گزیدهٔ غزل ۲۷۲
عـــقـــل وارون زتـــمــنــای تــو مــعــنــی مــیــکــرد
عــشــق مــی‌آمــد و او نــیــز مــسـخـر مـی‌شـد
گـر چـه بـسـیـار بـگفتیم نیامد درگوش
خوشتر از نام تو با آنکه مکرر می‌شد
گزیدهٔ غزل ۲۷۳
ساربان خیمه به صحرا زدوانیم عجب است
کـه قـیـامـت نـشـد آن روز کـه مـحـمـل می‌شد
گزیدهٔ غزل ۲۷۴
ای آنــکــه ز دردت خــبــری نـیـسـت مـکـن عـیـب
گـــر ســـوخـــتـــه‌ای از دل افــگــار بــنــالــد
خسرو اگر از درد بنالد چه توان گفت
عــیــبــی نـتـوان کـرد کـه بـیـمـار بـنـالـد
گزیدهٔ غزل ۲۷۵
ســـــیــــلــــاب ســــرشــــک هــــجــــران تــــوأم دوش
تــا دوش بــد امــروز بــه بــالــای سـر آمـد
یار ب چه توان کرد که می‌خواری و رندی
پـــیــش هــمــه عــیــب اســت و مــرا ایــن هــنــرآمــد
گــر عــادت بـخـت مـن و خـوی تـو چـنـیـن اسـت
مـــشـــکـــل بـــود از کـــلــبــهٔ احــزان بــدر آمــد
گزیدهٔ غزل ۲۷۶
ره ده ای دیده و خار مژه را یک سو کن
که خرامان و خوش آن سرو روان باز آمد
گزیدهٔ غزل ۲۷۷
خرد و صبر سر خویش گرفتند و شدند
هـــــر چـــــه آمـــــد ز بـــــرای دل درویـــــش آمــــد
گزیدهٔ غزل ۲۷۸
کــه مــی آیــد چــنــیــن یــارب مــگــر مــه بــر زمــیــن آمـد
چه گرد است اینکه می‌خیزد که جانان هم‌نشین آمد
کــه مــیــرانـد جـنـیـبـت را کـه مـیـدان عـنـبـر آگـیـن شـد
کــدامـیـن بـاد مـی جـنـبـد کـه بـوی یـا سـیـمـیـن آمـد
صـــبـــوری را دلـــم در خـــاک مـــن جـــویـــد نـــمـــی‌یـــایـــد
غـــبـــار کـــیـــســـت ایـــن یـــارب کـــه در جـــان حـــزیــن آمــد
بـــــتـــــی و آفـــــت تـــــقـــــوی و دیـــــن آخـــــر نـــــمـــــی‌دانــــی
کــه در شــهــر مــســلــمــانــان نــبــایــد ایــن چــنــیـن آمـد
گزیدهٔ غزل ۲۷۹
خــــبـــرم رســـیـــد امـــشـــب کـــه نـــگـــار خـــواهـــی آمـــد
ســــر مــــن فـــدای راهـــی کـــه ســـوار خـــواهـــی آمـــد
بـه لـبـم رسـیـده جـانـم، تـو بـیـا که زنده مانم
پـس از آن کـه مـن نـمانم، به چه کار خواهی آمد
غـــم و قـــصـــه فـــراقـــت بــکــشــد چــنــان کــه دانــم
اگـــرم چـــو بـــخـــت روزی بـــه کـــنـــار خــواهــی آمــد
مـــــــــنــــــــم و دلــــــــی و آهــــــــی ره تــــــــو درون ایــــــــن دل
مـــرو ایـــمـــن انـــدر ایــن ره کــه فــگــار خــواهــی آمــد
هــمــه آهــوان صــحــرا ســر خــود گـرفـتـه بـر کـف
بــه امــیــد آن کــه روزی بــه شــکــار خــواهــی آمــد
کـــشـــشـــی کــه عــشــق دارد نــگــذاردت بــدیــنــســان
بــه جــنــازه گــر نــیــایــی، بــه مــزار خــواهــی آمـد
بــــه یـــک آمـــدن ربـــودی، دل و دیـــن و جـــان خـــســـرو
چه شود اگر بدین سان دو سه بار خواهی آمد
گزیدهٔ غزل ۲۸۰
صـــبـــا آمـــد ولـــی دل بـــاز نـــامـــد
غــریــب مــا بــه مــنــزل بــاز نـامـد
