گزیدهٔ غزل ۶۶
بـلـای مـردم اهـل نـظـر بود چشمش
بناز اگر بدر آید ز مکتب آن محبوب
گزیدهٔ غزل ۶۷
نرگس همه تن گل شد و در چشم تو افتاد
تــــــا روشــــــنـــــی دیـــــده بـــــیـــــابـــــد زغـــــبـــــارت
ای قـــبـــلـــهٔ صـــاحـــب نـــظـــران روی چـــو مـــاهـــت
ســر فــتــنــهٔ خــوبــان جــهــان چــشــم ســیــاهــت
هــــر گــــه کــــه ز بــــازار روی جــــانــــب خــــانــــه
چـــون اشـــک روان گـــردم و گـــیـــرم ســـر راهـــت
نــــزدیــــک تــــوام چــــون نــــگــــذارنـــد رقـــیـــبـــان
دزدیــــده بــــیــــایــــم کــــنــــم از دور نــــگــــاهـــت
خــســرو چــکــنــی نــالــه و هـردم چـه کـشـی آه
آن ســـــرو روان را چـــــه غــــم از نــــالــــه و آهــــت
گزیدهٔ غزل ۶۸
تـــــــمـــــــنـــــــای دلــــــم کــــــردی و دادم
بــفــرمــا گــر تــمــنــای دگــر هـسـت !
اشـــارت کـــردی از ابـــرو بــه خــونــم
مـــرا بـــاری مـــبـــارک شـــد جـــمـــالــت
چـــو زنــبــور ســیــه گــرد ســر گــل
بگردم بر سرت بی‌خود ز بویت