گزیدهٔ غزل ۱۵۶
امـــشـــب شـــب مـــن نــور ز مــهــتــاب دگــر داشــت
وز گــــریــــهٔ شــــادی جــــگــــرم آب دگـــر داشـــت
هــنــگــام ســحــر خــلــق بــه مــحــراب و دل مـن
ز ابــروی بــتــی روی بــه مــحــراب دگــر داشـت
قربان شوم و چون نشوم وای که آن چشم
بــر جــان مــن از هــر مــژه قــصــاب دگـر داشـت
نـی داشـت خـبـر از خـود و نی از می و مجلس
خـــســـرو کــه خــرابــی ز مــی نــاب دگــر داشــت
گزیدهٔ غزل ۱۵۷
سـوزش سـیـنـهٔ مـن دیـد و کـنـارم نگرفت
دل دیـوانـه بـه زنـجـیـر نـگـه نتوان داشت
نظری کردم و دزدیده مرا جان بخشید
کــز رقــیــبــان خــنـک دزدی مـن پـنـهـان داشـت
گزیدهٔ غزل ۱۵۸
چــون بـگـیـتـی هـر چـه مـی‌آیـد روان خـواهـد گـذشـت
خـرم آنـکـس کـونـکـو نـام از جـهـان خـواهـد گـذشـت
مـــهـــر جـــانـــی وبـــهــاری کــایــدت خــوش بــاش ازانــک
چند بعد از تو بهار و مهر جان خواهد گذشت
خـــــســـــرو بــــســــتــــان مــــتــــاعــــی در دکــــان روزگــــار
کــیــن بــهــار عــمــر نــاگــه رایـگـان خـواهـد گـذشـت
گزیدهٔ غزل ۱۵۹
بـا غـمـش خـو کـردم امـشـب گـرچه در زاری گذشت
یــاد مــیــکــردم از آن شــبــهــا کـه در یـاری گـذشـت
مـــــردمـــــان گـــــویـــــنـــــد چــــونــــی در خــــیــــال زلــــف او
چـون بـود مـرغـی کـه عـمـرش در گـرفـتـاری گـذشـت
نـاخـوش آن وقـتـی کـه بـر زنـده‌دلـان بـی عـشق رفت
ضایع آن روزی که بر مستان به هشیاری گذشت
مــاجــرای دوش مــی‌پــرســی کـه چـون بـگـذشـت حـال
ای سـرت گـردم چـه می‌پرسی به دشواری گذشت
گزیدهٔ غزل ۱۶۰
مـهـی گذشت که آن مه به سوی ما نگذشت
شــبــی نــرفــت کـه بـرجـان مـا بـلـا نـگـذشـت
مـــرا ز عـــارض او دیــر شــد گــلــی نــشــگــفــت
چو گلبنی که بر او هیچ‌گه صبا نگذشت
گـــذشـــت در دل مـــن صـــد هـــزار تـــیـــر جـــفــا
کـــه هـــیـــچ در دل آن یـــار بــی‌وفــا نــگــذشــت
مـــســـیـــح مـــن چـــو مـــرا دم نـــداد جــان دادم
ولـــیـــک عـــمـــر نـــدانـــم گــذشــت یــا نــگــذشــت
کـــبـــوتـــری نـــبـــرد ســـوی دوســـت نـــامــهٔ مــن
کــــز آتــــش دل مــــن مــــرغ در هــــوا نــــگــــذشــــت
چـه سـود مـلک سلیمانت خسروا به سخن
کــه هــدهــد تــو گــهــی جـانـب سـبـا نـگـذشـت
گزیدهٔ غزل ۱۶۱
سرآن قامت چون سرو روان خواهم گشت
خـاک آن سـلـسـلـهٔ مـشـکفشان خواهم گشت
بـنـده عـشـقـم و آنـانـکـه دریـن غـم مـردنـد
تـازیـم گـرد سر تربتشان خواهم گشت
گزیدهٔ غزل ۱۶۲
دریــن هـوس کـه بـبـیـنـد بـه خـواب چـشـم تـرا
بـخـفـت نـرگـس و بـیـدار گـشـت و بـاز بـخفت
بـــبـــاغ بـــا تـــو هـــمــی کــرد ســرو پــای دراز
به یک طپانچه که بادش بزد دراز بخفت
گزیدهٔ غزل ۱۶۳
هر صبر و سلام که دل سوخته را بود
انــدر شــکــن سـلـسـلـهٔ خـم بـه خـمـش رفـت
یــک روز بــه شــالــای وصــالــش نـرسـانـیـد
آن عـمـر گـران مـایه که ما را به غمش رفت
