گزیدهٔ غزل ۵۹
تــاب زلــفــت ســر بــه ســر آلــودهٔ خــون مــن اســت
گــرنــخــواهــی ریــخــت خــونــم زلــف را چــنـدیـن مـتـاب
گــل چـنـان بـی آب شـد در عـهـد رخـسـارت کـه گـر
خـــرمــنــی ازگــل بــســوزی قــطــره‌ای نــدهــد گــلــاب
خـط تـو نـارسـتـه مـی‌بـنـمـایـد انـدر زیـر پوست
بــــر مــــثــــاب ســــبــــزهٔ نــــورســــتــــه انـــدر زیـــر آب
مـــســـت گــشــتــم زان شــراب آلــوده لــب هــای تــنــک
مست چون گشتم ندانم چون تنک بود آن شراب
گــرم و سـردی دیـد ایـن دل کـز خـط رخـسـار تـو
نـــیــمــه‌ای در ســایــه مــانــدو نــیــمــه‌ای در آفــتــاب
چـــون شـــدی در تـــاب از مـــن داد دشـــنـــامــم رقــیــب
ســگ زبــان بــیــرون کــنــد چـون گـرم گـردد آفـتـاب
شـب زمـسـتـی چشم تو شمشیر مژگان برکشید
خواست بر خسرو و زندگی در میان بگرفت خواب
گزیدهٔ غزل ۶۰
تــا گــل از شــرم رویــت آب شـود
یـک زمـان بـرفـگـن ز چـهـره نـقاب
مـثـل خـود در جـهـان کـجـا بـیـنـی
کـــه در آیــیــنــه بــنــگــری و در آب
آرزو مــــیــــکــــنــــد مــــرا بــــا تــــو
گــوشــه خــلــوت و شــراب و کـبـاب
هر که دعوی کند ز خوبان صبر
نــــــشــــــنــــــود کــــــل مـــــدع کـــــذاب
گزیدهٔ غزل ۵۴
مــــن و پــــیــــچــــاک زلــــف آن بــــت و بــــیــــداری شــــبــــهـــا
کـجـا خـسـبـد کـسـی کـش مـی‌خـلـد در سـیـنـه عقربها؟
گهی غم می‌خورم گه خون و می‌سوزم به صد زاری
چــو پــرهــیـزی نـدارم جـان نـخـواهـم بـرد ازیـن تـبـهـا
چــه بــودی گــر دران کــافــر جــوی بــودی مــســلــمــانــی
چـــنــیــن کــز یــاربــم مــی‌خــیــزد از هــر خــانــه یــا ربــهــا
دعــــای دوســــتــــی از خــــون نــــویــــســــنــــد اهــــل درد و مـــن
بــه خــون دیــده دشــنــامــی کـه بـشـنـیـدم از آن لـبـهـا
ز خـــون دل وضـــو ســـازم چـــو آرم ســـجـــده ســـوی او
بــــود عــــشــــاق را آری بــــســـی زیـــن‌گـــونـــه مـــذهـــبـــهـــا
بــــنــــالــــه آن نــــوای بـــاربـــد بـــرمـــی‌کـــشـــد خـــســـرو
کــه جــانــهــا پــای‌کــوبــان مــی‌جـهـد بـیـرون ز قـالـبـهـا
گزیدهٔ غزل ۵۵
زیـن سـان کـه بـکـشـتـی بـشـکـر خـنـده جهانی
خواهم که به دندان کشم از لعل تو کین‌ها
گزیدهٔ غزل ۵۶
دل کــه ز دعــوای صــبــر لــاف هــمـی زد کـنـون
بین که چه خوش میکشد هجر از وکینه‌ها
گزیدهٔ غزل ۴۲
نـازنـیـنـا زیـن هوس مردم که خلق
با تو روزی در سخن بیند مرا
گزیدهٔ غزل ۴۳
وقـــتـــی انــدر ســر کــویــی گــذری بــود مــرا
ونـــدران کـــوی نـــهـــانـــی نـــظـــری بـــود مــرا
جـــان بــجــایــســت ولــی زنــده نــیــم مــن زیــرا
مــایــهٔ عــمــر بــه جــز جــان دگــری بـود مـرا
بـاری از دیـده مـریـزید گلابی که به عمر
لــذت از عــشــق هــمــیــن درد ســری بــود مـرا
هیچ یاد آمدت ای فتنه که وقتی زین پیش
عــــاشــــق ســــوخــــتــــهٔ دربــــدری بــــود مــــرا
خـواسـتـم دی کـه نـمازی بکنم پیش خیال
لــیــکــن آلــوده بــه دامــان جـگـری بـود مـرا
گزیدهٔ غزل ۴۴
گــم شــدم در ســر آن کــوی مــجـویـیـد مـرا
او مـــراکــشــت شــدم زنــده مــپــو یــیــد مــرا
بـر درش مـردم و آن خـاک بر اعضای من است
هـــم بـــدان خـــاک درآیـــد و مـــشـــویـــیـــد مـــرا
عاشق و مستم و رسوایی خویشم هوس است
هـر چـه خـواهـم کـه کـنم هیچ مگویید مرا
خــســروم مــن : گــلــی ازخــون دل خـود رسـتـه
خــون مــن هــســت جــگــر ســوز مــبــویــیــد مـرا