گزیدهٔ غزل ۷۱
چـه کـرد پـیـش رخـت گـل کـه گل فروش او را
به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کــــمــــال حـــســـن تـــو جـــایـــی رســـیـــد در عـــالـــم
کــه خــلـق را بـدو خـورشـیـد در گـمـان انـداخـت
گزیدهٔ غزل ۷۲
جـــراحـــت جـــگـــر خـــســـتــگــان چــه مــی پــرســی؟
ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقـــیــب نــســوزد ز آه مــن چــه کــنــم
نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟
گزیدهٔ غزل ۷۴
عـشـق آمـد و گـرد فـتنه بر جایم ریخت
عـقـلـم شـد و صـبـررفت و دانش بگریخت
ایــن واقــعــه هــیــچ دوســت دســتـم نـگـرفـت
جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت
گزیدهٔ غزل ۴۵
دی غــمــزهٔ تــو کـرد اشـارت بـه سـوی لـب
تــا بــوسـه‌ای دهـد ز شـکـر خـوب تـر مـرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جـز دردسـر بـه حـاصـل از آن گـل شکر مرا
چــــون مــــن تــــرا درون دل خـــویـــش داشـــتـــم
آخـــر چـــه دشــنــه داشــتــه‌ای در جــگــر مــرا
گزیدهٔ غزل ۴۶
سـیـم خـیـال تـو بـس بـا قمر چکار مرا؟
من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نـبـیـنـم آن لـب خـنـدان ز بـیـم جـان یـک‌سره
ز دور سـنـگ خـورم با گهر چه کار مرا؟
اگـر قـضـاسـت کـه مـیـرم بـه عشق تو آری
بــــکـــارهـــای قـــضـــا و قـــدر چـــکـــار مـــرا ؟
بـه طـاعـتـم طـلـبـنـد و به عشرتم خوانند
مــن و غــم تــو بــه کــار دگــر چــکــار مـرا؟