دل مـــارفـــت بـــا مــحــمــل نــشــیــنــی
رود جان هم که محمل باز نامد
بـه عـشـقـم مست بگذارید زیراک
کـس از مـیـخـانـه عـاقل باز نامد
نــصــیــحــت زنـدگـان را کـرد بـایـد
کز افسون مرغ بسمل باز نامد
گزیدهٔ غزل ۲۸۱
دل من چرا چو غنچه نشو دریده صد جا
کـه صـبـا رسـیـد و بویی زنگار من نیامد
گزیدهٔ غزل ۲۸۲
ای زلـــــف تـــــو دام دل دانـــــا و خـــــردمـــــنـــــد
دشــوار جـهـد دل کـه در افـتـاد دریـن بـنـد
بـودیـم خـردمـنـد که زد عشق تو برما
دیـــوانـــگـــی آورد و نـــمـــانـــدیــم خــردمــنــد
ای بـاد بـجـنـبـان سـر آن زلـف و بـبـخـشای
بـرحـال پـریـشـان پـریـشـان شـده‌ای چـند
اصــحــاب هــوس چــاشــنــی عـشـق چـه دانـنـد؟
لــذت نــدهـد تـشـنـهٔ مـی را شـکـر و قـنـد
عـیـبـم مـکـن ای خـواجـه کـه در عـالم معنی
جــهــل اســت خــردمــنــدی‌و دیــوانـه خـردمـنـد
تـا جـان بـود از مـهـر رخـش بـر نکنم دل
گر میر نهد بندم و گر پیر دهد پند
گزیدهٔ غزل ۲۸۳
ز اهـــــل عـــــقـــــل نـــــپـــــســــنــــدد خــــردمــــنــــد
کـــــه دارد رفـــــتـــــنــــی را پــــای دردمــــنــــد
لـــبـــاس زنـــدگـــی بـــرخـــود مـــکـــن تـــنـــگ
کـه چـون شـد پـار نـتـوان کـرد پیوند
بــــصـــورت خـــوش مـــشـــو از روی مـــعـــنـــی
نـــــی خـــــامـــــه نـــــکـــــوتــــر از نــــی قــــنــــد
نـــصـــیـــحـــت گـــوهـــری دان کـــان نـــزیـــبــد
مــــــگــــــر در گـــــوش دانـــــا و خـــــردمـــــنـــــد
مــــخـــور غـــم بـــهـــر فـــرزنـــدی و مـــالـــی
که مالت دیده بس است و صبر فرزند
بـــه رعـــنـــایـــی مــنــه بــر خــاکــیــان پــای
کـه ایـشـان هـم‌چـو تـو بـودند یک چند
شـــنـــو ای‌دوســـت پــنــد امــا چــو خــســرو
مــشـو کـو گـویـد و خـود نـشـنـود پـنـد
مـــــرا بـــــا تــــو افــــتــــادســــت پــــیــــونــــد
نـه در گـوشـم نـصـیـحـت رفت و نه پند
دل مــــن مـــی‌جـــهـــد هـــر لـــحـــظـــه از جـــای
بـــــــه دیــــــدارت چــــــنــــــانــــــم آرزومــــــنــــــد
نــــــدارم صــــــبــــــر اگــــــر بـــــاور نـــــداری
بــگــیـر ایـنـک بـیـا دسـتـم بـه سـوگـنـد
دلــــــم خــــــونــــــســــــت از شــــــوق وصـــــالـــــت
چـــو مـــادر در فـــراق کـــشـــتــه فــرزنــد
هـــزاران چـــشـــمـــه از چـــشـــمـــم روان اســت
کـــه ســـنـــگـــیــن‌تــر غــمــی دارم ز الــونــد
گزیدهٔ غزل ۲۸۴
مـرهـم از لـبـهـات مـی‌جـویـم بدین جان فگار
وای بـر ریـشـی کـه آنرا از نمک مرهم کنند
مردهٔ آن قامتم کاندم که بخرامد براه
مـردگـان در خاک هر دم حسرتی دیگر خورند
گزیدهٔ غزل ۲۸۵
آنــانــکــه عــاشــقــان تــرا طــعـنـه مـی‌زنـنـد
مــعـذور دارشـان کـه رخـت را نـدیـده‌انـد
دست ازتو می‌نشویم و از غم تمام خلق
دست از من شکستهٔ بی‌تاب شسته اند