گزیدهٔ غزل ۶۹
هست سر بردوش من باری و باری می کشم
تـــا مـــگـــر انـــدازمــش در پــای خــوبــان عــاقــبــت
رای آن دادم کــه خــونــم را بــریـزنـد اهـل حـسـن
شـــد مـــوافـــق رای مـــن بــا رای خــوبــان عــاقــبــت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل
گــشــت از جــان بــنــده و مــولـای خـوبـان عـاقـبـت
بـا چـنـان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر
خـون مـن مـی‌خـور حـلـالـسـت آن چـو شـیـر مـادرت
چــشــم مــن دور ار بــگــویـم مـردم چـشـم مـنـی
زانـــکــه هــرســاعــت هــمــی بــیــنــم بــرآب دیــگــرت
گزیدهٔ غزل ۷۰
صـد دوسـت بـیـش کـشـت مـنـش نـیز دوستم
آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کــاغــذ مــگــر نــمـانـد کـه آن نـاخـدای تـرس
از نــوک خــامــه یــک رقــم از مــن دریــغ داشــت
انــدیــشــه نــیــســت گــر طــلــب جــان کــنـد زمـن
انـــــدیـــــشـــــهٔ مـــــن از دل نــــااســــتــــوار اوســــت
بـــادا بـــقـــای زلـــف و رخ و قـــامـــت و لـــبـــش
یـک جـان مـن کـه سـوخـتـهٔ هـر چـهـار اوسـت
گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۵
دلــــــم در عــــــاشـــــقـــــی آواره شـــــد آواره تـــــر بـــــادا
تــنـم از بـی‌دلـی بـیـچـاره شـد بـیـچـاره تـر بـادا
بـــــه تـــــاراج عـــــزیـــــزان زلـــــف تـــــو عـــــیــــاریــــی دارد
بــه خــونــریــز غــریــبــان چـشـم تـو عـیـاره تـر بـادا
رخـت تـازه اسـت و بـهـر مـردن خود تازه تر خواهم
دلــت خــاره‌ســت و بــهــر کــشــتــن مـن خـاره تـر بـادا
گــــرای زاهــــد دعــــای خــــیـــر مـــیـــگـــویـــی مـــرا ایـــن گـــو
کــــــه آن آوارهٔ از کــــــوی بــــــتــــــان آواره تــــــر بـــــادا
هــمــه گــویــنــد کــز خــون‌خــواریــش خــلــقـی بـجـان آمـد
مـن ایـن گـویـم کـه بـهرجان من خون خواره تر بادا
دل من پاره گشت از غم نه زان گونه که به گردد
و گــر جــانــان بــدیـن شـادسـت یـا رب پـاره تـر بـادا
چـو بـا تـردامـنـی خـو کـرد خـسـرو با دو چشم تر
بـــه آب چـــشـــم پـــاکـــان دامـــنـــش هــمــواره تــر بــادا
گزیدهٔ غزل ۶
قــدری بــخــنـد و ازرخ قـمـری نـمـای مـا را!
سـخـنـی بـگـوی و از لـب شـکـری نـمای مارا
سـخـنـی چو گوهر تر صدف لب تو دارد
ســخــن صــدف رهــا کـن گـهـری نـمـای مـارا
مـنـم انـدریـن تـمـنـا کـه بـیـنـم ازتـو مـویـی
چــو صــبــا خــرامـش کـن کـمـری نـمـای مـارا
ز خـیـال طرهٔ تو چو شب ! ست روز عمرم
بــکــر شـمـه خـنـده‌ای زن سـحـرنـمـای مـارا
بزبان خویش گفتی که گذر کنم بکویت
مـــگـــذر ز گـــفـــتـــهٔ خــود گــذری مــای مــا را
چـو مـنـت هـزار عـاشـق بـودای صـنـم ولـیـکن
بــهــمــه جـان چـو خـسـرو دگـری نـمـای مـارا