گزیدهٔ غزل ۲۹
ای صــــبــــا بــــوســــه زن ز مــــن در او را
ور نــــرنــــجــــد لــــب چــــو شــــکـــر او را
چون کسی قلب بشکند که همه کس
دل دهـــــــــــــــد طــــــــــــــرهٔ دلــــــــــــــاور او را
رو ســوی سـر و تـا فـرو بـنـشـیـنـد
زانــکــه بــادیــســت هــر زمـان سـر او را
دل مــده غــمــزه را بــه کــشـتـن خـلـقـی
حـــاجـــت ســـنـــگ نــیــســت خــنــجــر او را
چـون بـسـی شب گذشت و خواب نیامد
ای دل اکـــــنـــــون بـــــجـــــو بـــــرادر او را
گزیدهٔ غزل ۳۰
جانا به پرسش یاد کن رو زی من گم بوده را
آخــر پــرحــمــت بــاز کـن آن چـشـم خـواب آلـوده را
نـا خـوانـده سـویـت آمـدم نـاگـفـتـه رفـتـی از برم
یــعــنــی سـیـاسـت ایـن بـود فـرمـان نـافـرمـوده را
گزیدهٔ غزل ۳۱
ســــوخــــتــــهٔ رخـــت اگـــر ســـوی چـــمـــن گـــذر کـــنـــد
در دل خـــود گـــمـــان کـــنــد شــعــلــه گــرم لــالــه را
تو ز پیاله می‌خوری من همه خون که دم به دم
حــــق لــــبــــم هــــمــــی دهــــی از لــــب خـــود پـــیـــالـــه را
گزیدهٔ غزل ۳۲
جــان ز نــظــاره خــراب و نــاز او ز انــدازه بــیــش
مـا بـه بـویـی مـسـت وساقی پر دهد پیمانه را
حاجتم نبود که فرمایی به ترک ننگ و نام
زان کـــه رســوایــی نــیــامــوزد کــســی دیــوانــه را
خــســرو اسـت و سـوز دل و ز ذوق عـالـم بـی‌خـبـر
مـــرغ آتـــش خـــواره کــی لــذت شــنــاســد دانــه را
گزیدهٔ غزل ۱۹
آورده‌ام شـــــــفــــــیــــــع دل زار خــــــویــــــش را
پندی بده دو نرگس خون‌خوار خویش را
ایـــدوســتــی کــه هــســت خــراش دلــم از تــو
مــــرهــــم نــــمــــی‌دهــــی دل افـــکـــار خـــویـــش را
آزاد بـنـده‌ای کـه بـه پـایت فتاد و مرد
وآزاد کـــــرد جـــــان گــــرفــــتــــار خــــویــــش را
بــنــمــای قــد خــویــش کــه از بــهـردیـدنـت
تــربـر کـنـیـم بـخـت نـگـونـسـاز خـویـش را
سـرهـا بـسـی زدی سـر مـن هـم زن از طفیل
از ســـــر رواج ده روش کـــــار خـــــویــــش را
دشــــنــــام از زبــــان تــــوام مـــی‌کـــنـــد هـــوس
تـعـظـیـم کـن بـه این قدری یار خویش را
گزیدهٔ غزل ۲۰
ای بــــــاد بــــــرقــــــع بــــــرفــــــگــــــن آن روی آتــــــش‌نــــــاک را
وی دیــــده گــــر صــــفـــرا کـــنـــم آبـــی بـــزن ایـــن خـــاک را
ریـــزی تـــو خـــون بـــرآســـتـــان مــن شــویــم از اشــک روان
کـــــه آلـــــوده دیـــــده چــــون تــــوان آن آســــتــــان پــــاک را
زان غـــمـــزه عــزم کــیــن مــکــن تــاراج عــقــل و دیــن مــکــن
تـــاراج دیـــن تـــلـــقـــیـــن مـــکـــن آن هـــنـــدوی بـــی بــاک را
تــا شــمــع حــســن افــروخــتـی پـروانـه وارم سـوخـتـی
پــــــــرده دری آمــــــــوخــــــــتــــــــی آن امـــــــن صـــــــد چـــــــاک را
جـانـم چـو رفـت از تـن برون و صلم چه کار آید کنون
ایــن زهــر بــگــذشــت از فــســون ضــایـع مـکـن تـریـاک را
گــــویــــی بــــر آمــــد گــــاه خــــواب انــــدر دل شــــب آفــــتـــاب
آنــــــدم کــــــز آه صــــــبـــــح تـــــاب آتـــــش زنـــــم افـــــلـــــاک را
خسرو کدامین خس بود کز شور عشق از پس بود
یــــک ذره آتــــش بــــس بــــود صـــد خـــرمـــن خـــاشـــاک را