گزیدهٔ غزل ۴۲
نـازنـیـنـا زیـن هوس مردم که خلق
با تو روزی در سخن بیند مرا
گزیدهٔ غزل ۴۳
وقـــتـــی انــدر ســر کــویــی گــذری بــود مــرا
ونـــدران کـــوی نـــهـــانـــی نـــظـــری بـــود مــرا
جـــان بــجــایــســت ولــی زنــده نــیــم مــن زیــرا
مــایــهٔ عــمــر بــه جــز جــان دگــری بـود مـرا
بـاری از دیـده مـریـزید گلابی که به عمر
لــذت از عــشــق هــمــیــن درد ســری بــود مـرا
هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عــــاشــــق ســــوخــــتــــهٔ دربــــدری بــــود مــــرا
خـواسـتـم دی کـه نـمازی بکنم پیش خیال
لــیــکــن آلــوده بــه دامــان جـگـری بـود مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۴
گــم شــدم در ســر آن کــوی مــجـویـیـد مـرا
او مـــراکــشــت شــدم زنــده مــپــو یــیــد مــرا
بـر درش مـردم و آن خـاک بر اعضای من است
هـــم بـــدان خـــاک درآیـــد و مـــشـــویـــیـــد مـــرا
عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است
هـر چـه خـواهـم کـه کـنم هیچ مگویید مرا
خــســروم مــن : گــلــی ازخــون دل خـود رسـتـه
خــون مــن هــســت جــگــر ســوز مــبــویــیــد مـرا
گزیدهٔ غزل ۱۷
من به هوس همی خورم ناوک سینه دوز را
تــا نــکــنــی مــلــامــتــی غـمـزهٔ کـیـنـه تـوز را
دیـن هـزار پـارسـا در سـر گیسوی تو شد
چــنــد بــه نــاکـسـان دهـی سـلـسـلـهٔ رمـوز را
قـصـه عـشـق خـود رود پـیـش فسردگان ولی
سـنـگ تـراش کـی خرد گوهر شب فروز را
ســاقــی نــیــم مــســت مــن جــام لــبــالــب آر تـا
نــقــل مــعــاشــران کــنــم ایــن دل خـام سـوز را
گزیدهٔ غزل ۱۸
بـــرقـــع بـــرافـــگـــن ای پـــری حـــســـن بـــلـــاانــگــیــز را
تــا کــلــک صــورت بــشــکــنــد ایــن عــقــل رنــگ آمــیـز را
شب خوش نخفتم هیچ‌گه زاندم که بهر خون من
شـــد آشـــنـــایـــی بـــا صـــبـــا آن زلـــف عـــنـــبـــر بــیــز را
دانــم قــیــاس بــخــت خــود کــم رانــم از زلـفـت سـخـن
لـــیـــکـــن تـــمـــنـــا مـــی‌کــنــم فــتــراک صــیــد آویــز را
بـگـذشـت کـار از زیـسـتـن خـیـز ای طـبـیـب خـیـره کـش
بـیـمـار و مـسـکـیـن را بـگـو تـا بـشـکـند پرهیز را
پــر مــلــایـک هـیـزم اسـت آنـجـا کـه عـشـقـت شـعـلـه زد
شــرمــت نــیــایــد ســوخــتــن خــاشــاک دود انــگـیـز را؟
چــون خــاک گــشــتــم در رهــت چــون ایــسـتـادی نـیـسـتـت
بــاری چــو بــر مــا بــگــذری آهـسـتـه ران شـبـدیـز را
بـوکـز زکـوه حسن خود بینی به خسرو یک نظر
ایــــنــــک شــــفــــیــــع آورده‌ام ایـــن دیـــده خـــون ریـــز را