گزیدهٔ غزل ۱۶۴
بـــی شـــاهـــد رعــنــا بــه تــمــاشــا نــتــوان رفــت
بــی ســرو خــرامــنـده بـه صـحـرا نـتـوان رفـت
صــحــرا و چــمــن پــهــلـوی مـن هـسـت بـسـی لـیـک
هـمـره تـو شـو ای دوسـت کـه تـنها نتوان رفت
مــائــیــم و ســر کــوی تــو گــر پــیـش نـخـوانـی
ایـــنـــجـــا بـــتــوان مــرد و از ایــنــجــا نــتــوان رفــت
گــفــتــم کــه ز کــویــت بــروم تــا بــبــرم جــان
گــــفــــتــــی بــــتــــوان جــــان مــــن امــــا نـــتـــوان رفـــت
ای قــــافــــلــــه در بــــادیـــه‌ام پـــای فـــرو مـــانـــد
بگذر تو که در کعبه به این پا نتوان رفت
مــپــســنــد کــه در پــیــش لــبــت مــرده بــمــانــم
نـــازیـــســـتـــه از پـــیـــش مـــســیــحــا نــتــوان رفــت
گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست
گزیدهٔ غزل ۱۵۲
بـــیـــش رفـــتـــارت بـــیـــایـــد راه کـــبـــکـــم در نـــظــر
گــر رونــده هـسـت لـیـکـن هـم‌چـو تـو آیـنـده نـیـسـت
چـون بـلـایـی نـیـسـت چـشـمت را به کشتن باز کن
هر که در عهدت به مرگ خویش میرد زنده نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۳
سـرو را بـا قـد تـو هـسـتـی نیست
مـیـلـش الـا بـه سـوی پـستی نیست
در دهــــان و مــــیــــانــــت مــــی بــــیــــنـــم
نــیــســتــی هـسـت لـیـک هـسـتـی نـیـسـت
گــــاه‌گــــاهــــم قــــبــــلــــه بـــودی روی
تا تو در پیش من نشستی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۴
بـیـا بـیـا کـه مـرا طـاقـت جـدایـی نیست
رهــامــکــن کــه دلـم را زغـم رهـایـی نـیـسـت
دلــم بــبــردی و گـر سـرجـدا کـنـی زتـنـم
بجان تو که دلم را سر جدایی نیست
بـریـز جـرعـه کـه هنگامهٔ غمت گرم است
بگیر باده که هنگام پارسایی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۵
تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟
انـدوه جـدایـی ز کـسـی پـرس کـه یک چند
دور فــلــک از صــحــبــت یــارانـش جـدا داشـت
داغ دگــر ایـن اسـت کـه از گـریـه بـشـسـتـم
آن داغ کــــه دامــــانــــت ز خــــون دل مــــا داشــــت
گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو دزدی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای محشر هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۶
چـشـمـم ار بـی‌تـو جـهـان بیند بگیرش عیب ازانک
خـــــیـــــرهٔ بـــــی‌دیـــــدهٔ آلـــــودهٔ تـــــر دامــــنــــی اســــت
سـاقـیـا گـر می خورم بی تو نگویی کان می است
مــــردنــــم را شــــربــــتــــی و آتــــشــــم را روغـــنـــی اســـت
انـدران مـجـلـس کـه خـود را زنـده سوزند اهل عشق
ای بــســا مــرد خــدا کــو کــمــتـر از هـنـدو زنـی اسـت
عــــنــــدلــــیــــبــــان را غــــذای روح بــــاشــــد بــــوی گـــل
مـرغ دشـت اسـت آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینهٔ در کویت بدرد
