گزیدهٔ غزل ۹
گـــذشـــت آرزو از حـــد بـــپــای بــوس تــو مــا را
ســلــام مــردم چــشــم کـه گـویـد آن کـف پـا را
تـو مـی‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
کــه داد ایـن روش و شـکـل سـر و سـبـز قـبـا را
بــرون خــبــر لــم دمــی تــا بــرآورنــد شــهــادت
چـــو بـــنــگــرنــد خــلــایــق کــمــال صــنــع خــدا را
چـو در جـفـات بـمـیـرم بـخـوانـی آنـچـه نوشتم
بـــر آســـتـــان تـــو از خـــون دیـــده حـــرف وفـــا را
فـلـک کـه مـی‌بـرد از تـیـغ بـنـد بـنـد عزیزان
گــمــان مــبــر کــه رســانــد بــهــم دویــار جـدا را
در آن مـبـیـن تـو کـه شـور اسـت آب دیـده عاشق
کـه پـرورش جـز از یـن آب نـیـسـت مـهـر گـیا را
صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
چــنــیــن گــلــی نــشــگــفــتــسـت هـیـچ‌گـاه صـبـا را
گزیدهٔ غزل ۱۰
رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
عـشـق آمد و برآورد از سینه دود ما را
تــاراج خــوبــرویــی در مــلــک جــان در آمـد
آن دل کـه بـود وقـتـی گـویـی نـبـود ما را