گزیدهٔ غزل ۳۶
مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است
کـــــه راحـــــتـــــی نـــــبـــــود صــــحــــبــــت ریــــایــــی را
گزیدهٔ غزل ۳۷
بـــرســـرکـــوی تـــو فـــریـــاد کــه از راه وفــا
خــاک ره گـشـتـم و بـرمـن گـذری نـیـسـت تـرا
دارم آن سر که سرم در سر کار توشود
بــا مــن دلــشــده هـر چـنـد سـری نـیـسـت تـرا
دیـگـران گـرچـه دم از مـهـر و وفـای تـو زنـنـد
بـه وفـای تـو کـه چـون من دگری نیست ترا
گزیدهٔ غزل ۳۸
کـــه ره نـــمـــود نـــدانـــم قـــبــای تــنــگ تــرا
که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا
چـــه گـــویـــمــت کــه دل تــنــگ مــن کــرا مــانــد
اگــر تــو خــورده نــگــیــری دهــان تــنــگ تـرا
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را