گزیدهٔ غزل ۸۶
ای شوخ تا تو در دل من جای کرده‌ای
ایـنـست دوزخی که زخلد برین به است
گزیدهٔ غزل ۸۷
چه نقش بندی از اندیشه‌ای که بی عشق است
چــه روی بــیــنــی از آیـیـنـه یـی کـه در زنـگ اسـت
هـــزار پــاره کــنــم جــان مــگــر کــه در گــنــجــد
کـه چـشـم خـوبـان هـم‌چـون دهـانـشـان تـنـگ سـت
شـگـوفـه غـالـیـه بـو گـشت و باغ گل‌رنگ است
هــــوای بــــادهٔ صــــافــــی و نـــغـــمـــهٔ چـــنـــگ اســـت
مــــکــــن ز ســـنـــگ‌دلـــی جـــور بـــر مـــن مـــســـکـــیـــن
کــه آخـر ایـن دل مـسـکـیـن دل اسـت نـی سـنـگ اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۸
بـلـای خـفـتـه سـر بـرداشت از خواب
هـر آن مـویـی کـز آن زلـف دو تـا خاست
گـر یـبـان مـیـدرم هـر صبح چون گل
هــمــه رســوایــی مــن از صــبــا خــاســت
تـو تـار زلـف بـسـتـی بـند در بند
ز هــر بــنــدی مــرا دردی جــدا خــاســت
گـل امـشـب آخـر شـب مـسـت بـرخـاست
بـجـام لـالـه گـون مجلس بیاراست
نشسته سبزه زین سو پای دربند
سـتـاره سـرو از آن سـو جانب راست
صـــبـــا مـــی‌رفــت و نــرگــس از غــنــودن
به هر سویی همی افتاد و می‌خاست