گزیدهٔ غزل ۴۷
رسید باد صبا تازه کرد جان مرا
نـهـفـتـه دار بـمـن بـوی دلـسـتـان مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۸
گــر چــه بــربــود عــقــل و دیــن مــرا
بــــد مــــگــــویــــیــــد نــــازنــــیــــن مـــرا
گوشش از بار درد گران گشتست
نـــــشـــــنـــــود نـــــالــــهٔ حــــزیــــن مــــرا
آخـــر ای بـــاغـــبـــان یـــکـــی بـــنـــمــای
بــــه مـــن آن ســـرو راســـتـــیـــن مـــرا
دســــت در گــــل هــــمــــی زنـــم لـــیـــکـــن
خـــــار مـــــی‌گــــیــــرد آســــتــــیــــن مــــرا
گزیدهٔ غزل ۴۹
ترسم از بوی دل سوخته ناخوش گردد
مــرســانــی بــه وی ای بــاد صــبــا بـوی مـرا
گزیدهٔ غزل ۵۰
دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت
نــیـسـت مـثـل آن صـنـوبـر در هـمـه بـسـتـان مـا