گزیدهٔ غزل ۲۱۶ - غزلی که درپایان تصنیف قران السعدین سروده است
نـامـه تـمـام گـشـت ، به جانان که می‌برد؟
پـیـغـام کـالـبـد به سوی جان که می برد؟
ایــن خــط پــر ز مـهـر بـه دلـبـر کـه مـی‌دهـد؟
وین دردسر به مهر به درمان که می‌برد؟
ایــن نــامــه نــیــســت پــیــرهــن کــاغــذیــن مــاسـت
پـرخـون زدست هجر، به جانان که می برد؟
جـانـان مـرا بـه هـجـر تو هر مونسی که هست
غــم مــی بــرد ولــی غــم هــجـران کـه مـی بـرد؟
گـــفـــتـــی نـــگـــاهــدار بــه فــرمــان خــویــش دل
دارم ولــی بــگــوی کــه فـرمـان کـه مـی‌بـرد؟
دردا کــــه دل ز خــــســــرو بــــیـــچـــاره مـــی‌رود
واگـــــاه نـــــی ز بــــردن دل ، آن کــــه مــــی‌بــــرد!
گزیدهٔ غزل ۲۱۷
چشمم که بود خانهٔ خیل خیال تو
عـمـرت دراز بـاد کـه آن خـانـه آب برد
گزیدهٔ غزل ۲۱۸
یــــاری دل مــــا بــــه رایـــگـــان بـــرد
تـــا دل طـــلـــبـــیــم بــاز جــان بــرد
عــــــشــــــق آمـــــد و گـــــردن خـــــرد زد
دزد آمــد و ســر ز پــاســبــان بـرد
مــــــانــــــدیــــــم از آن حـــــریـــــف دل دزد
زد قــلــعــه و مــهــره رایــگــان بـرد
جـــــان دادم و درد تـــــو خـــــریـــــدم
این را تو ببر که خسروان برد
گزیدهٔ غزل ۲۱۹
کـــی درد نـــاکـــتـــر بـــود از حـــســرت فــراق
جـلـاد گـر به گاه قصاصی استخوان برد
برعقل خویش تکیه مکن پیش عشق از آنک
دزدی اســت کــو نــخــســت ســرپــاسـبـان بـرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۰
لــب لــعــلــت بــه لـطـافـت گـرو از جـان بـبـرد
روی رنــــگــــیــــن تــــو آب گــــل خــــنــــدان بــــبــــرد
گر نه لنگر شود اندوه چو کوه تو مرا
بــاد بــرداشــتــه تــا خــاک خــراســان بــبـرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۱
سـر زلـف کـایـد هـمـی بـرلـبـش
نمک سوی هندوستان می‌برد
گزیدهٔ غزل ۲۲۲
گــــر کـــنـــی یـــاری و گـــر آزار بـــر مـــن بـــگـــذرد
هــر چــه مـی‌خـواهـی بـکـن ای یـار بـر مـن بـگـذرد
گفتی از من بگذرم زین‌سو بود بر تو ستم
ایــن ســتــم ای کــاشــکــی هـر بـار بـر مـن بـگـذرد
هــر سـحـر گـاهـی فـرسـتـم جـان بـه اسـتـقـبـال او
تــا مــگــر بــویــی از آن گــلــزار بــر مــن بــگــذرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۳
زاهــد از صــومــعــه زنــهــار کــه بــیـرون نـروی
کــــه از آن ســــوی بــــلــــای دل و دیــــن مــــی‌گـــذرد
مـــی‌گـــذشـــتـــی شــب و از مــاه بــرآمــد فــریــاد
کاین چه فتنه است که بروی زمین می‌گذرد؟
گزیدهٔ غزل ۲۲۴
در خــــواب نــــبــــیــــنــــیــــد رخ آرام دگــــر بـــار
هـر دل کـه طـلـب در طـمـع و صـل شـما کرد
گفتم به من افگن نظر به چشم ببستی
تـا چـشـم خوشت بستهٔ آن یک نظرم کرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۵
شــب ! وفــتـاد و غـمـت بـاز کـار خـواهـد کـرد
دو چـشـم تیره ستاره شمار خواهد کرد
خـــیـــال یـــار گـــذر کـــرد ایــن طــرف ای صــبــر
بــیــا کـه بـاز مـرا بـی قـرار خـواهـد کـرد
دلــم بــه صــحــبــت رنــدان هــمــی کــشــد دایـم
دعـــــای پـــــیـــــر رابـــــات کــــار خــــواهــــد کــــرد
گـزیـر نـیـسـت ز تـو هـر جـفـا کـه هست بکن
که بنده هر چه بود اختیار خواهد کرد
بـه عـشـق مرد شود کشته وین هنر خسرو
اگــــر حــــیــــات بـــود مـــرد وار خـــواهـــد کـــرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۶
دارد انـدر دل غـبـاری گریه وقت تست هان
کارکن اندر دش گر می‌توانی کار کرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۷
دل ز تو بی‌غم نتوانیم کرد
درد تـرا کـم نـتـوانـیـم کـرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۸
بـــــاز بـــــوی گــــل مــــرا دیــــوانــــه کــــرد
بـــاز عـــقـــلـــم را صــبــا بــیــگــانــه کــرد
بــازم از ســر تـازه شـد مـسـتـی عـشـق
بــس کــه بــلــبــل نــالــهٔ مـسـتـانـه کـرد
گــل چــو شــمــع خــوبــرویــی بــرفـروخـت
بــــلـــبـــل بـــیـــچـــاره را پـــروانـــه کـــرد
جـــــان بـــــرد از خـــــانـــــهٔ تـــــن عـــــاقـــــبــــت
ایــن چــنـیـن عـشـقـت کـه در دل خـانـه کـرد
قـــصــه شــیــریــن عــجــب افــســانــه‌ای اســت
کـــوهـــکـــن خـــواب انــدریــن افــســانــه کــرد
خورد خسرو نیست جز غم چاره چیست
چـــون خـــدا ایـــن مـــرغ را ایـــن دانـــه کـــرد
گزیدهٔ غزل ۲۲۹
دی دلــبــر مـن کـه سـر فـرازی مـی‌کـرد
ما را به کرشمه جان گدازی می کرد
آئــیــنــه بــدســت کــرده خــنــدان خــنـدان
بـا صـورت خویش عشق بازی می کرد
گزیدهٔ غزل ۲۳۰
بــــاد آمــــد و زان ســـرو خـــرامـــان خـــبـــرآورد
در کــــالــــبــــد ســــوخــــتــــه جـــانـــی دگـــر آورد
امــروز هــم از اول صــبــحــم ســرمــســتــی اسـت
این بوی که بودست که باد سحر آورد؟
گزیدهٔ غزل ۲۳۱
بــــاد بــــازآمـــد و بـــوی گـــل وریـــحـــان آورد
خـــــنــــدهٔ بــــاغ مــــرا گــــریــــهٔ هــــجــــران آورد
بـــاز گـــلـــهـــای نـــو از درد کـــهــن یــادم داد
غــنـچـه‌هـا بـر جـگـرم زخـم چـو پـیـکـان آورد
بــوی آن گــمــشــده خــویــش نــمــی‌یـابـم هـیـچ
زان چه سودم که صبا بوی گلستان آورد