گزیدهٔ غزل ۷۵
صـــفـــتـــی اســـت آب حـــیــوان ز دهــان نــو شــخــنــدت
اثـــری اســـت جـــان شــیــریــن ز لــبــان هــم‌چــو قــنــدت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم
کــــــه دراز مـــــانـــــد دردل هـــــوس قـــــد بـــــلـــــنـــــدت
مـــــنـــــم و هـــــزار پـــــیـــــچــــش زخــــیــــال زلــــف در دل
بــه کـجـا روم کـه جـانـم دهـد از خـم کـمـنـدت؟
ز تــــودور چــــنـــد ســـوزم بـــمـــیـــان آتـــش غـــم ؟
هــمــه غــیــرتــم زعــودت هــمــه رشــکــم از ســپــنــدت
گزیدهٔ غزل ۷۶
ای ابـر گـه گاهی بگو آن چشمهٔ خورشید را
در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت
گزیدهٔ غزل ۷۷
ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
عـــــالـــــم بـــــه مـــــراد دل و اقـــــبـــــال غــــلــــام اســــت
صـــیـــدی کـــه دل خـــلـــق جـــهـــان بــود بــدامــش
الـــــمـــــنـــــتـــــه لــــلــــه کــــه امــــروز بــــدام اســــت
ازطــــاق دو ابــــروی تــــو ای کــــعــــبـــهٔ مـــقـــصـــود
خـــلـــقـــی بـــگـــمـــانـــنــد کــه مــحــراب کــدام اســت
چــشــم تــو اگــر خــون دلــم ریــخــت عــجـب نـیـسـت
او را چــه تــوان گــفــت کــه او مــسـت مـدام اسـت
خـــســـرو کـــه ســـلـــامـــت نــکــنــد عــیــب مــگــیــرش
عــاشــق کــه تــرا دیــد چــه پـروای سـلـام اسـت