زیــر دیــوار تــو سـلـطـان پـاسـبـان چـوبـک زنـی اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۷
ای دل غــمــیــن مــبـاش کـه جـانـان رسـیـدنـی اسـت
در کـام تـشـنـه چـشمهٔ حیوان رسیدنی است
ای دردمــــــنــــــد هــــــجــــــر مـــــیـــــنـــــداز دل ز درد
کــایــنــک طــبــیــب آمــده درمــان رســیــدنــی اسـت
ای گــــلــــســـتـــان عـــمـــر زســـربـــرگ تـــازه کـــن
کـان مـرغ آشـیـان بـه گـلـسـتـان رسـیدنی است
پــروانــه وار پــیــش روم بــهــر ســوخــتــن
کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است
در ره بـــســـاط لـــعـــل زخـــون جـــگـــر کــشــم
کـان نـازنـیـن چـو سـرو خـرامان رسیدنی است
جــــانــــی کـــه از فـــراق رهـــا کـــردخـــانـــه را
یـــاد آوریـــد کــه آرزوی جــان رســیــدنــی اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۸
لحظه‌ای با بنده بنشین کاینقدر
زنـــدگـــانــی را عــجــب ســرمــایــه‌ای اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۹
ای نــســیـم صـبـح‌دم یـارم کـجـاسـت؟
غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟
خــواب در چــشــمــم نــمــی‌آیـد بـه شـب
آن چــراغ چــشــم بــیــدارم کــجــاسـت؟
دوسـت گـفـت آشـفـتـه گـرد و زار بـاش
دوســـتـــان آشــفــتــه و زارم کــجــاســت؟
نــــیــــســــتــــم آســــوده از کــــارش دمـــی
یــــارب آســــوده از کـــارم کـــجـــاســـت؟
تـا بـه گـوش او رسـانـم حـال خـویـش
نـــالـــه‌هـــای خـــســـرو زارم کــجــاســت؟
گزیدهٔ غزل ۱۲۰
هـر کـس آنـجـا که می و شاهد و گلشن آنجاست
مـــن هـــمـــانـــجــا کــه دل گــمــشــدهٔ مــن آنــجــاســت
هـــر شـــب ای غـــم چـــه رســـی در طـــلـــب دل ایــنــجــا
آخـــر آن ســوخــتــهٔ ســوخــتــه خــرمــن آنــجــاســت
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی
چــون گــریــزم کــه گــروگــان دل دشــمــن آنـجـاسـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۱
صبر و دل و نام و ننگ ما بود
عـشـق آمـد و هـر چـهـار بـرخاست
گزیدهٔ غزل ۱۲۲
پـــامـــال گـــشـــت در رهٔ مــا خــســرو ودیــت
او را همین بس است که او پایمال ماست
گزیدهٔ غزل ۱۲۳
گـل ز رخـسـارهٔ تـو بـی آبست
مـه زنـظـارهٔ تـو بـی تـابست
مـــــــژه‌هـــــــای کــــــژ دلــــــاویــــــزت
کــجــهــای دکــان قــصــا بــســت
بــا خـیـال تـو مـردم چـشـمـم
گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست
گزیدهٔ غزل ۱۲۴
ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب
در مــــیــــان مــــا از آن دو اتــــحــــاد مـــشـــربـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۵
جـــانـــم فـــدای زلـــف تـــو آنـــدم کـــه پـــرســـمــت
کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۶
جانها به باد داد که دایم شکسته باد
