گزیدهٔ غزل ۷۵
صـــفـــتـــی اســـت آب حـــیــوان ز دهــان نــو شــخــنــدت
اثـــری اســـت جـــان شــیــریــن ز لــبــان هــم‌چــو قــنــدت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم
کــــــه دراز مـــــانـــــد دردل هـــــوس قـــــد بـــــلـــــنـــــدت
مـــــنـــــم و هـــــزار پـــــیـــــچــــش زخــــیــــال زلــــف در دل
بــه کـجـا روم کـه جـانـم دهـد از خـم کـمـنـدت؟
ز تــــودور چــــنـــد ســـوزم بـــمـــیـــان آتـــش غـــم ؟
هــمــه غــیــرتــم زعــودت هــمــه رشــکــم از ســپــنــدت
گزیدهٔ غزل ۷۶
ای ابـر گـه گاهی بگو آن چشمهٔ خورشید را
در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت
گزیدهٔ غزل ۷۷
ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
عـــــالـــــم بـــــه مـــــراد دل و اقـــــبـــــال غــــلــــام اســــت
صـــیـــدی کـــه دل خـــلـــق جـــهـــان بــود بــدامــش
الـــــمـــــنـــــتـــــه لــــلــــه کــــه امــــروز بــــدام اســــت
ازطــــاق دو ابــــروی تــــو ای کــــعــــبـــهٔ مـــقـــصـــود
خـــلـــقـــی بـــگـــمـــانـــنــد کــه مــحــراب کــدام اســت
چــشــم تــو اگــر خــون دلــم ریــخــت عــجـب نـیـسـت
او را چــه تــوان گــفــت کــه او مــسـت مـدام اسـت
خـــســـرو کـــه ســـلـــامـــت نــکــنــد عــیــب مــگــیــرش
عــاشــق کــه تــرا دیــد چــه پـروای سـلـام اسـت
گزیدهٔ غزل ۵۴
مــــن و پــــیــــچــــاک زلــــف آن بــــت و بــــیــــداری شــــبــــهـــا
کـجـا خـسـبـد کـسـی کـش مـی‌خـلـد در سـیـنـه عقربها؟
گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری
چــو پــرهــیـزی نـدارم جـان نـخـواهـم بـرد ازیـن تـبـهـا
چــه بــودی گــر دران کــافــر جــوی بــودی مــســلــمــانــی
چـــنــیــن کــز یــاربــم مــی‌خــیــزد از هــر خــانــه یــا ربــهــا
دعــــای دوســــتــــی از خــــون نــــویــــســــنــــد اهــــل درد و مـــن
بــه خــون دیــده دشــنــامــی کـه بـشـنـیـدم از آن لـبـهـا
ز خـــون دل وضـــو ســـازم چـــو آرم ســـجـــده ســـوی او
بــــود عــــشــــاق را آری بــــســـی زیـــن‌گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا
بــــنــــالــــه آن نــــوای بـــاربـــد بـــرمـــی‌کـــشـــد خـــســـرو
کــه جــانــهــا پــای‌کــوبــان مــی‌جـهـد بـیـرون ز قـالـبـهـا
گزیدهٔ غزل ۵۵
زیـن سـان کـه بـکـشـتـی بـشـکـر خـنـده جهانی
خواهم که به دندان کشم از لعل تو کین‌ها
گزیدهٔ غزل ۵۶
دل کــه ز دعــوای صــبــر لــاف هــمـی زد کـنـون
بین که چه خوش میکشد هجر از وکینه‌ها
گزیدهٔ غزل ۳۳
بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را
دوســت مــیــدارم چــو طــفــل کــور دل آدیــنــه را
گزیدهٔ غزل ۳۴
رخ بنما برمراد ارنه به خون منی
آب بـه سـیری مده تشنهٔ دیرینه را
گزیدهٔ غزل ۳۵
جـــــان بــــرلــــب اســــت عــــاشــــق بــــخــــت آزمــــای را
دســــــتــــــوریــــــی خــــــنــــــده لــــــب جــــــان‌فــــــزای را
مــــطــــرب بــــزن رهــــی و مـــبـــیـــن زهـــد مـــن از انـــک
بـــر ســـبـــحـــهٔ نـــســـت شـــرف چـــنـــگ و نـــای را
نـــازک مـــگــوی ســاعــد خــوبــان کــه خــرد کــرد
چــــــــنــــــــدیـــــــن هـــــــزار بـــــــازروی زور آزمـــــــای را
ای دوست عشق چون همه چشم است گوش نیست
چــــه جــــای پــــنــــد خــــســــرو شـــوریـــده رای را
گزیدهٔ غزل ۷
گــر در شــراب عــشــقــم از تــیــغ مــیـزنـی حـد
ای مـسـت مـحـتـسـب کـش حـدیـسـت ایـن سـتم را
گفتی که غم همی خور من خود خورم ولیکن
ای گـــنـــج شــادمــانــی انــدازه یــیــســت غــم را
آن روی نـــازنـــیـــن را یـــک‌دم بـــســـوی مـــن کــن
تــا بــیــشــتــر نــبــیــنــم نــســریـن وارغـوان را
گزیدهٔ غزل ۸
چــه اقــبـالـسـت ایـن یـارب کـه دولـت داده‌ای مـا را
کـه در کـوی فـرامـوشـان گـذرشـد یـار زیـبا را
بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بـدیـدم خـفـتـه در آغوش خود آن سرو بالا را
تـمـاشـا مـی‌کـنـم ایـن قـد قـیـامـت مـی‌کند یا رب
کـه خـواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را