گزیدهٔ غزل ۱۱
رفتند رفیقان دل صد پاره ببردند
کــردنــد رهـا دامـن صـد پـاره مـا را
گزیدهٔ غزل ۱۲
دیــــوانــــه مــــیــــکـــنـــی دل و جـــان خـــراب را
مـشـکـن بـه نـاز سـلـسـلـهٔ مـشـک ناب را
آفـت جـمـال شـاهـد و سـاقـیـسـت بـیهده
بـد نـام کـرده‌انـد به مستی شراب را
خـونـابـه مـیـچـکـانـدم از گـریه سوز دل
خوش گریه‌ای است بر سرآتش کباب را
خسرو ز سوز گریه نیارد نگاهداشت
آری ســــفـــال گـــرم بـــه جـــوش آرد آب را
گزیدهٔ غزل ۱۳
از پی نقل مجلست هست بر آتشم جگر
چـاشـنـیـی نـمـی‌کـنـی گـوشهٔ این کباب را
گزیدهٔ غزل ۱۴
یــــارب کــــه داد آیــــنـــه آن بـــت پـــرســـت را
کـو دیـد حـسـن خـویـش و زمـا برد دست را
دیــوانــهٔ بــتــان کـنـد رو بـه کـعـبـه زانـک
تـعـظـیـم کـعـبه کفر بود بت پرست را
چـنـدیـن چـه غـمـزه می‌زنی از بهر کشتنم
صید توزنده نیست مکن رنجه شست را
گزیدهٔ غزل ۱
چـــو خـــاک بـــر ســـر راه امـــیــد مــنــتــظــرم
کـــزان دیـــار رســـانـــد صـــبـــا نـــســـیـــم وفـــا
بــرای کــس چــو نـگـردد فـلـک بـی‌تـقـدیـر
عــنــان خــویــش گــذارم بــه اقــتــضــای قــضـا
مـیـان صـومـعـه و دیر گر چه فرقی نیست
چـو مـن بـه خـویـش نباشم چه اختیار مرا
کسی که بر درمیخانه تکیه گاهی یافت
چـــه الـــتـــفـــات نــمــایــد بــه مــســنــد دارا ؟
خـوش آنـکـسـی کـه دریـن دور مـیدهد دستش
حــریــف جــنــس و مـی صـاف و گـوشـهٔ تـنـهـا
گزیدهٔ غزل ۲
رخ بــرفــروز و زلــف مــســلــسـل گـره بـزن
تــا بــشــکــنـد جـمـال تـو بـه آزرم و هـر
مه را به روی خوب تو نسبت کجا رسد
ای رویـــــــت آفـــــــتـــــــاب و لـــــــبــــــت ش و ک ور
شـــکـــر شــد از خــجــالــت لــعــل تــو آب ور
بــرش و ک و ر چـو کـشـیـدی تـو رخ وط
خـــط مـــعــنــبــر تــو چــود و قــمــر گــرفــت
کــــردنــــد عــــاشــــقــــان تــــو تــــررو و وح
روح مـــجـــســـمــی تــو نــه عــقــل مــصــوری
ای روح عـــقـــل مـــثــل تــو نــادیــده ب و ت
بـنـگـر چـو دید پیش رخ و قامت توکرد
از شــرم کـار خـانـهٔ صـد سـالـه ط و ی
طــی کــن حــدیــث دور زمــان جـام مـی بـیـار
تــــــــا بــــــــاغ روح را دهــــــــم آبـــــــی ز م وی
مـی خـور مـخـور غـم دل و دیـن خسروا دگر
بــگــشــا بـه مـدح خـسـروا فـاق ل و ب