گزیدهٔ غزل ۷۱
چـه کـرد پـیـش رخـت گـل کـه گل فروش او را
به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کــــمــــال حـــســـن تـــو جـــایـــی رســـیـــد در عـــالـــم
کــه خــلـق را بـدو خـورشـیـد در گـمـان انـداخـت
گزیدهٔ غزل ۷۲
جـــراحـــت جـــگـــر خـــســـتــگــان چــه مــی پــرســی؟
ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقـــیــب نــســوزد ز آه مــن چــه کــنــم
نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟
گزیدهٔ غزل ۷۴
عـشـق آمـد و گـرد فـتنه بر جایم ریخت
عـقـلـم شـد و صـبـررفت و دانش بگریخت
ایــن واقــعــه هــیــچ دوســت دســتـم نـگـرفـت
جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را
گزیدهٔ غزل ۹
گـــذشـــت آرزو از حـــد بـــپــای بــوس تــو مــا را
ســلــام مــردم چــشــم کـه گـویـد آن کـف پـا را
تـو مـی‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
کــه داد ایـن روش و شـکـل سـر و سـبـز قـبـا را
بــرون خــبــر لــم دمــی تــا بــرآورنــد شــهــادت
چـــو بـــنــگــرنــد خــلــایــق کــمــال صــنــع خــدا را
چـو در جـفـات بـمـیـرم بـخـوانـی آنـچـه نوشتم
بـــر آســـتـــان تـــو از خـــون دیـــده حـــرف وفـــا را
فـلـک کـه مـی‌بـرد از تـیـغ بـنـد بـنـد عزیزان
گــمــان مــبــر کــه رســانــد بــهــم دویــار جـدا را
در آن مـبـیـن تـو کـه شـور اسـت آب دیـده عاشق
کـه پـرورش جـز از یـن آب نـیـسـت مـهـر گـیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چــنــیــن گــلــی نــشــگــفــتــسـت هـیـچ‌گـاه صـبـا را
گزیدهٔ غزل ۱۰
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
عـشـق آمد و برآورد از سینه دود ما را
تــاراج خــوبــرویــی در مــلــک جــان در آمـد
آن دل کـه بـود وقـتـی گـویـی نـبـود ما را