آن گـیـسـویـی کـه بـر سر سرو روان تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
ســـرو بـــســـتـــان مــلــاحــت قــامــت رعــنــای تــســت
نــور چــشــم عــاشـقـان خـسـتـه خـاک پـای تـسـت
مــن نـه تـنـهـا گـشـتـه‌ام شـیـدای دردت جـان مـن
هــرکــرا جــان و دل و دیــنــی بــود شــیــدای تـسـت
در درون مـــســـجـــد و دیـــر و خـــرابــات و کــنــشــت
هـر کـجـا رفـتـم هـمـه شـور تو و غوغای تست
جـــانـــم از غــیــرت ز دســت جــاهــلــان ســوزد از انــک
ســـرو را گـــویـــنـــد مـــانـــنـــد قــد رعــنــای تــســت
وعـده دیـدار خـود کـردی بـه فـردا از آن سبب
جــان خــســرو مـنـتـظـر بـر وعـده فـردای تـسـت
بــرشــکـر خـوانـنـد افـسـون بـهـر دلـجـویـی ولـیـک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
گزیدهٔ غزل ۱۳۸
نـرخ کـردی به بوسه‌ای جانی
بـنـده بـخـریـد و رایـگان دانست
دل زهجر تو بس که تنگ آمد
مــــرگ را عــــمـــر جـــاودان دانـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۹
درد دلـــم را طـــبـــیــب چــاره نــدانــســت
مـرهـم ایـن ریـش پـاره پـاره نـدانست
راز دلــت بــه صــبــر گــفــت بــپـوشـان
حـــــال دل غـــــرقـــــه زان ره نـــــدانـــــســــت
خــال بـنـاگـوش او ز گـوشـه نـشـیـنـان
برد چنان دل که گوشواره ندانست
گزیدهٔ غزل ۱۴۰
خــون مــن در گـردنـم کـامـروز دیـدم روی او
چنگ من فردای محشر هم به دامان منست
گزیدهٔ غزل ۱۴۱
آنـــــکـــــه دلـــــم شـــــیــــفــــتــــهٔ روی اوســــت
شـیـفـتـهٔ تـر می‌کندم این چه خوست؟
دوش بـــگـــفــتــم کــه دهــانــیــت نــیــســت
گــفــت کــه بــســیــاردریــن گــفـتـگـوسـت
بــه کــه رخ از خــلــق بــپــوشـد از انـک
دیـــــــدهٔ بـــــــد آفـــــــت روی نـــــــکـــــــوســــــت
هـــســـتـــی مـــن رفـــت وخـــیـــالـــش نـــمـــانـــد
این که تو بینی نه منم بلکه اوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۲
عــمــر بــه پــایــان رســیــد در هـوس روی دوسـت
برگ صبوری کراست؟ بی رخ نیکوی دوست؟
گـر هـمـه عـالـم شـونـد مـنـکـر مـا گـو شـوید
دور نــخــواهــیــم شــد مــا ز سـرکـوی دوسـت ؟
قـــبـــلـــه اســـلـــامـــیـــان کــعــبــه بــود در جــهــان
قــبــلــهٔ عــشــاق نــیــســت جــز خــم ابــروی دوســت
ای نـــفـــس صـــبـــح‌دم گـــر نـــهـــی آنـــجـــا قـــدم
خـــســـتـــه دلـــم رابـــجــو در شــکــن مــوی دوســت
جــــان بـــفـــشـــانـــم زشـــوق در ره بـــاد صـــبـــا
گــربــرســانــد بــمــا صــبــح دمــی بــوی دوســت
روز قـیـامـت کـه خـلـق روی بـه هـر سـو کنند
خسرو مسکین نکرد میل به جز سوی دوست
گزیدهٔ غزل ۱۴۳
یــــکـــایـــک تـــلـــخـــی دوران چـــشـــیـــدم
زهـجـران هـیـچ شـربـت تلخ تر نیست
اســـیـــر هـــجـــر و نـــومــیــد از وصــالــم
شــبــم تـاریـک و امـیـد سـحـر نـیـسـت
