گزیدهٔ غزل ۱۷۷
پیش تو بگو کای بت سوزنده چو هندویم
بــــرآیــــنـــه ریـــز آنـــکـــه خـــاکـــســـتـــر هـــنـــدویـــت
گزیدهٔ غزل ۱۷۸
در نیک کوش کت بد و نیک اربه طینتست
کــز خــاک راســت راســت بــرایــد گــیـاه کـج
گزیدهٔ غزل ۱۷۹
ســاقــی بــیــا کــه مـوسـم عـیـشـسـت و مـوی
می ده که لاله گون شده از باده روخ
گزیدهٔ غزل ۱۸۰
دل بــــازبــــهـــوش آمـــد جـــانـــان کـــه مـــی‌آیـــد؟
بــیــمـار بـه هـوش آمـد درمـان کـه مـی آیـد ؟
ای دل تــو نــمـی‌گـفـتـی کـه ایـنـک ز پـی مـردن
اســــبـــاب مـــهـــیـــا کـــن آن جـــان کـــه مـــی آیـــد ؟
خـود نـامـهٔ خویش آورد از بهر قصاص آمد
ســرخــاک ره قــاصــد فــرمــان کـه مـی آیـد ؟
گــفــتـم کـه بـسـوزم جـان بـرآتـش روی تـو
گــفــتــا کــه چــرا غــم را پـروانـه نـمـی‌یـابـد
گفتم که شوم محرم در مجلس خاص تو
گــفــتــا کــه حــریــف مــا دیــوانــه نــمــی‌بـایـد
گزیدهٔ غزل ۱۸۱
کـار حـسـن تـو رسـیـدست به جایی که سزد
کـه بـه عـهـدت سـخـن از یوسف کنعان نرود
بــاوصــال تـو نـدارم سـر بـسـتـان و بـهـشـت
هــر کــرا بــاغـچـه‌ای هـسـت بـه بـسـتـان نـرود
خـسـرو خـسـتـه کـه مـانـدسـت بـه دهـلی دربند
آه گـــــر زو خـــــبـــــری ســــوی خــــراســــان نــــرود
لــــذت وصــــل نــــدانــــد مــــگــــر آن ســــوخــــتــــه‌ای
کــه پـس از دوری بـسـیـار بـه یـاری بـرسـد
قـــیـــمـــت گـــل نـــشـــنــاســد مــگــر آن مــرغ اســیــر
که خزان دیده بود پس به بهاری برسد
چــه کــنــد دل کــه جــفــای تــو تــحـمـل نـکـنـد
کـــه اگـــر جـــان طـــلـــبــی بــنــده تــأمــل نــکــنــد
وا جـــبـــســـت از دهـــن غــنــچــه بــدوزنــد بــخــار
تــــا در ایــــام جــــمــــالـــت ســـخـــن گـــل نـــکـــنـــد
گزیدهٔ غزل ۱۸۲
نــارســتــه مـی تـوان دیـد از زیـر پـوسـت خـطـت
چون نامه یی که کاتب سوی برون بخواند
ای دل ســـپـــاس دار کـــه گــردوســت جــور کــرد
از بـــخـــت نـــامـــســـاعـــد مـــن بـــود ازو نـــبــود
گزیدهٔ غزل ۱۸۳
ای درج لـــــعـــــل دوســــت مــــگــــر خــــاتــــم جــــمــــی
زیـنـسـان کـه دسـت کـس بـه نـگـیـنت نمی‌رسد
هرگز ترا چنان که تو بی کس نشان نداد
پــای گــمــان بــه صــد یــقــیــنــت نــمــی‌رســیـد
گزیدهٔ غزل ۱۸۴
کـسـی تـلـخـی مـن دانـد کـه بـیـنـد خـنـدهٔ شـیـریـن
کـسـی خـون خـوردنـم داند که بیند گریهٔ فرهاد
مـــرا تـــا کـــی غـــم هـــجـــر تـــو پـــامـــال جــفــا دارد
بخواهم داد جان بر باد ازین غم هر چه باداباد
گزیدهٔ غزل ۱۸۵
تـغـافـل کـردنـت بـی‌فـتنه‌ای نیست
فـریـب صـیـد بـاشـد خـواب صـیـاد
مـــرا گــرد ســران چــشــم بــیــمــار
به گردان لیک قربان کن نه آزاد
چـــو یـــاد عـــاشـــقـــان در دل غــم آرد
نـــمـــی‌دارم روا کــز مــن کــنــی یــاد
چــو ذوق عــشــق‌بــازی مــی‌شــنـاسـم
مـن از تـو جـور خـواهـم دیگران داد
دلـــا وقـــت جـــفـــا فـــریـــاد کــم کــن
که هنگام وفا خوش نیست فریاد
مــکــن خـسـرو حـدیـث عـشـق شـیـریـن
