گزیدهٔ غزل ۵۹
تــاب زلــفــت ســر بــه ســر آلــودهٔ خــون مــن اســت
گــرنــخــواهــی ریــخــت خــونــم زلــف را چــنـدیـن مـتـاب
گــل چـنـان بـی آب شـد در عـهـد رخـسـارت کـه گـر
خـــرمــنــی ازگــل بــســوزی قــطــره‌ای نــدهــد گــلــاب
خـط تـو نـارسـتـه مـی‌بـنـمـایـد انـدر زیـر پوست
بــــر مــــثــــاب ســــبــــزهٔ نــــورســــتــــه انـــدر زیـــر آب
مـــســـت گــشــتــم زان شــراب آلــوده لــب هــای تــنــک
مست چون گشتم ندانم چون تنک بود آن شراب
گــرم و سـردی دیـد ایـن دل کـز خـط رخـسـار تـو
نـــیــمــه‌ای در ســایــه مــانــدو نــیــمــه‌ای در آفــتــاب
چـــون شـــدی در تـــاب از مـــن داد دشـــنـــامــم رقــیــب
ســگ زبــان بــیــرون کــنــد چـون گـرم گـردد آفـتـاب
شـب زمـسـتـی چشم تو شمشیر مژگان برکشید
خواست بر خسرو و زندگی در میان بگرفت خواب
گزیدهٔ غزل ۶۰
تــا گــل از شــرم رویــت آب شـود
یـک زمـان بـرفـگـن ز چـهـره نـقاب
مـثـل خـود در جـهـان کـجـا بـیـنـی
کـــه در آیــیــنــه بــنــگــری و در آب
آرزو مــــیــــکــــنــــد مــــرا بــــا تــــو
گــوشــه خــلــوت و شــراب و کـبـاب
هر که دعوی کند ز خوبان صبر
نــــــشــــــنــــــود کــــــل مـــــدع کـــــذاب
گزیدهٔ غزل ۳۹
دلـبـرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا
در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا
گزیدهٔ غزل ۴۰
تا نظر سوی دو چشم تست یاران ترا
کـی بـود بـیـکـاری آن مـردم شـکاران ترا
گزیدهٔ غزل ۴۱
خـبـرت هـسـت ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گــذری کــن کــه زغــم راه گـذر نـیـسـت مـرا
گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب
ســـرســوای تــو دارم غــم ســرنــیــســت مــرا
بــی‌رخــت اشــک هــمــی بــارم و گــل مـی‌کـارم
غـیـر ازیـن کـار کـنـون کـار دگـر نـیـسـت مـرا
گزیدهٔ غزل ۳
بــشــگــفــت گــل در بــوســتــان آن غـنـچـهٔ خـنـدان کـجـا؟
شـــد وقــت عــیــش دوســتــان آن لــالــه و ریــحــان کــجــا؟
هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد
صــد مــرده زان لـب زنـده شـد درد مـرا درمـان کـجـا؟
گــویــنــد تــرک غــم بــگــو تــدبــیــر ســامــانــی بــجـو
درمــانــده را تــدبــیــر کــو دیــوانـه را سـامـان کـجـا؟
از بــخــت روزی بــاطــرب خــضـر آب خـورد و شـسـت لـب
جــویــان ســکــنـدر در طـلـب تـا چـشـمـهٔ حـیـوان کـجـا؟
مــی‌گــفــت بــا مــن هــر زمــان گــر جــان دهــی بــا مـن امـان
مـن مـی بـرم فـرمـان بـجـان آن یـار بی فرمان کجا؟
گـــفـــتــم : تــویــی انــدر تــنــم مــا هــســت جــان روشــنــم
گـفـتـی کـه : آری آن مـنـم اگـر آن تویی پس جان کجا؟
گـفـتـی صـبـوری پـیـش کـن مـسـکـیـنی از حد بیش کن
زیـــنـــم از آن خـــویـــش کـــن مـــن کـــردم ایــن و آن کــجــا؟
پـــیـــدا گـــرت بـــعــد از مــهــی درکــوی مــا بــاشــد رهــی
از نــوک مــژگــان گــه گــهـی آن پـرسـش پـنـهـان کـجـا؟
زیــن پــیــش بــا تــو هــر زمــان مــی‌بــودمـی از هـم‌دمـان
خـسـرو نه هست آخر همان ؟ آن عهد و آن پیمان کجا؟
گزیدهٔ غزل ۴
چـــو در چـــمـــن روی از خـــنــده لــب مــبــنــد آنــجــا
کــه تــا دگــر نــکــنــد غــنــچــه زهــر خـنـد آنـجـا
رخ تـــو دیـــدم و گـــفــتــی ســپــنــد ســوز مــرا
چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا
کــســان بــکــوی تــو پــنــدم دهــنــد و در جـایـی
کـه دیـده روی تـو بـیـنـد چـه جـای پند آنجا
بــــه خـــانـــهٔ تـــو هـــمـــه روز بـــامـــداد بـــود
کــــه آفــــتــــاب نــــیــــارد شــــدن بــــلــــنــــد آنــــجـــا
بـشـانـه شـسـت تـو مـی‌بـافـت زلـف چـون زنجیر
مـگـیـر سـخـت کـه دیـوانـه یـی اسـت چـنـد آنـجا
کـجـا روم کـه ز کـوی تـو هـر کـجـا کـه روم
رســــد زجــــعـــد کـــمـــنـــدت خـــم کـــمـــنـــد آنـــجـــا
ز زلـــفـــش آمـــد یـــای بـــاد حــال دلــهــا چــیــســت؟
چــــگــــونــــه انــــد اســــیــــران مــــســـتـــمـــنـــد آنـــجـــا
بـرآسـتـان تـو هـرکـس بـه رحـمـتـی مـخـصـوص
مـــگــر کــه خــســرو بــیــچــاره دردمــنــد آنــجــا