به یک جان خواستم یک جام شادی
ز دور چـــرخ گـــفـــتــا رایــگــان نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست
گزیدهٔ غزل ۱۲۱
صبر و دل و نام و ننگ ما بود
عـشـق آمـد و هـر چـهـار بـرخاست
گزیدهٔ غزل ۱۲۲
پـــامـــال گـــشـــت در رهٔ مــا خــســرو ودیــت
او را همین بس است که او پایمال ماست
گزیدهٔ غزل ۱۲۳
گـل ز رخـسـارهٔ تـو بـی آبست
مـه زنـظـارهٔ تـو بـی تـابست
مـــــــژه‌هـــــــای کــــــژ دلــــــاویــــــزت
کــجــهــای دکــان قــصــا بــســت
بــا خـیـال تـو مـردم چـشـمـم
گاه هم‌خانه گاه هم‌خوابست
گزیدهٔ غزل ۱۲۴
ما و مجنون در ازل نوشیده‌ایم از یک شراب
در مــــیــــان مــــا از آن دو اتــــحــــاد مـــشـــربـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۲۵
جـــانـــم فـــدای زلـــف تـــو آنـــدم کـــه پـــرســـمــت
کاین چیست موی بافته ؟ گویی که دام تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۶
جانها به باد داد که دایم شکسته باد
آن گـیـسـویـی کـه بـر سر سرو روان تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۷
ســـرو بـــســـتـــان مــلــاحــت قــامــت رعــنــای تــســت
نــور چــشــم عــاشـقـان خـسـتـه خـاک پـای تـسـت
مــن نـه تـنـهـا گـشـتـه‌ام شـیـدای دردت جـان مـن
هــرکــرا جــان و دل و دیــنــی بــود شــیــدای تـسـت
در درون مـــســـجـــد و دیـــر و خـــرابــات و کــنــشــت
هـر کـجـا رفـتـم هـمـه شـور تو و غوغای تست
جـــانـــم از غــیــرت ز دســت جــاهــلــان ســوزد از انــک
ســـرو را گـــویـــنـــد مـــانـــنـــد قــد رعــنــای تــســت
وعـده دیـدار خـود کـردی بـه فـردا از آن سبب
جــان خــســرو مـنـتـظـر بـر وعـده فـردای تـسـت
بــرشــکـر خـوانـنـد افـسـون بـهـر دلـجـویـی ولـیـک
شکری کو خود فسون خواند لب دلجوی تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۸
مــا جــان فــدای خـنـجـر تـسـلـیـم کـرده‌ایـم
خواهی ببخش و خواه بکش رای رای تست
گزیدهٔ غزل ۱۲۹
دل مــن بــه جــانــانــی آویـخـتـسـت
چـو دزدی کـز ایـوانـی آویـختست
فدا باد جانها بدان زلف کش
بـهـر تـار مـو جـانـی آویـختست
چــه زنـار کـفـر اسـت هـر مـوی او
کـه در هـر یک ایمانی آویختست
بــتــان رامــزن ســنــگ ای پـارسـا
بـه هـر بـت مسلمانی آویختست
گزیدهٔ غزل ۱۳۰
زلف تو سیه چرا است ؟ ما ناک
بـــســـیـــار در آفـــتـــاب گــشــتــســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۱
زلفت سرو پا شکسته زان است
کـــز ســـرو بـــلــنــد اوفــتــادســت
گزیدهٔ غزل ۱۳۲
تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو
از بـــاد لـــالـــه‌زار کـــلـــه بـــر زمـــیـــن زدســت
از بـــهـــر آنـــکـــه لـــاف جـــمـــال تـــو مـــیـــزنـــد
صـــد بـــار بـــاد بــر دهــن یــاســمــیــن زدســت
گفتم به دل که بر تو که زد ناوک جفا
سـوی تـو کرد اشارت پنهان که این زدست !