اگـر بـا خـود نـداری سـنگ فرهاد
گزیدهٔ غزل ۱۸۶
ای که بر کندی دل از پیمان یاران قدیم
گــاه‌گـاهـت یـاد بـایـد کـرد از عـهـد و داد
مـحـنـت هـجـران ورنـج راه و تـشـویق سفر
ایـن‌هـمـه گـویـی نـصـیب جان مهجورم فتاد
گزیدهٔ غزل ۱۸۷
ای کـــه عـــمـــر از پـــی‌ســودای تــو دادیــم بــبــاد
یــــــاد مــــــی‌دارد کــــــه از مـــــات نـــــمـــــی آیـــــد یـــــاد
عــــهــــدهــــا بــــســــتــــی و مــــی‌داشــــتــــم امـــیـــد وفـــا
ای امـــیـــد مـــن و عـــهـــد تـــو ســـراســر هــمــه بــاد
هــــــر چــــــه دارنــــــد ز آئـــــیـــــن نـــــکـــــویـــــی خـــــوبـــــان
هـــــمــــه داری و بــــدان چــــشــــم بــــدانــــت مــــرســــاد
مــــاجــــرای دل گــــم‌گــــشــــتــــهٔ بــــی نــــام ونــــشــــان
هــر کــه را بــاز نــمــودیــم نــشـانـی بـه تـو داد
کام خسرو بده ای خسرو خوبان که شده است
لــعــلــی جــان‌بــخــش تــو شـیـریـن و دل او فـرهـاد
گزیدهٔ غزل ۱۸۸
گـفـتـم چـگـونه می کشی و زنده می‌کنی
از یـــک جــواب کــشــت و جــواب دگــر نــداد
ای دیــده آب خــویــش نــگـهـدار بـعـد ازیـن
کاتش بده رسید و به خرمن نایستاد
گـویـنـد مـنـگـرش مـگـر از فتنه جان بری
بـسـیـار خـواسـتـم کـه دل مـن نـایـسـتـاد
گزیدهٔ غزل ۱۸۹
چــوکــارهــای جــهــانــســت جـمـلـه بـی بـنـیـاد
حـــکـــیـــم دروی نـــنـــهـــاد کـــارهـــا بـــنـــیــاد
مـــــشـــــو مـــــقـــــیــــم درآبــــادی خــــراب جــــهــــان
چــو کــس مــقــیــم نــمــانــد دریــن خــراب آبــاد
مــــبــــر ز بــــاد غــــرور ار بــــلــــنــــدیــــی داری
که خس بلند شد از باد لیک باز افتاد
چــو هـسـت بـنـدهٔ خـلـق آدمـی ز بـهـر طـمـع
خــوشــاکــســی کــه ازیــن بـنـدگـی بـود آزاد
چــنــان بـزی کـه نـمـیـری اگـر تـوانـی زیـسـت
چـو هـر کـه هست به عالم برای مردن زاد
از آن خــویـش مـدان خـسـروا کـه عـاریـت اسـت
مـــتـــاع عـــمــر کــه دادنــد بــاز خــواهــی داد
گزیدهٔ غزل ۱۹۰
بــاز گــل مــی آیــد دل در بــلــا خــواهـد فـتـاد
سوزشی در جان بی سامان ما خواهد فتاد
گزیدهٔ غزل ۱۹۱
گـــر نـــیـــنـــدیـــشـــد رقـــیـــب او بـــلـــای عـــاشـــقـــان
هــم بـران جـان بـلـا تـشـویـش او خـواهـد فـتـاد
آنـکـه مـی‌گـویـد کـه دل نـدهـم بـکـس آخـر گـهی
پیش چشم شوخ کافر کیش او خواهد فتاد
گزیدهٔ غزل ۱۹۲
ژالــــــه از نـــــرگـــــس فـــــرو بـــــاریـــــد و گـــــل را آب داد
وز تــــــــگــــــــرگ روح پــــــــرور مــــــــالــــــــش عـــــــنـــــــاب داد
چــشــم مـسـت او کـه مـژگـان را بـه قـتـلـم تـیـز کـرد
خــــــــنــــــــجــــــــر زهــــــــرآب داده در کــــــــف قــــــــصـــــــاب داد
دوش بــــــــوی گــــــــل مــــــــرا از آشــــــــنـــــــایـــــــی یـــــــاد داد
جـــان گـــریـــبـــان پـــاره کـــرد وخــویــش را بــربــاد داد
ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح
زان گــلــســتــانــهــا کــه روزی بــا تـو بـودم یـاد داد