گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۷
گــر در شــراب عــشــقــم از تــیــغ مــیـزنـی حـد
ای مـسـت مـحـتـسـب کـش حـدیـسـت ایـن سـتم را
گفتی که غم همی خور من خود خورم ولیکن
ای گـــنـــج شــادمــانــی انــدازه یــیــســت غــم را
آن روی نـــازنـــیـــن را یـــک‌دم بـــســـوی مـــن کــن
تــا بــیــشــتــر نــبــیــنــم نــســریـن وارغـوان را
گزیدهٔ غزل ۸
چــه اقــبـالـسـت ایـن یـارب کـه دولـت داده‌ای مـا را
کـه در کـوی فـرامـوشـان گـذرشـد یـار زیـبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بـدیـدم خـفـتـه در آغوش خود آن سرو بالا را
تـمـاشـا مـی‌کـنـم ایـن قـد قـیـامـت مـی‌کند یا رب
کـه خـواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را