گزیدهٔ غزل ۲۹ : ای صبا بوسه زن ز من در او را

گزیدهٔ غزل ۲۹         
          ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
          ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
          چون کسی قلب بشکند که همه کس
          دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
          رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
          زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
          دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
          حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
          چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
          ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
         
گزیدهٔ غزل ۳۰         
          جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
          آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
          نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
          یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
         
گزیدهٔ غزل ۳۱         
          ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
          در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
          تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
          حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
         
گزیدهٔ غزل ۳۲         
          جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
          مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
          حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
          زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
          خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
          مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
         

گزیدهٔ غزل ۹ : گذشت آرزو از حد بپای بوس تو ما را

گزیدهٔ غزل ۹         
          گـــذشـــت آرزو از حـــد بـــپــای بــوس تــو مــا را
          ســلــام مــردم چــشــم کـه گـویـد آن کـف پـا را
          تـو مـی‌روی و زهر سو کرشمه می‌چکد از تو
          کــه داد ایـن روش و شـکـل سـر و سـبـز قـبـا را
          بــرون خــبــر لــم دمــی تــا بــرآورنــد شــهــادت
          چـــو بـــنــگــرنــد خــلــایــق کــمــال صــنــع خــدا را
          چـو در جـفـات بـمـیـرم بـخـوانـی آنـچـه نوشتم
          بـــر آســـتـــان تـــو از خـــون دیـــده حـــرف وفـــا را
          فـلـک کـه مـی‌بـرد از تـیـغ بـنـد بـنـد عزیزان
          گــمــان مــبــر کــه رســانــد بــهــم دویــار جـدا را
          در آن مـبـیـن تـو کـه شـور اسـت آب دیـده عاشق
          کـه پـرورش جـز از یـن آب نـیـسـت مـهـر گـیا را
          صبا نسیم تو آورده و تازه شد دل خسرو
          چــنــیــن گــلــی نــشــگــفــتــسـت هـیـچ‌گـاه صـبـا را
         
گزیدهٔ غزل ۱۰         
          رفت آنکه چشم راحت خوش می‌غنود ما را
          عـشـق آمد و برآورد از سینه دود ما را
          تــاراج خــوبــرویــی در مــلــک جــان در آمـد
          آن دل کـه بـود وقـتـی گـویـی نـبـود ما را