گزیدهٔ غزل ۶۴
بــا خــیــال زلــف و رویــت چــشــم مــن
نــیــمــه‌ای ابــر اســت و نــیــمــی آفـتـاب
زان لب میگون که هوش ازمن ببرد
خـون هـمـی گـریـم چو برآتش کباب
گزیدهٔ غزل ۶۵
زهــی نــمــوده از آن زلــف و خــال و عـارض خـواب
یــکــی سـواد و دوم نـقـطـه و سـیـم مـکـتـوب
ســواد و نــقــطــه و مــکــتـوب اوسـت بـردل مـن
یـــکـــی بـــلـــاو دوم فـــتـــنـــه و ســـیـــم آشــوب
بـــــــلــــــا رفــــــتــــــه و آشــــــوب او بــــــود مــــــا را
یــکــی مــراد و دوم مــونــس و ســیــم مــطــلــوب
مــراد و مـونـس و مـطـلـوب هـر سـه از مـن شـد
یـــکـــی جـــداو دوم غـــالـــب و ســـیـــم مـــغـــلـــوب
جـــدا و غـــالـــب و مـــغـــلــوب هــر ســه بــاز آیــد
یـــکـــی غـــلـــام و دوم دولـــت و ســـیـــم مـــرکـــوب
غلام و دولت و مرکوب با سه چیز خوش است
یـکـی حـضـور و دوم شـادی و سـیـم مـحـبـوب
حـضـور و شـادی و مـحـبـوب مـن بـود خـسـرو
یــکــی شــراب و دوم سـاقـی و سـیـم رخ خـوب
گزیدهٔ غزل ۳۳
بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را
دوســت مــیــدارم چــو طــفــل کــور دل آدیــنــه را
گزیدهٔ غزل ۳۴
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب بـه سـیری مده تشنهٔ دیرینه را
گزیدهٔ غزل ۳۵
جـــــان بــــرلــــب اســــت عــــاشــــق بــــخــــت آزمــــای را
دســــــتــــــوریــــــی خــــــنــــــده لــــــب جــــــان‌فــــــزای را
مــــطــــرب بــــزن رهــــی و مـــبـــیـــن زهـــد مـــن از انـــک
بـــر ســـبـــحـــهٔ نـــســـت شـــرف چـــنـــگ و نـــای را
نـــازک مـــگــوی ســاعــد خــوبــان کــه خــرد کــرد
چــــــــنــــــــدیـــــــن هـــــــزار بـــــــازروی زور آزمـــــــای را
ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست
چــــه جــــای پــــنــــد خــــســــرو شـــوریـــده رای را