غزل شمارهٔ ۲۱۴
نـــگـــارا از ســر کــویــت گــذر کــردن تــوان؟ نــتــوان
بـه خـوبـی در هـمـه عـالـم نـظـر کردن توان؟ نتوان
چـــو آمـــد در دل و دیـــده خـــیـــالـــت آشـــنــا بــنــشــســت
ز مـلـک خـویـش سـلـطـان را بـدر کـردن تـوان؟ نتوان
مـــرا ایـــن دوســـتـــی بـــا تـــو قــضــای آســمــانــی بــود
قــــضــــای آســــمــــانــــی را دگـــر کـــردن تـــوان؟ نـــتـــوان
چـو بـا ابـروی تو چشمم به پنهانی سخن گوید
از آن مـــعـــنــی رقــیــبــان را خــبــر کــردن تــوان؟ نــتــوان
چــو چــشــم مــســت خــونــریــزت ز مــژگــان نـاوک انـدازد
بجز جان پیش تیر تو سپر کردن توان؟ نتوان
گـــرفـــتـــم خــود کــه بــگــریــزم ز دام زلــف دلــگــیــرت
ز تـــیــر غــمــزهٔ مــســتــت حــذر کــردن تــوان؟ نــتــوان
نــگــویــی چــشــم مــســتــت را، کــه خـون مـن هـمـی ریـزد
ز خــون بــی‌گــنــاه او را حــذر کــردن تــوان؟ نــتــوان
بـگـو بـا غـمـزهٔ شـوخـت، کـه رسـوای جـهانم کرد:
بـه پـیران سر عراقی را سمر کردن توان؟ نتوان
غزل شمارهٔ ۲۱۵
عـــاشـــقــی دانــی چــه بــاشــد؟ بــی‌دل و جــان زیــســتــن
جـــان و دل بـــر بـــاخـــتـــن، بـــر روی جـــانـــان زیـــســتــن
ســوخــتــن در هــجـر و خـوش بـودن بـه امـیـد وصـال
ســاخــتــن بــا درد و پــس بــا بــوی درمــان زیــسـتـن
تــــا کــــی از هـــجـــران جـــانـــان نـــالـــه و زاری کـــنـــم؟
از حــیــات خــود بــه جـانـم، چـنـد ازیـن سـان زیـسـتـن؟
بـــس مـــرا از زنـــدگـــانـــی، مـــرگ کـــو، تــا جــان دهــم؟
مــرگ خــوشــتــر تــا چــنــیــن بــا درد هــجــران زیــســتـن
ای ز جــان خــوشــتـر، بـیـا، تـا بـر تـو افـشـانـم روان
نــزد تــو مــردن بــه از تــو دور و حــیــران زیــســتـن
بر سر کویت چه خوش باشد به بوی وصل تو
در مــــیـــان خـــاک و خـــون افـــتـــان و خـــیـــزان زیـــســـتـــن؟
از خــودم دور افــگــنــی، وانــگــاه گــویــی: خــوش بــزی
بـــی‌دلـــان را مــرگ بــاشــد بــی‌تــو، ای جــان، زیــســتــن
هــان! عــراقــی، جــان بــه جــانــان ده، گــران جــانـی مـکـن
بـــعـــد از ایـــن بـــی‌روی خـــوب یـــار نـــتـــوان زیـــســـتــن
غزل شمارهٔ ۲۱۶
سـهـل گـفتی به ترک جان گفتن
مــن بــدیــدم، نــمــی‌تــوان گـفـتـن
جـان فـرهـاد خـسـته شیرین است
کی تواند به ترک جان گفتن؟
دوسـت مـی‌دارمـت بـه بـانگ بلند
تـا کـی آهـسـتـه و نـهـان گـفـتـن؟
وصـف حـسن جمال خود خود گوی
حـیـف بـاشـد بـه هر زبان گفتن؟
تــا بــه حــدی اسـت تـنـگـی دهـنـت
کـه نـشـایـد سـخن در آن گفتن؟
گـــر نـــبـــودی کـــمـــر، مـــیـــانــت را
کــی تــوانـسـتـمـی نـشـان گـفـتـن؟
ز آرزوی لـــــــــبـــــــــت عـــــــــراقـــــــــی را
شــد مــســلــم حــدیــث جــان گـفـتـن
غزل شمارهٔ ۲۱۷
تـــا تـــوانــی هــیــچ درمــانــم مــکــن
