غزل شمارهٔ ۸۳
ای یـــار قـــمـــرســـیـــمـــا ای مـــطــرب شــکــرخــا
آواز تـــو جـــان افــزا تــا روز مــشــیــن از پــا
سـودی هـمـگـی سـودی بر جمله برافزودی
تـا بـود چـنـیـن بـودی تا روز مشین از پا
صــد شــهـر خـبـر رفـتـه کـای مـردم آشـفـتـه
بـیـدار شـد آن خـفـتـه تـا روز مـشین از پا
بـیـدار شـد آن فـتنه کو چون بزند طعنه
در کــوه کـنـد رخـنـه تـا روز مـشـیـن از پـا
در خـانـه چـنـیـن جـمـعی در جمع چنین شمعی
دارم ز تـو مـن طـمـعـی تـا روز مـشـین از پا
مـــیـــر آمـــد مـــیـــر آمــد وان بــدر مــنــیــر آمــد
وان شـکـر و شـیـر آمـد تا روز مشین از پا
ای بـانـگ و نـوایـت تر وز باد صبا خوشتر
مـا را تـو بـری از سر تا روز مشین از پا
مجلس به تو فرخنده عشرت ز دمت زنده
چـون شـمـع فـروزنـده تا روز مشین از پا
این چرخ و زمین خیمه کس دید چنین خیمه
ای اســتــن ایــن خــیــمــه تــا روز مــشـیـن از پـا
ایـن قـوم پرند از تو باکر و فرند از تو
زیــر و زبــرنــد از تــو تــا روز مـشـیـن از پـا
در بـحـر چـو کـشـتـیـبـان آن پـیـل هـمـی‌جـنـبان
تـــا مـــنـــزل آبـــاقـــان تـــا روز مـــشـــیــن از پــا
ای خــوش نــفــس نــایـی بـس نـادره بـرنـایـی
چـون بـا هـمـه بـرنـایـی تا روز مشین از پا
دف از کـــف دســـت آیـــد نـــی از دم مـــســـت آیـــد
بـا نـی هـمـه پـست آید تا روز مشین از پا
چـون جـان خـمـشـیـم امـا کـی خـسـبد جان جانا
تـــو بـــاش زبــان مــا تــا روز مــشــیــن از پــا
غزل شمارهٔ ۸۴
چـون گـل همه تن خندم نه از راه دهان تنها
زیـرا کـه مـنـم بـی‌مـن بـا شـاه جـهـان تـنـهـا
ای مـــشــعــلــه آورده دل را بــه ســحــر بــرده
جـــان را بـــرســـان در دل دل را مـــســـتـــان تــنــهــا
از خـشـم و حـسـد جـان را بـیـگـانـه مـکن با دل
آن را مــگــذار ایــن جــا ویــن را بــمــخــوان تـنـهـا
شــاهــانــه پــیــامــی کــن یــک دعــوت عـامـی کـن
تا کی بود ای سلطان این با تو و آن تنها
چـــون دوش اگـــر امـــشـــب نـــایـــی و بـــبــنــدی لــب
صـد شـور کـنـیـم ای جـان نـکنیم فغان تنها
غزل شمارهٔ ۸۵
از بـــــهـــــر خـــــدا بـــــنـــــگـــــر در روی چــــو زر جــــانــــا
هـــر جـــا کـــه روی مـــا را بـــا خـــویـــش بـــبـــر جـــانـــا
چـــــون در دل مـــــا آیـــــی تـــــو دامـــــن خـــــود بـــــرکـــــش
تـــــا جـــــامـــــه نـــــیــــالــــایــــی از خــــون جــــگــــر جــــانــــا
ای مـــــــاه بـــــــرآ آخـــــــر بـــــــر کـــــــوری مـــــــه رویــــــان
ابــــــری ســــــیــــــه انــــــدرکـــــش در روی قـــــمـــــر جـــــانـــــا
زان روز کــــــه زادی تــــــو ای لـــــب شـــــکـــــر از مـــــادر
آوه کـــه چـــه کـــاســـد شـــد بـــازار شـــکـــر جــانــا
گـــفـــتـــی کــه ســلــام عــلــیــک بــگــرفــت هــمــه عــالــم
دل ســـجـــده درافـــتــاده جــان بــســتــه کــمــر جــانــا
چون شمع بدم سوزان هر شب به سحر کشته
امــــروز بــــنــــشــــنــــاســــم شــــب را ز ســــحــــر جــــانـــا
شـــمـــس الـــحـــق تـــبـــریـــزی شــاهــنــشــه خــون ریــزی
ای بـــحـــر کـــمـــربـــســـتـــه پــیــش تــو گــهــر جــانــا
غزل شمارهٔ ۸۶
ای گــشــتــه ز تــو خــنــدان بــســتــان و گـل رعـنـا
پیوسته چنین بادا چون شیر و شکر با ما
ای چـــرخ تـــو را بــنــده وی خــلــق ز تــو زنــده
احــــســــنــــت زهــــی خــــوابــــی شــــابـــاش زهـــی زیـــبـــا
دریــــای جــــمــــال تــــو چــــون مــــوج زنــــد نـــاگـــه
