گزیدهٔ غزل ۱۴۴
تـــاراج گـــشـــت مـــلـــک دل از جــور نــیــکــوان
ای دل برو که برده و بران خراج نیست
مــشــنــو حــدیــث بــی‌خــبــران در بــیـان عـشـق
دانی که احسن القصص اندر فسانه نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۵
بـیـدار شـو دلـا کـه جـهـان جـای خـواب نیست
ایــمــن دریــن خــرابــه نــشــســتــن صـواب نـیـسـت
از خـفـتـگـان خـاک چـه پـرسـی کـه حـال چـیست
زان خواب خوش که هیچ کسی را جواب نیست
طـــیـــب حـــیـــات خــواســتــن از آســمــان خــطــاســت
کـــز شـــیـــشـــهٔ دلـــیـــل امـــیـــد صــواب نــیــســت
گزیدهٔ غزل ۱۴۶
عــطــار گــو بــبــنــد دکــان را کــه مــن ز دوســت
بویی شنیده‌ام که به مشک و عبیر نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۷
بوسه به قیمت دهد جان ببرد رایگان
قـیـمـت بـوسـیـش هـست منت جانیش نیست
گزیدهٔ غزل ۱۴۸
روی نـیـکـوی تـو ز مـه کـم نـیـست
جــز تــرا نــیــکـویـی مـسـلـم نـیـسـت
دهــــــنــــــت ذره و کــــــم از ذره اســـــت
رخ ز خــورشـیـد ذره‌ای کـم نـیـسـت
گــــر جــــهـــانـــی غـــم اســـت در دل مـــن
چــون تــو انــدر دل مــنـی غـم نـیـسـت
تازه کن جان خسرو از غم خویش
کــیـن جـراحـت سـزای مـرهـم نـیـسـت
گزیدهٔ غزل ۱۴۹
هـزار سـال تـرا بـیـنـم و نگردم سیر
ولی دریغ که بنیاد عمر محکم نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۰
مـــشـــنــو ســخــن عــاشــقــی از هــرزه زبــانــان
کاین کار دلست ای پسر و کار زبان نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۱
شب دوشینه جان سویش چنان رفت
کـه زان اوسـت گـویـی زان مـن نـیـست
گزیدهٔ غزل ۱۵۲
بـــیـــش رفـــتـــارت بـــیـــایـــد راه کـــبـــکـــم در نـــظــر
گــر رونــده هـسـت لـیـکـن هـم‌چـو تـو آیـنـده نـیـسـت
چـون بـلـایـی نـیـسـت چـشـمت را به کشتن باز کن
هر که در عهدت به مرگ خویش میرد زنده نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۳
سـرو را بـا قـد تـو هـسـتـی نیست
مـیـلـش الـا بـه سـوی پـستی نیست
در دهــــان و مــــیــــانــــت مــــی بــــیــــنـــم
نــیــســتــی هـسـت لـیـک هـسـتـی نـیـسـت
گــــاه‌گــــاهــــم قــــبــــلــــه بـــودی روی
تا تو در پیش من نشستی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۴
بـیـا بـیـا کـه مـرا طـاقـت جـدایـی نیست
رهــامــکــن کــه دلـم را زغـم رهـایـی نـیـسـت
دلــم بــبــردی و گـر سـرجـدا کـنـی زتـنـم
بجان تو که دلم را سر جدایی نیست
بـریـز جـرعـه کـه هنگامهٔ غمت گرم است
بگیر باده که هنگام پارسایی نیست
گزیدهٔ غزل ۱۵۵
تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟
انـدوه جـدایـی ز کـسـی پـرس کـه یک چند
دور فــلــک از صــحــبــت یــارانـش جـدا داشـت
داغ دگــر ایـن اسـت کـه از گـریـه بـشـسـتـم
آن داغ کــــه دامــــانــــت ز خــــون دل مــــا داشــــت