گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟
گزیدهٔ غزل ۱
چـــو خـــاک بـــر ســـر راه امـــیــد مــنــتــظــرم
کـــزان دیـــار رســـانـــد صـــبـــا نـــســـیـــم وفـــا
بــرای کــس چــو نـگـردد فـلـک بـی‌تـقـدیـر
عــنــان خــویــش گــذارم بــه اقــتــضــای قــضـا
مـیـان صـومـعـه و دیر گر چه فرقی نیست
چـو مـن بـه خـویـش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت
چـــه الـــتـــفـــات نــمــایــد بــه مــســنــد دارا ؟
خـوش آنـکـسـی کـه دریـن دور مـیدهد دستش
حــریــف جــنــس و مـی صـاف و گـوشـهٔ تـنـهـا
گزیدهٔ غزل ۲
رخ بــرفــروز و زلــف مــســلــسـل گـره بـزن
تــا بــشــکــنـد جـمـال تـو بـه آزرم و هـر
مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد
ای رویـــــــت آفـــــــتـــــــاب و لـــــــبــــــت ش و ک ور
شـــکـــر شــد از خــجــالــت لــعــل تــو آب ور
بــرش و ک و ر چـو کـشـیـدی تـو رخ وط
خـــط مـــعــنــبــر تــو چــود و قــمــر گــرفــت
کــــردنــــد عــــاشــــقــــان تــــو تــــررو و وح
روح مـــجـــســـمــی تــو نــه عــقــل مــصــوری
ای روح عـــقـــل مـــثــل تــو نــادیــده ب و ت
بـنـگـر چـو دید پیش رخ و قامت توکرد
از شــرم کـار خـانـهٔ صـد سـالـه ط و ی
طــی کــن حــدیــث دور زمــان جـام مـی بـیـار
تــــــــا بــــــــاغ روح را دهــــــــم آبـــــــی ز م وی
مـی خـور مـخـور غـم دل و دیـن خسروا دگر
بــگــشــا بـه مـدح خـسـروا فـاق ل و ب