گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