گزیدهٔ غزل ۵۷
روز عـیـد سـت بـه مـن ده مـی نـابـی چو گلاب
کــه از آن جــام شـود تـازه‌ام ایـن جـان خـراب
جــــان مــــن از هــــوس آن بــــه لــــب آمــــد اکـــنـــون
بـه لـب آرم قـدح و جـان نـهـم انـدر شـکر آب
روزه داری کـه گـشـادی ز لـبـش نـگـهـت مشک
ایــن زمــان در دهـنـش نـیـسـت مـگـر بـوی شـراب
مـی حـلـالـسـت کـنون خاصه که از دست حریف
در قــــدح مــــی‌چــــکــــد آب نـــمـــک آلـــود کـــبـــاب
هــر کــه رابــوی گــل و مــی بــدمـاغ اسـت او را
آن دمــاغــی اسـت کـه دیـگـر نـدهـد بـوی گـلـاب
بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین
دســـت هـــمـــت زد و پـــیـــچـــیـــد طـــنـــاب اطـــنـــاب
گزیدهٔ غزل ۵۸
هـــــســـــت مـــــا را نـــــازنـــــیـــــن مـــــی پـــــرســــت
گـــو گـــهـــم بـــریـــان کـــنـــد گــاهــی کــبــاب
نــــیــــم شــــب کــــامـــد مـــرا بـــیـــدار کـــرد
مـــن هـــمـــان دولـــت هـــمـــی دیـــدم بـــه خـــواب
بــی‌خـودی زد راهـم از نـی تـا بـه صـبـح
خــــانـــه خـــالـــی بـــود و او مـــســـت و خـــراب
آخــــــر شــــــب صــــــبــــــح را کـــــردم غـــــلـــــط
زانــــکــــه هــــم رویــــش بـــد و هـــم مـــاهـــتـــاب
زلــــف بــــرکــــف شــــب هــــمــــی پــــنــــداشـــتـــم
کـــــز بـــــنـــــا گـــــوشــــش بــــرآمــــد آفــــتــــاب
ای چــــشــــمــــه زلــــال مــــرو کـــز بـــرای تـــو
مـــــردم چــــنــــانــــکــــه مــــردم آبــــی بــــرای آب
زیــن پــیــشــتــر پــدیــدهٔ مــن جــای آب بــود
اکنون ببین که هست همه خون به جای آب