گزیدهٔ غزل ۱۳۳
به می سوگند خوردم جرعه‌ای بخش
کــه مــا را در گــلــو ســوگــنــد مـانـدسـت
گزیدهٔ غزل ۱۳۴
گــواهــی مــیـده ای شـب زا ریـم را
که از من بدگمانی دور ماندست
گزیدهٔ غزل ۱۳۵
دل نـــدارم غـــم جـــانـــان زچــه بــتــوانــم خــورد
پیش از ین گرچه غمی بود دلی هم بودست
گزیدهٔ غزل ۱۳۶
بـی رخـت از پـا فـتـادم بـی‌لبت رفتم ز دست
قدر گل بلبل شناسد قدر باده می پرست
گزیدهٔ غزل ۱۳۷
هـر شـب مـن و از گریه سر کوی تو شستن
بـدبـخـتـی ایـن دیـده کـه آن پـا نـتوان شست
دریـــا ز پــی بــخــت بــد از دیــده چــه ریــزم
چون بخت بد خویش به دریا نتوان شست
عــشـق از دل مـاکـم نـتـوان کـرد کـه ذاتـی اسـت
چــون مــایــهٔ آتــش کــه ز خــارا نــتــوان شـسـت
از دردی خـــــم شـــــوی مـــــصــــلــــای مــــن مــــســــت
کــــز آب دگـــر کـــهـــنـــه مـــارا نـــتـــوان شـــســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۴
در چــــمــــن جــــان مــــن ســــرو خـــرامـــان یـــکـــی اســـت
نـــرگـــس رعـــنـــاش دو غـــنـــچـــهٔ خـــنــدان یــکــی اســت
گــفــت بــه غــمـزه لـبـش جـان ده و بـوسـی سـتـان
کاش دو صد جان بدی وه که مرا جان یکی است
مــــن ز غــــم گــــل‌رخــــی ژالــــه فــــشـــانـــم چـــو اشـــک
ابــــر دریــــن واقــــعـــه بـــا مـــن گـــریـــان یـــکـــی اســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۵
هــر مــژه از غــمـزهٔ خـون ریـز تـو نـاوک زنـی اسـت
کــانــدرون هــر جــگــر زان زخــم نــاوک روزنــی اسـت
چشمت آفت، غمزه فتنه، خط قیامت، رخ بلاست
آشـنـایـی بـا چـنـیـن خصمان نه حد چون منی است
جـان کـه زارم مـی‌کـشد از یاد چون تو دوستی
جـان مـن از تـو چـه پـنـهـان آشـکـارا دشـمنی است
گزیدهٔ غزل ۱۱۶
چـشـمـم ار بـی‌تـو جـهـان بیند بگیرش عیب ازانک
خـــــیـــــرهٔ بـــــی‌دیـــــدهٔ آلـــــودهٔ تـــــر دامــــنــــی اســــت
سـاقـیـا گـر می خورم بی تو نگویی کان می است
مــــردنــــم را شــــربــــتــــی و آتــــشــــم را روغـــنـــی اســـت
انـدران مـجـلـس کـه خـود را زنـده سوزند اهل عشق
ای بــســا مــرد خــدا کــو کــمــتـر از هـنـدو زنـی اسـت
عــــنــــدلــــیــــبــــان را غــــذای روح بــــاشــــد بــــوی گـــل
مـرغ دشـت اسـت آنکه عاشق برجو و بر ارزنی است
هر شبی خسرو که گوید سینهٔ در کویت بدرد
زیــر دیــوار تــو سـلـطـان پـاسـبـان چـوبـک زنـی اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۷
ای دل غــمــیــن مــبـاش کـه جـانـان رسـیـدنـی اسـت
در کـام تـشـنـه چـشمهٔ حیوان رسیدنی است
ای دردمــــــنــــــد هــــــجــــــر مـــــیـــــنـــــداز دل ز درد
کــایــنــک طــبــیــب آمــده درمــان رســیــدنــی اسـت
ای گــــلــــســـتـــان عـــمـــر زســـربـــرگ تـــازه کـــن
کـان مـرغ آشـیـان بـه گـلـسـتـان رسـیدنی است
