گزیدهٔ غزل ۴۲
نـازنـیـنـا زیـن هوس مردم که خلق
با تو روزی در سخن بیند مرا
گزیدهٔ غزل ۴۳
وقـــتـــی انــدر ســر کــویــی گــذری بــود مــرا
ونـــدران کـــوی نـــهـــانـــی نـــظـــری بـــود مــرا
جـــان بــجــایــســت ولــی زنــده نــیــم مــن زیــرا
مــایــهٔ عــمــر بــه جــز جــان دگــری بـود مـرا
بـاری از دیـده مـریـزید گلابی که به عمر
لــذت از عــشــق هــمــیــن درد ســری بــود مـرا
هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عــــاشــــق ســــوخــــتــــهٔ دربــــدری بــــود مــــرا
خـواسـتـم دی کـه نـمازی بکنم پیش خیال
لــیــکــن آلــوده بــه دامــان جـگـری بـود مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۴
گــم شــدم در ســر آن کــوی مــجـویـیـد مـرا
او مـــراکــشــت شــدم زنــده مــپــو یــیــد مــرا
بـر درش مـردم و آن خـاک بر اعضای من است
هـــم بـــدان خـــاک درآیـــد و مـــشـــویـــیـــد مـــرا
عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است
هـر چـه خـواهـم کـه کـنم هیچ مگویید مرا
خــســروم مــن : گــلــی ازخــون دل خـود رسـتـه
خــون مــن هــســت جــگــر ســوز مــبــویــیــد مـرا
گزیدهٔ غزل ۱۱
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
گزیدهٔ غزل ۱۲
دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
گزیدهٔ غزل ۱۳
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
گزیدهٔ غزل ۱۴
یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
چـنـدیـن چـه غـمـزه می‌زنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را