گزیدهٔ غزل ۴۷
رسید باد صبا تازه کرد جان مرا
نـهـفـتـه دار بـمـن بـوی دلـسـتـان مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۸
گــر چــه بــربــود عــقــل و دیــن مــرا
بــــد مــــگــــویــــیــــد نــــازنــــیــــن مـــرا
گوشش از بار درد گران گشتست
نـــــشـــــنـــــود نـــــالــــهٔ حــــزیــــن مــــرا
آخـــر ای بـــاغـــبـــان یـــکـــی بـــنـــمــای
بــــه مـــن آن ســـرو راســـتـــیـــن مـــرا
دســــت در گــــل هــــمــــی زنـــم لـــیـــکـــن
خـــــار مـــــی‌گــــیــــرد آســــتــــیــــن مــــرا
گزیدهٔ غزل ۴۹
ترسم از بوی دل سوخته ناخوش گردد
مــرســانــی بــه وی ای بــاد صــبــا بـوی مـرا
گزیدهٔ غزل ۵۰
دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت
نــیـسـت مـثـل آن صـنـوبـر در هـمـه بـسـتـان مـا
گزیدهٔ غزل ۲۱
هر طرفی و قصه‌ای ورچه که پوشم آستین
پــــرده راز کــــی شــــود دامــــن چــــاک چــــاک را
گزیدهٔ غزل ۲۲
دوش زیـــــاد رخـــــت اشـــــک جــــگــــر ســــوز مــــن
شد به هوا پر بسوخت مرغ شب آهنگ را
در طــلــب عــاشــقــان گــر قــدم از سـر کـنـنـد
هــیــچ نــپــرســنــد بــا زمــنــزل و فــرســنــگ را
گزیدهٔ غزل ۲۳
بس بود این که سوی خود راه دهی نسیم را
چــشــم ز رخــســان مــکــن عــارض هـمـچـو سـیـم را
مـن نـه بـخـود شـدم چـنین شهرهٔ کویها ولی
شـــد رخ نـــیـــکـــوان بـــلـــاعـــقـــل و دل ســلــیــم را
شـــیـــفـــتـــهٔ رخ بــتــان بــاز کــی آیــد از ســخــن
مــســت بــگــوش کــی کــنــد کــن مــکــن حــکــیــم را
گزیدهٔ غزل ۲۴
بـرو ای بـاد و پـیـش دیـگـران ده جـلـوه بـستان را
مـــرا بـــگــذار تــا مــی بــیــنــم آن ســرو خــرامــان را
بـه ایـن مـقـدار هـم رنـجـی بـرای خـاطـر نـمی‌خواهم
کــه از خــونــم پــشــیــمــانــی بـود آن نـاپـشـیـمـان را
مــپــرس ای دل کـه چـون مـی‌بـاشـد آخـر جـان غـمـنـاکـت
که من دیریست کز یادت فراموش کرده‌ام جان را
ورت بـدنـامـی اسـت از مـن بـه یـک غـمزه بکش زارم
چــرا بــرخـویـش مـشـکـل مـی کـنـی ایـن کـار آسـان را؟
گزیدهٔ غزل ۳
بــشــگــفــت گــل در بــوســتــان آن غـنـچـهٔ خـنـدان کـجـا؟
شـــد وقــت عــیــش دوســتــان آن لــالــه و ریــحــان کــجــا؟
هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد
صــد مــرده زان لـب زنـده شـد درد مـرا درمـان کـجـا؟
گــویــنــد تــرک غــم بــگــو تــدبــیــر ســامــانــی بــجـو
درمــانــده را تــدبــیــر کــو دیــوانـه را سـامـان کـجـا؟
از بــخــت روزی بــاطــرب خــضـر آب خـورد و شـسـت لـب
جــویــان ســکــنـدر در طـلـب تـا چـشـمـهٔ حـیـوان کـجـا؟
مــی‌گــفــت بــا مــن هــر زمــان گــر جــان دهــی بــا مـن امـان
مـن مـی بـرم فـرمـان بـجـان آن یـار بی فرمان کجا؟
گـــفـــتــم : تــویــی انــدر تــنــم مــا هــســت جــان روشــنــم
گـفـتـی کـه : آری آن مـنـم اگـر آن تویی پس جان کجا؟
گـفـتـی صـبـوری پـیـش کـن مـسـکـیـنی از حد بیش کن
زیـــنـــم از آن خـــویـــش کـــن مـــن کـــردم ایــن و آن کــجــا؟
پـــیـــدا گـــرت بـــعــد از مــهــی درکــوی مــا بــاشــد رهــی
از نــوک مــژگــان گــه گــهـی آن پـرسـش پـنـهـان کـجـا؟
زیــن پــیــش بــا تــو هــر زمــان مــی‌بــودمـی از هـم‌دمـان
خـسـرو نه هست آخر همان ؟ آن عهد و آن پیمان کجا؟
گزیدهٔ غزل ۴
چـــو در چـــمـــن روی از خـــنــده لــب مــبــنــد آنــجــا
کــه تــا دگــر نــکــنــد غــنــچــه زهــر خـنـد آنـجـا
رخ تـــو دیـــدم و گـــفــتــی ســپــنــد ســوز مــرا
چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا
کــســان بــکــوی تــو پــنــدم دهــنــد و در جـایـی
کـه دیـده روی تـو بـیـنـد چـه جـای پند آنجا
بــــه خـــانـــهٔ تـــو هـــمـــه روز بـــامـــداد بـــود
کــــه آفــــتــــاب نــــیــــارد شــــدن بــــلــــنــــد آنــــجـــا
بـشـانـه شـسـت تـو مـی‌بـافـت زلـف چـون زنجیر
مـگـیـر سـخـت کـه دیـوانـه یـی اسـت چـنـد آنـجا
کـجـا روم کـه ز کـوی تـو هـر کـجـا کـه روم
رســــد زجــــعـــد کـــمـــنـــدت خـــم کـــمـــنـــد آنـــجـــا
ز زلـــفـــش آمـــد یـــای بـــاد حــال دلــهــا چــیــســت؟
چــــگــــونــــه انــــد اســــیــــران مــــســـتـــمـــنـــد آنـــجـــا
بـرآسـتـان تـو هـرکـس بـه رحـمـتـی مـخـصـوص
مـــگــر کــه خــســرو بــیــچــاره دردمــنــد آنــجــا