گزیدهٔ غزل ۳۶
مخز به نیم جو آن صحبتی که باغرض است
کـــــه راحـــــتـــــی نـــــبـــــود صــــحــــبــــت ریــــایــــی را
گزیدهٔ غزل ۳۷
بـــرســـرکـــوی تـــو فـــریـــاد کــه از راه وفــا
خــاک ره گـشـتـم و بـرمـن گـذری نـیـسـت تـرا
دارم آن سر که سرم در سر کار توشود
بــا مــن دلــشــده هـر چـنـد سـری نـیـسـت تـرا
دیـگـران گـرچـه دم از مـهـر و وفـای تـو زنـنـد
بـه وفـای تـو کـه چـون من دگری نیست ترا
گزیدهٔ غزل ۳۸
کـــه ره نـــمـــود نـــدانـــم قـــبــای تــنــگ تــرا
که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا
چـــه گـــویـــمــت کــه دل تــنــگ مــن کــرا مــانــد
اگــر تــو خــورده نــگــیــری دهــان تــنــگ تـرا