گزیدهٔ غزل ۵۱ : ای طبیب از ما گذر درمان درد مام جوی

گزیدهٔ غزل ۵۱         
          ای طبیب از ما گذر درمان درد مام جوی
          تـاکـند جانان ما از لطف خود درمان ما
         
گزیدهٔ غزل ۵۲         
          بــتــا نــامــســلـمـانـیـی مـیـکـنـی
          که در کافرستان نباشد روا
         

گزیدهٔ غزل ۵۳         
          بـــســـی شـــب بـــا مـــهـــی بـــودم کــجــا شــد آن هــمــه شــبــهــا
          کــــنــــون هــــم هــــســــت شــــب لــــیــــکـــن ســـیـــاه از دود یـــاربـــهـــا
          خوش آن شبها که پیشش بودمی که مست و گه سرخوش
          جـــــهـــــانـــــم مـــــیــــشــــود تــــاریــــک چــــون یــــاد آرم آن شــــبــــهــــا
          هـــــــــمـــــــــی کــــــــردم حــــــــدیــــــــث ابــــــــرو و مــــــــژگــــــــان او هــــــــردم
          چـــو طـــفـــلـــان ســـورهٔ نـــون والـــقــلــم خــوانــان بــه مــکــتــبــهــا
          چــه بــاشــد گــر شــبــی پــرســد کــه در شــبــهــای تــنــهــایــی
          غـــــریـــــبـــــی زیـــــر دیـــــوارش چـــــگـــــونـــــه مـــــی‌کـــــنـــــد تـــــنــــهــــا
          بــــیــــا ای جــــان هــــر قــــالــــب کــــه تــــا زنـــده شـــونـــد از ســـر
          بــــکــــویــــت عــــاشــــقــــان کــــز جــــان تــــهـــی کـــردنـــد قـــالـــبـــهـــا
          مــــرنــــج از بــــهــــر جــــان خــــســـرو اگـــر چـــه مـــی‌کـــشـــد یـــارت
          کــــه بــــاشـــد خـــوب‌رویـــان را بـــســـی زیـــن گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا
         

گزیدهٔ غزل ۲۵ : از درونم نمیروی بیرون

گزیدهٔ غزل ۲۵         
          از درونــــم نــــمــــیــــروی بــــیـــرون
          کــه گــرفــتــی درون و بــیـرون را
          نــام لــیــلــی بــر آیـد انـدر نـقـش
          گــر بــبــیــزنــد خــاک مــجــنــون را
          گریه کردم بخنده بگشا دی
          لـــب شـــکـــر فـــشـــان مـــیــگــون را
          بـیـش شـد از لـب تـو گریهٔ من
          شـهـد هـر چـند کم کند خون را
          هـر دم الـحـمـد مـیـزنـم بـه رخـت
          زانــکـه خـوانـنـد بـرگـل افـسـون را
         
گزیدهٔ غزل ۲۶         
          مـــهـــر بــگــشــای لــعــل مــیــگــون را
          مـــســـت کـــن عـــاشـــقــان مــحــزون را
          رخ نــــمــــودی و جــــان مــــن بـــر دی
          اثــــر ایــــن بـــود فـــال مـــیـــمـــون را
          دل من کشته شد بقای تو باد
          چـه تـوان کـرد حـکـم بـی‌چـون را
          از درونــــــم نــــــمــــــی‌روی بـــــیـــــرون
          در گــــرفــــتــــی درون و بــــیــــرون را
          نـــام لـــیـــلــی بــرایــد انــدر نــقــش
          گـــر بـــریـــزنـــد خـــون مـــجــنــون را
          گـــفــت خــســرو نــگــیــردت مــا نــاک
          خــاصــیــت ســلــب گــشــت افــســون را