گزیدهٔ غزل ۱۵
شـــفـــاعـــت آمـــدم ای دوســـت دیـــدهٔ خــود را
کـــزو مـــپـــوش گـــل نـــو دمـــیـــدهٔ خـــود را
رســـیـــد خـــیـــل غـــمـــت ورنــه ایــســتــد جــانــم
کـــجـــا بـــرم بـــدن غـــم رســـیــدهٔ خــود را
بــگــوش ره نــدهــی نــالــهٔ مــرا چــه کـنـم
چـه نـاشـنـیـده کند کس شنیدهٔ خود را
چنین که من ز تولب می‌گزم کم ار گویی
کــه مــرهــمــی بــرســانــم گــزیــدهٔ خـود را
بــه چــاه شـوق فـرو مـانـده‌ام خـداونـدا
فــــرو گــــذاشــــت مـــکـــن آفـــریـــدهٔ خـــود را
گزیدهٔ غزل ۱۶
پیر شدی گوژ پشت دل بکش از دست نفس
زانـکـه کـمـان کـس نـداد دشـمـن کـیـن توز را
چـــون تــو شــدی ازمــیــان از تــو بــروز دگــر
جـــمـــلـــه فـــرامـــش کـــنــنــد، یــادکــن آنــروز را
خـود چـو بـدیـدی کـه رفـت عـمر بسان پریر
از پـــــــی فــــــردا مــــــدار حــــــاصــــــل امــــــروز را