گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای محشر هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست