گزیدهٔ غزل ۴۵
دی غــمــزهٔ تــو کـرد اشـارت بـه سـوی لـب
تــا بــوسـه‌ای دهـد ز شـکـر خـوب تـر مـرا
رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست
جـز دردسـر بـه حـاصـل از آن گـل شکر مرا
چــــون مــــن تــــرا درون دل خـــویـــش داشـــتـــم
آخـــر چـــه دشــنــه داشــتــه‌ای در جــگــر مــرا
گزیدهٔ غزل ۴۶
سـیـم خـیـال تـو بـس بـا قمر چکار مرا؟
من و چون کوه شبی با سحر چکار مرا؟
نـبـیـنـم آن لـب خـنـدان ز بـیـم جـان یـک‌سره
ز دور سـنـگ خـورم با گهر چه کار مرا؟
اگـر قـضـاسـت کـه مـیـرم بـه عشق تو آری
بــــکـــارهـــای قـــضـــا و قـــدر چـــکـــار مـــرا ؟
بـه طـاعـتـم طـلـبـنـد و به عشرتم خوانند
مــن و غــم تــو بــه کــار دگــر چــکــار مـرا؟
گزیدهٔ غزل ۵
دلــــــم در عــــــاشـــــقـــــی آواره شـــــد آواره تـــــر بـــــادا
تــنـم از بـی‌دلـی بـیـچـاره شـد بـیـچـاره تـر بـادا
بـــــه تـــــاراج عـــــزیـــــزان زلـــــف تـــــو عـــــیــــاریــــی دارد
بــه خــونــریــز غــریــبــان چـشـم تـو عـیـاره تـر بـادا
رخـت تـازه اسـت و بـهـر مـردن خود تازه تر خواهم
دلــت خــاره‌ســت و بــهــر کــشــتــن مـن خـاره تـر بـادا
گــــرای زاهــــد دعــــای خــــیـــر مـــیـــگـــویـــی مـــرا ایـــن گـــو
کــــــه آن آوارهٔ از کــــــوی بــــــتــــــان آواره تــــــر بـــــادا
هــمــه گــویــنــد کــز خــون‌خــواریــش خــلــقـی بـجـان آمـد
مـن ایـن گـویـم کـه بـهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گــر جــانــان بــدیـن شـادسـت یـا رب پـاره تـر بـادا
چـو بـا تـردامـنـی خـو کـرد خـسـرو با دو چشم تر
بـــه آب چـــشـــم پـــاکـــان دامـــنـــش هــمــواره تــر بــادا
گزیدهٔ غزل ۶
قــدری بــخــنـد و ازرخ قـمـری نـمـای مـا را!
سـخـنـی بـگـوی و از لـب شـکـری نـمای مارا
سـخـنـی چو گوهر تر صدف لب تو دارد
ســخــن صــدف رهــا کـن گـهـری نـمـای مـارا
مـنـم انـدریـن تـمـنـا کـه بـیـنـم ازتـو مـویـی
چــو صــبــا خــرامـش کـن کـمـری نـمـای مـارا
ز خـیـال طرهٔ تو چو شب ! ست روز عمرم
بــکــر شـمـه خـنـده‌ای زن سـحـرنـمـای مـارا
بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت
مـــگـــذر ز گـــفـــتـــهٔ خــود گــذری مــای مــا را
چـو مـنـت هـزار عـاشـق بـودای صـنـم ولـیـکن
بــهــمــه جـان چـو خـسـرو دگـری نـمـای مـارا