هـــیـــچ گــونــه چــارهٔ جــانــم مــکــن
رنـج مـن مـی‌بـیـن و فـریـادم مرس
درد مــن مــی‌بــیــن و درمــانــم مــکـن
جـز بـه دشـنـام و جـفـا نامم مبر
جز به درد و غصه فرمانم مکن
گـر نـخـواهـی کشتنم از تیغ غم
مــــبــــتــــلــــای درد هــــجــــرانـــم مـــکـــن
ور بـر آن عـزمـی که ریزی خون من
جـز بـه تـیغ خویش قربانم مکن
از مـن مـسـکین به هر جرمی مرنج
پـس بـه هـر جرمی مرنجانم، مکن
گـر گـنـاهـی کـردم از مـن عـفو کن
ور خـــطـــایـــی رفـــت تـــاوانــم مــکــن
تـــا عـــراقـــی مــانــد در درد فــراق
درد بــا مــن گــوی و درمــانـم مـکـن
غزل شمارهٔ ۲۱۸
مــــاهـــرویـــا، رخ ز مـــن پـــنـــهـــان مـــکـــن
چــشــم مــن از هــجــر خــود گــریـان مـکـن
ز آرزوی روی خـــــــــــــــــود زارم مــــــــــــــــدار
از فــــراق خــــود مــــرا بــــی‌جــــان مـــکـــن
از مــــن مــــســــکـــیـــن مـــبـــر یـــک‌بـــارگـــی
مـــــن نـــــدارم طــــاقــــت هــــجــــران، مــــکــــن
بـــی‌کـــســی را بــی‌دل و بــی‌جــان مــدار
مــفــلــســی را بــی‌ســر و ســامــان مــکــن
گــــر گــــنــــاهــــی کــــرده‌ام از مـــن مـــدان
خـــویـــشـــتـــن را گــو، مــرا تــاوان مــکــن
هر چه آن کس در جهان با کس نکرد
بــــا مــــن بــــیــــچـــاره هـــر دم آن مـــکـــن
بـــــا عـــــراقـــــی غـــــریـــــب خـــــســـــتـــــه دل
هــر چــه از جــور و جــفــا بــتــوان مــکـن
غزل شمارهٔ ۲۱۹
بـــی‌رخـــت جـــانـــا، دلــم غــمــگــیــن مــکــن
رخ مـــگـــردان از مـــن مـــســـکـــیــن، مــکــن
خـود ز عـشـقـت سینه‌ام خون کرده‌ای
از فــــراقــــت دیـــده‌ام خـــونـــیـــن مـــکـــن
بـر مـن مـسـکـیـن سـتم تا کی کنی؟
خــســتــگــی و عــجــز مــن مـی‌بـیـن، مـکـن
چـــنـــد نـــالـــم از جـــفــا و جــور تــو؟
بـس کـن و بـر مـن جـفـا چـنـدیـن مکن
هر چه می‌خواهی بکن، بر من رواست
بــی نــصــیــبــم زان لــب شــیــریـن مـکـن
بــر مــن خــســتـه، کـه رنـجـور تـوام
گــر نــمــی‌گــویــی دعــا، نــفــریــن مــکـن
در هـــمــه عــالــم مــرا دیــن و دلــی اســت
دل فـــدای تـــوســت، قــصــد دیــن مــکــن
خـواه بـا مـن لـطـف کـن، خـواهـی جفا
مــن نــیــارم گــفــت: کـان کـن، ایـن مـکـن
بــــا عـــراقـــی گـــر عـــتـــابـــی مـــی‌کـــنـــی
از طـــریـــق مــهــر کــن، وز کــیــن مــکــن
غزل شمارهٔ ۲۲۰
ای یــــار، بـــیـــا و یـــاریـــی کـــن
رنـجـه شـو و غـم‌گـسـاریی کن
آخــــر ســــگـــک در تـــو بـــودم
یــادم کــن و حــق‌گــزاریــی کــن
ای نـــیـــک، ز مــن هــمــه بــد آمــد
نــیــکــی کــن و بــردبــاریــی کـن
بـر عـاشـق خـود مـگـیـر خـرده
ای دوســــت بــــزرگــــواریــــی کــــن
ای دل، چو تو را فتاد این کار
رو بـــــر در یـــــار زاریـــــی کـــــن
ای بــخــت، بــمــوی بــر عــراقـی
وی دیـده، تـو نـیـز یـاریـی کن