گزیدهٔ غزل ۵۷
روز عـیـد سـت بـه مـن ده مـی نـابـی چو گلاب
کــه از آن جــام شـود تـازه‌ام ایـن جـان خـراب
جــــان مــــن از هــــوس آن بــــه لــــب آمــــد اکـــنـــون
بـه لـب آرم قـدح و جـان نـهـم انـدر شـکر آب
روزه داری کـه گـشـادی ز لـبـش نـگـهـت مشک
ایــن زمــان در دهـنـش نـیـسـت مـگـر بـوی شـراب
مـی حـلـالـسـت کـنون خاصه که از دست حریف
در قــــدح مــــی‌چــــکــــد آب نـــمـــک آلـــود کـــبـــاب
هــر کــه رابــوی گــل و مــی بــدمـاغ اسـت او را
آن دمــاغــی اسـت کـه دیـگـر نـدهـد بـوی گـلـاب
بنده خسرو به دعای تو که آن حبل متین
دســـت هـــمـــت زد و پـــیـــچـــیـــد طـــنـــاب اطـــنـــاب
گزیدهٔ غزل ۵۸
هـــــســـــت مـــــا را نـــــازنـــــیـــــن مـــــی پـــــرســــت
گـــو گـــهـــم بـــریـــان کـــنـــد گــاهــی کــبــاب
نــــیــــم شــــب کــــامـــد مـــرا بـــیـــدار کـــرد
مـــن هـــمـــان دولـــت هـــمـــی دیـــدم بـــه خـــواب
بــی‌خـودی زد راهـم از نـی تـا بـه صـبـح
خــــانـــه خـــالـــی بـــود و او مـــســـت و خـــراب
آخــــــر شــــــب صــــــبــــــح را کـــــردم غـــــلـــــط
زانــــکــــه هــــم رویــــش بـــد و هـــم مـــاهـــتـــاب
زلــــف بــــرکــــف شــــب هــــمــــی پــــنــــداشـــتـــم
کـــــز بـــــنـــــا گـــــوشــــش بــــرآمــــد آفــــتــــاب
ای چــــشــــمــــه زلــــال مــــرو کـــز بـــرای تـــو
مـــــردم چــــنــــانــــکــــه مــــردم آبــــی بــــرای آب
زیــن پــیــشــتــر پــدیــدهٔ مــن جــای آب بــود
اکنون ببین که هست همه خون به جای آب
گزیدهٔ غزل ۳۳
بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را
دوســت مــیــدارم چــو طــفــل کــور دل آدیــنــه را
گزیدهٔ غزل ۳۴
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب بـه سـیری مده تشنهٔ دیرینه را
گزیدهٔ غزل ۳۵
جـــــان بــــرلــــب اســــت عــــاشــــق بــــخــــت آزمــــای را
دســــــتــــــوریــــــی خــــــنــــــده لــــــب جــــــان‌فــــــزای را
مــــطــــرب بــــزن رهــــی و مـــبـــیـــن زهـــد مـــن از انـــک
بـــر ســـبـــحـــهٔ نـــســـت شـــرف چـــنـــگ و نـــای را
نـــازک مـــگــوی ســاعــد خــوبــان کــه خــرد کــرد
چــــــــنــــــــدیـــــــن هـــــــزار بـــــــازروی زور آزمـــــــای را
ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست
چــــه جــــای پــــنــــد خــــســــرو شـــوریـــده رای را
گزیدهٔ غزل ۲۵
از درونــــم نــــمــــیــــروی بــــیـــرون
کــه گــرفــتــی درون و بــیـرون را
نــام لــیــلــی بــر آیـد انـدر نـقـش
گــر بــبــیــزنــد خــاک مــجــنــون را
گریه کردم بخنده بگشا دی
لـــب شـــکـــر فـــشـــان مـــیــگــون را
بـیـش شـد از لـب تـو گریهٔ من
شـهـد هـر چـند کم کند خون را
هـر دم الـحـمـد مـیـزنـم بـه رخـت
زانــکـه خـوانـنـد بـرگـل افـسـون را
گزیدهٔ غزل ۲۶
مـــهـــر بــگــشــای لــعــل مــیــگــون را
مـــســـت کـــن عـــاشـــقــان مــحــزون را
رخ نــــمــــودی و جــــان مــــن بـــر دی
اثــــر ایــــن بـــود فـــال مـــیـــمـــون را
دل من کشته شد بقای تو باد
چـه تـوان کـرد حـکـم بـی‌چـون را
از درونــــــم نــــــمــــــی‌روی بـــــیـــــرون
در گــــرفــــتــــی درون و بــــیــــرون را
نـــام لـــیـــلــی بــرایــد انــدر نــقــش
گـــر بـــریـــزنـــد خـــون مـــجــنــون را
گـــفــت خــســرو نــگــیــردت مــا نــاک
خــاصــیــت ســلــب گــشــت افــســون را