گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را
گزیدهٔ غزل ۵
دلــــــم در عــــــاشـــــقـــــی آواره شـــــد آواره تـــــر بـــــادا
تــنـم از بـی‌دلـی بـیـچـاره شـد بـیـچـاره تـر بـادا
بـــــه تـــــاراج عـــــزیـــــزان زلـــــف تـــــو عـــــیــــاریــــی دارد
بــه خــونــریــز غــریــبــان چـشـم تـو عـیـاره تـر بـادا
رخـت تـازه اسـت و بـهـر مـردن خود تازه تر خواهم
دلــت خــاره‌ســت و بــهــر کــشــتــن مـن خـاره تـر بـادا
گــــرای زاهــــد دعــــای خــــیـــر مـــیـــگـــویـــی مـــرا ایـــن گـــو
کــــــه آن آوارهٔ از کــــــوی بــــــتــــــان آواره تــــــر بـــــادا
هــمــه گــویــنــد کــز خــون‌خــواریــش خــلــقـی بـجـان آمـد
مـن ایـن گـویـم کـه بـهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گــر جــانــان بــدیـن شـادسـت یـا رب پـاره تـر بـادا
چـو بـا تـردامـنـی خـو کـرد خـسـرو با دو چشم تر
بـــه آب چـــشـــم پـــاکـــان دامـــنـــش هــمــواره تــر بــادا
گزیدهٔ غزل ۶
قــدری بــخــنـد و ازرخ قـمـری نـمـای مـا را!
سـخـنـی بـگـوی و از لـب شـکـری نـمای مارا
سـخـنـی چو گوهر تر صدف لب تو دارد
ســخــن صــدف رهــا کـن گـهـری نـمـای مـارا
مـنـم انـدریـن تـمـنـا کـه بـیـنـم ازتـو مـویـی
چــو صــبــا خــرامـش کـن کـمـری نـمـای مـارا
ز خـیـال طرهٔ تو چو شب ! ست روز عمرم
بــکــر شـمـه خـنـده‌ای زن سـحـرنـمـای مـارا
بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت
مـــگـــذر ز گـــفـــتـــهٔ خــود گــذری مــای مــا را
چـو مـنـت هـزار عـاشـق بـودای صـنـم ولـیـکن
بــهــمــه جـان چـو خـسـرو دگـری نـمـای مـارا