پــروانــه وار پــیــش روم بــهــر ســوخــتــن
کان شمع دیده در شب هجران رسیدنی است
در ره بـــســـاط لـــعـــل زخـــون جـــگـــر کــشــم
کـان نـازنـیـن چـو سـرو خـرامان رسیدنی است
جــــانــــی کـــه از فـــراق رهـــا کـــردخـــانـــه را
یـــاد آوریـــد کــه آرزوی جــان رســیــدنــی اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۸
لحظه‌ای با بنده بنشین کاینقدر
زنـــدگـــانــی را عــجــب ســرمــایــه‌ای اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۹
ای نــســیـم صـبـح‌دم یـارم کـجـاسـت؟
غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟
خــواب در چــشــمــم نــمــی‌آیـد بـه شـب
آن چــراغ چــشــم بــیــدارم کــجــاسـت؟
دوسـت گـفـت آشـفـتـه گـرد و زار بـاش
دوســـتـــان آشــفــتــه و زارم کــجــاســت؟
نــــیــــســــتــــم آســــوده از کــــارش دمـــی
یــــارب آســــوده از کـــارم کـــجـــاســـت؟
تـا بـه گـوش او رسـانـم حـال خـویـش
نـــالـــه‌هـــای خـــســـرو زارم کــجــاســت؟
گزیدهٔ غزل ۱۲۰
هـر کـس آنـجـا که می و شاهد و گلشن آنجاست
مـــن هـــمـــانـــجــا کــه دل گــمــشــدهٔ مــن آنــجــاســت
هـــر شـــب ای غـــم چـــه رســـی در طـــلـــب دل ایــنــجــا
آخـــر آن ســوخــتــهٔ ســوخــتــه خــرمــن آنــجــاســت
گفتی ای دوست که بگریز و ببر جان زین کوی
چــون گــریــزم کــه گــروگــان دل دشــمــن آنـجـاسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۸
در شهر چو تو فتنه و مردم کش و بیداد
مـــن زیـــســـتـــن خـــلـــق نـــدانـــم کـــه چــســان اســت
تـرکـی کـه دو ابـروش نـشـسـتـه اسـت به دلها
قـــربـــانـــش هـــزارســـت اگـــر چـــش دو کــمــان اســت
گزیدهٔ غزل ۱۰۹
به سرو باغ که بیند کنون که در هرباغ
هـــزار ســـرو بـــهـــر گـــوشـــه‌ای خـــرامـــان اســـت
گزیدهٔ غزل ۱۱۰
گـفـتـه‌ای تـرک تـو نـخـواهـم گفت
ترک من گوچه جای این سخن است
گزیدهٔ غزل ۱۱۱
خـبـری ده بـه مـن ای بـاد کـه جانان چون است؟
آن گـــل تـــازه و آن غـــنـــچـــهٔ خــنــدان چــون اســت؟
رخ و زلـــفـــش را مــیــدانــم بــاری کــه خــوشــنــد
دل دیــــوانـــهٔ مـــن پـــهـــلـــوی ایـــشـــان چـــون اســـت؟
هـم بـه جـان و سـرجـانـان کـه گـمـانـیـش مگوی
گـو هـمـین یک سخن راست که جانان چون است؟
بـــا کـــه مــی‌خــورد آن ظــالــم و در خــوردن مــی
آن رخ پــرخــوی و آن زلــف پــریــشــان چــون اســت؟
چـشـم بـد خـوش کـه هـشـیار نباشد مست است
لـب مـی گـونـش کـه دیـوانـه کـنـد آن چـون اسـت؟
روزهــا شــد کــه دلــم رفــت و دران زلــف بــمـانـد
یـارب آن یـوسـف گـم‌گـشـتـه بـزنـدان چون است؟
خـــشــک ســالــی اســت دریــن عــهــد وفــا را ای اشــک
زان حـــوالـــی کــه تــومــی‌آیــی یــاران چــون اســت؟
پست شد خسرو مسکین به لگد کوب فراق
