــجــاســت
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی
چــون گــریــزم کــه گــروگــان دل دشــمــن آنـجـاسـت