گزیدهٔ غزل ۴۵
دی غــمــزهٔ تــو کـرد اشـارت بـه سـوی لـب
تــا بــوسـه‌ای دهـد ز شـکـر خـوب تـر مـرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جـز دردسـر بـه حـاصـل از آن گـل شکر مرا
چــــون مــــن تــــرا درون دل خـــویـــش داشـــتـــم
آخـــر چـــه دشــنــه داشــتــه‌ای در جــگــر مــرا
گزیدهٔ غزل ۴۶
سـیـم خـیـال تـو بـس بـا قمر چکار مرا؟
من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نـبـیـنـم آن لـب خـنـدان ز بـیـم جـان یـک‌سره
ز دور سـنـگ خـورم با گهر چه کار مرا؟
اگـر قـضـاسـت کـه مـیـرم بـه عشق تو آری
بــــکـــارهـــای قـــضـــا و قـــدر چـــکـــار مـــرا ؟
بـه طـاعـتـم طـلـبـنـد و به عشرتم خوانند
مــن و غــم تــو بــه کــار دگــر چــکــار مـرا؟
گزیدهٔ غزل ۳۹
دلـبـرا عمریست تا من دوست می‌دارم ترا
در غمت می‌سوزم و گفتن نمی‌یارم ترا
گزیدهٔ غزل ۴۰
تا نظر سوی دو چشم تست یاران ترا
کـی بـود بـیـکـاری آن مـردم شـکاران ترا
گزیدهٔ غزل ۴۱
خـبـرت هـسـت ؟ که از خویش خبر نیست مرا
گــذری کــن کــه زغــم راه گـذر نـیـسـت مـرا
گر سرم در سر سو دات رود نیست عجب
ســـرســوای تــو دارم غــم ســرنــیــســت مــرا
بــی‌رخــت اشــک هــمــی بــارم و گــل مـی‌کـارم
غـیـر ازیـن کـار کـنـون کـار دگـر نـیـسـت مـرا