پــرگــنــج شـود پـسـتـی فـردوس شـود بـالـا
هــر سـوی کـه روی آری در پـیـش تـو گـل رویـد
هـــر جـــا کـــه روی آیـــی فـــرشـــت هــمــه زر بــادا
وان دم کــه ز بــدخــویـی دشـنـام و جـفـا گـویـی
مــی‌گــو کــه جــفــای تــو حــلــواســت هـمـه حـلـوا
گـر چـه دل سـنگستش بنگر که چه رنگستش
کــز مــشــعــلــه نــنــگــســتــش وز رنــگ گــل حــمــرا
یـــــا رب دل بـــــازش ده صـــــد عـــــمـــــر درازش ده
فـخـرش ده و نـازش ده تـا فـخـر بـود مـا را
غزل شمارهٔ ۸۷
جـــانـــا ســـر تـــو یـــارا مـــگــذار چــنــیــن مــا را
ای ســـــرو روان بــــنــــمــــا آن قــــامــــت بــــالــــا را
خـــرم کـــن و روشـــن کــن ایــن مــفــرش خــاکــی را
خــورشــیــد دگــر بــنــمــا ایــن گــنـبـد خـضـرا را
رهــــبـــر کـــن جـــان‌هـــا را پـــرزر کـــن کـــان‌هـــا را
در جـــــوش و خـــــروش آور از زلـــــزلـــــه دریــــا را
خــــورشـــیـــد پـــنـــاه آرد در ســـایـــه اقـــبـــالـــت
آری چــــه تــــوان کــــردن آن ســــایـــه عـــنـــقـــا را
مغزی که بد اندیشد آن نقص بسست ای جان
ســـودای بــپــوســیــده پــوســیــده ســودا را
هـــم رحـــمـــت رحـــمـــانـــی هـــم مـــرهـــم و درمــانــی
درده تــــو طــــبـــیـــبـــانـــه آن دافـــع صـــفـــرا را
تــــو بــــلــــبــــل گـــلـــزاری تـــو ســـاقـــی ابـــراری
تـو سـرده اسـراری هـم بـی‌سـر و بـی‌پـا را
یا رب که چه داری تو کز لطف بهاری تو
در کــــار درآری تــــو ســــنــــگ و کــــه خـــارا را
افـــــروخـــــتــــه نــــوری انــــگــــیــــخــــتــــه شــــوری
نــنــشــانــد صــد طــوفـان آن فـتـنـه و غـوغـا را
غزل شمارهٔ ۸۸
شـــاد آمـــدی ای مـــه رو ای شــادی جــان شــاد آ
تــا بــود چــنـیـن بـودی تـا بـاد چـنـان بـادا
ای صــــــورت هـــــر شـــــادی انـــــدر دل مـــــا یـــــادی
ای صـــــورت عـــــشـــــق کـــــل انـــــدر دل مـــــا یــــاد آ
بـیـرون پـر از ایـن طـفـلـی مـا را بـرهان ای جان
از مــــــــنــــــــت هـــــــر دادو وز غـــــــصـــــــه هـــــــر دادا
مــــا چــــنــــگ زدیـــم از غـــم در یـــار و رخـــان مـــا
ای دف تــو بــنــال از دل وی نــای بــه فــریـاد آ
ای دل تو که زیبایی شیرین شو از آن خسرو
ور خــســرو شــیــریـنـی در عـشـق چـو فـرهـاد آ
غزل شمارهٔ ۸۹
یــک پــنـد ز مـن بـشـنـو خـواهـی نـشـوی رسـوا
مـــن خـــمـــره افـــیـــونـــم زنـــهــار ســرم مــگــشــا
آتـــش بـــه مـــن انـــدرزن آتـــش چــه زنــد بــا مــن
کـانـدر فـلـک افـکـنـدم صـد آتـش و صـد غوغا
گر چرخ همه سر شد ور خاک همه پا شد
نــی ســر بــهــلــم آن را نــی پــا بــهــلــم ایـن را
یـــا صـــافـــیـــه الـــخـــمـــر فـــی آنـــیــه الــمــولــی
اســــکــــر نــــفـــرا لـــدا و الـــســـکـــر بـــنـــا اولـــی
غزل شمارهٔ ۹۰
ای شـاد کـه مـا هـسـتـیـم انـدر غـم تـو جـانا
هــم مــحــرم عـشـق تـو هـم مـحـرم تـو جـانـا
هــم نــاظــر روی تــو هــم مــســت ســبـوی تـو
هم شسته به نظاره بر طارم تو جانا
تــــو جــــان ســــلــــیــــمــــانــــی آرامــــگــــه جـــانـــی
ای دیــو و پــری شــیــدا از خــاتــم تــو جــانـا
ای بـــیـــخـــودی جــان‌هــا در طــلــعــت خــوب تــو
ای روشــــــنــــــی دل‌هــــــا انــــــدر دم تـــــو جـــــانـــــا
در عـشـق تـو خـمارم در سر ز تو می دارم
از حــــســــن جــــمــــالـــات پـــرخـــرم تـــو جـــانـــا
تــو کـعـبـه عـشـاقـی شـمـس الـحـق تـبـریـزی
زمـــزم شـــکـــر آمـــیـــزد از زمـــزم تـــو جـــانــا