مـــور در خـــاک فـــرو رفــت ســلــیــمــان چــون اســت
گزیدهٔ غزل ۱۱۲
ایــن جــفــا کــاریـت نـو بـه نـو اسـت
مــگــر ایــن جــان کـشـتـه را در و اسـت
چـون تـرا نـیست نیم کنجد شرم
گفت من نزد تو به نیم جو است
گزیدهٔ غزل ۱۱۳
کسی که حاصل فردا شناخت بر امروز
نـیـسـت دل کـه اگـر بـسـت کودک دینه است
گزیدهٔ غزل ۱۰۱
پندم مده که نشنوم ای نیک‌خواه از انک
مــن بـا تـوأم ولـی دل و جـان جـای دیـگـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۲
گر چه بدمستی است عیب حریف
کــنــدن ریــش مــحــتــسـب هـنـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۳
بــاغــمـت شـادی جـهـان هـوس اسـت
شادی من همین غم تو بس است
از ســرخــشــم اگــر بــخــایــی لـب
بر لبت بوسه دادنم هوس است
گزیدهٔ غزل ۱۰۴
گر چه خفتن خوش بود با یار در شبهای وصل
لـیـک در شـبـهـای غـم بـیـدار بـودن هم خوش است
انــدک انــدک گــه گــهــی بــایــار بـودن خـوش بـود
ور مــیـسـر گـرددم بـسـیـار بـودن هـم خـوش اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۵
مـی‌گـدازد لـبـت از بوسه زدن
چه توان کرد از آن نمک است
چـشـم مـن بین ز خیال لب تو
که شب و روز میان نمک است
گزیدهٔ غزل ۱۰۶
گرفته در بر اندام تو سیم است
بــرادر خــوانــدهٔ زلـفـت نـسـیـم اسـت
گزیدهٔ غزل ۱۰۷
تــن پــاکــت کــه زیــر پــیــرهــن اســت
وحــده لــاشــریــک لـه چـه تـن اسـت
هـــســـت پـــیـــراهـــنـــت چـــو قـــطــرهٔ آب
که تنگ گشته برگل و سمن است
بــــا خــــودم کــــش درون پــــیـــراهـــن
کــه تـو جـانـی و جـان مـن بـدن اسـت
تــــازیــــم در غــــم تــــو جـــامـــه درم
وز پــــس مــــرگ نــــوبــــت کـــفـــن اســـت
دل بــســی بــرده‌ای نــکــو بــشـنـاس
آنــکــه خـسـتـه تـر اسـت ازان مـن اسـت
انـــــدرا و مـــــیـــــان جـــــان بــــنــــشــــیــــن
کـه تـو جـانـی و جان ترا بدن است
گزیدهٔ غزل ۹۵
مــــرا داغ تــــو بــــر جـــان یـــادگـــار اســـت
فـــدایـــش بـــاد جــان چــون داغ یــار اســت
اگـــر جـــان مـــی‌رود گـــو رو غـــمــی نــیــســت
تو باقی مان که مارا با تو کار است
گزیدهٔ غزل ۹۶
هر کرا کن مکن و هوش و خرد در کار است
مشنو از وی سخن عشق که او هشیار است
گزیدهٔ غزل ۹۷
شاخ گل از نسیم جلوه گر است
وقــت گــل بــانـگ بـلـبـل سـحـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۹۸
نظری کن کزان دو چشم سیاه
دیـده در انـتـظـار یـک نـظـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۹۹
بـــه تـــشــنــگــی بــیــابــان عــشــق شــد مــعــلــوم
که سایه شین سلامت نه مرد این سفر است
گزیدهٔ غزل ۱۰۰
عـاشـق سـوخـتـه دل زنـده به جان دگر است
زین جهانش چه خبر کو به جهان دگر است
بـس کـه از خـون دلـم لـالـهٔ خونین بشگفت
هــر کــجــا مــی‌نــگـرم لـالـه سـتـان دگـر اسـت