گزیدهٔ غزل ۱۹۴
ایـزد کـه بـه زلـفـت شکن و تاب نهاد
در لـــعــل لــبــت لــولــوی خــوشــاب نــهــاد
وان خـــــال ســـــیـــــاه بــــرســــر ابــــرویــــت
هندوست که پا بر سر محراب نهاد
گزیدهٔ غزل ۱۹۵
چون خاک گردم درره وصلت همین بس باشدم
کـه آیـی و از تـو سـایـه‌ای بـالای قبر من فتد
گزیدهٔ غزل ۱۹۶
ز گریه زیر دیوار تو هم غمناک و هم شادم
غــم آن کــافـتـد و شـادی آن کـان بـرسـرم افـتـد
گزیدهٔ غزل ۱۹۷
در عرصهٔ بستان جهان سرو قباپوش
خـیـزد بـسـی امـا چـو تو چالاک نیفتد
گزیدهٔ غزل ۱۹۸
سخن همان قدری گو که من توانم زیست
نــمــک هــمـان قـدری زن کـه در جـگـر گـنـجـد
گزیدهٔ غزل ۱۹۹
دل نـیـسـت کـه در روی غـم دلـدار نـگـنجد
سندان بود آن دل که در او یار نگنجد
گزیدهٔ غزل ۲۰۰
مـرا گـویـی کـه دل بـر یار دیگر به نهم لیکن
همین در دل تو می گنجی کسی دیگر نمی‌گنجد
ز هــجــرت مــوی شــد خـسـرو ولـی از شـادی وصـلـت
بــیــن آن مــوی را بــاری در کــشــور نــمــی‌گــنـجـد
گزیدهٔ غزل ۲۰۱
سـر زلـفـت مـتـرس بـر بـاد خـواهـد داد مـیـدانـم
که رسوا می‌شود دزدی که در مهتاب می‌گردد
گزیدهٔ غزل ۲۰۲
هـنـوزت نـاز گـرد چـشم خواب آلود می‌گردد
هنوز از تو شکیب عاشقان نابود می‌گردد
گزیدهٔ غزل ۲۰۳
خوش آن ساعت که از وی بوسه خواهم
وی آن لــــــبــــــهــــــای خــــــنــــــدان را بــــــدزدد
چـــــو دزدانـــــم کـــــشــــد آن در و گــــوهــــر
چـــــو گـــــاه خـــــنــــده دنــــدان را بــــدزدد
گزیدهٔ غزل ۲۰۴
تو خود بوسه دهی جان ولی نیارد گفت
کـــه بـــازمــردهٔ تــو زنــدگــی هــوس را رد
گزیدهٔ غزل ۲۰۵
بــتــم چـو روی سـوی خـانـهٔ کـتـاب آرد
زخلق اگر نکند رخ نهان که تاب آرد
گزیدهٔ غزل ۲۰۶
بـــــت نـــــو رســـــیـــــدهٔ مـــــن هـــــوس شــــکــــار دارد
دل صــیــد کــرده هــر ســو نــه یــکـی هـزار دارد
دل مــن بــبــرد زلــفــش جــگـرم بـحـتـسـت چـشـمـش
تـــو مــبــاش غــافــل ای جــان کــه هــنــوز کــار دارد
نـــتـــوانـــمـــش بـــبـــیـــنـــم کـــه رقـــیـــب نـــامــوافــق
چـه خـوشـسـت گـل ولیکن چه کنم که خار دارد
بــرو ای صــبــا و خــالــی کــه تــرا ز هـجـر دیـدن
بــرســانــش ار چــه دانــم کــه کــم اسـتـوار دارد
بخدا که سینهٔ من بشکاف و جان به رو کن
کـــه درون خـــانـــهٔ تـــو دگـــری چـــه کـــار دارد ؟
بـرسـی ای سـوار و بـنـواز بـه لـطـیف خاکی را
کـــــه ز تـــــنــــدی ســــمــــنــــدت دل پــــر خــــار دارد
چـو اسـیـر تـسـت خـسـرو نـظـری بـه مردمی کن
کــــــه زتــــــاب زلــــــف مــــــســــــت دل بــــــی‌قــــــرار دارد
گزیدهٔ غزل ۲۰۷
در زلــــف بــــتــــان پــــیـــچ ای دل
کــایــن رشــتــه سـر دراز دارد
بیچاره کسی که بر درتو
یـک سـیـنه و صد نیاز دارد
نی نی غلطم خوش آنکه یاری
عـــاشـــق کـــش و دلــنــواز دارد
گزیدهٔ غزل ۲۰۸
تـو خـفـتـه مـی‌گـذری مـاهـروی مـهـد نـشـین
که باز بر شتر است و فغان جرس دارد
گزیدهٔ غزل ۲۰۹
جــان تــشــنــگــی از شـربـت عـنـاب تـو دارد
دل بــســتــگــی از سـنـبـل پـرتـاب تـو دارد
چون دفتر گل باز کند مرغ سحرخوان
شـــرح شـــکـــن طـــرهٔ پــرتــاب تــو دارد
گزیدهٔ غزل ۲۱۰
خالیست به کنج لب خون خوار رهٔ او وای
کـــــان داغ بـــــرای دل بـــــریــــان کــــه دارد ؟
گزیدهٔ غزل ۲۱۱
مرا چون می کشی جانا شفاعت می‌کند جانم
نـمـی‌گـویـد مـکـش امـا سـخـن در لـاغری دارد
گزیدهٔ غزل ۲۱۲
فــلــک بــا کــس دل یــکــتــا نــدارد
زصــد دیــده یــکــی بــیــنــا نــدارد
درخـت دهـر سـر تـا پای خار است
تــو گــل جــویــی و او اصـلـا نـدارد
جـــهـــان از مـــردمـــی هـــا مــردمــان را
نــــویــــدی مــــیــــدهــــد امــــا نــــدارد
کـسـی از هـفـت بـام چـرخ بگذشت
کـــه بـــاغ هـــشـــت‌در مــاوا نــدارد
کـسـی کـایـن جـا مـربـع مـی نـشیند
در ایــــــوان مــــــثـــــمـــــن جـــــا نـــــدارد
چـرا خـسـرو نـیـنـدیشی تو امروز
از آن فردا که پس فردا ندارد
گزیدهٔ غزل ۲۱۳
با ما سخن سمن مگویید
کـو بـوی بـهـار مـا ندارد
گزیدهٔ غزل ۲۱۴
مهمی گذشت که چشمم خبر زخواب ندارد
مـرا شـبـی اسـت سـیـه رو که ماهتاب ندارد
گزیدهٔ غزل ۲۱۵
نه عقل ماند و نه دانش نه صبر ماند و نه طاقت
کـــــســـــی چـــــنـــــیـــــن دل بـــــیـــــچـــــارهٔ خــــراب نــــدارد