غزل شمارهٔ ۶۲۶
هــردم آرد بــاد صــبــح از روضــهٔ رضــوان پــیـام
کـاخـر ای دلـمـردگـان جـز بـاده مـن یحیی العظام
مــاه ســاقــی حــور عــیــن و جــام صــافـی کـوثـرسـت
خاصه این ساعت که صحن باغ شد دارالسلام
پــخــتــگـان را خـام و خـامـان را شـراب پـخـتـه ده
حـیـف بـاشـد خـون رز در جـوش و مـا زینگونه خام
بــر ســر کــوی خــرابــان از خــرابــی چــاره نــیــسـت
نــام نــیـکـو پـیـش بـدنـامـان بـود نـنـگـی تـمـام
گــر مــریــد پــیــر دیــری خــرقــه خــمـری کـن بـمـی
زشـــت بـــاشـــد دلـــق نـــیـــلـــی و شـــراب لـــعــل فــام
کـــام دل خـــواهـــی بـــرو گـــردن بــنــاکــامــی بــنــه
در دهــان شــیــر مــی‌بــایــد شــدن بــر بــوی کـام
عـار بـاشـد نـزد عـارف هـر کـه فـخـر آرد بزهد
نـنـگ بـاشـد پـیـش عـاشـق هـر که یاد آرد ز نام
آنــکــه در خــلــوتــگــه خــاصــش مــجــال عــام نـیـسـت
لــطــف او عـامـسـت و عـشـق او نـصـیـب خـاص و عـام
بــــاد بــــر خــــاک عـــراق از دیـــدهٔ خـــواجـــو درود
بــــاد بــــر دارالــــســــلــــام از آدم خــــاکــــی ســـلـــام
غزل شمارهٔ ۶۲۷
چــشـم پـرخـواب گـشـودی و بـبـسـتـی خـوابـم
و آتـــــش چـــــهـــــره نــــمــــودی و بــــبــــردی آبــــم
آنـــچـــنـــان تـــشـــنـــه لــعــل لــب ســیــراب تــوام
کــاب ســرچــشــمــهٔ حــیــوان نــکــنــد ســیـرابـم
دوش هــنــدوی تــو در روی تـو روشـن مـی‌گـفـت
کــه مــرا بـیـش مـسـوزان کـه قـوی در تـابـم
آرزو مـــی‌کـــنـــدم بـــا تـــو شـــبــی در مــهــتــاب
کــه بــود زلــف ســیــاهــت شــب و رخ مــهـتـابـم
مــن مـگـر چـشـم تـو در خـواب بـبـیـنـم هـیـهـات
ایـــن خــیــالــســت مــن خــســتــه مــگــر در خــوابــم
رفـتـم ار جـان بـدهـم در طـلـبـت عـمـر تـو بـاد
ور بــــمــــانــــم شــــرف بــــنــــدگــــیــــت دریــــابــــم
بـــوصــالــت کــه ره بــادیــه بــر روی خــســک
بــــا وصــــالــــت نــــکــــنــــد آرزوی ســــنــــجــــانــــم
راست چون چشم خوشت مست شوم در محراب
گــــر بـــود گـــوشـــهٔ ابـــروی کـــژت مـــحـــرابـــم
هــمــچــو خــاک ره اگــر خــوار کــنــی خـواجـو را
بـــرنـــگــردم ز درت تــا چــه رســد زیــن بــابــم
غزل شمارهٔ ۶۲۸
دل گــــل زنـــده گـــردد از دم خـــم
گــل دل تــازه گــردد از نــم خـم
روح پـاکـسـت چـشـم عـیـسی جام
خــون لــعــلــســت اشــک مــریــم خــم
تــا شــوی مــحــرم حــریــم حــرم
غوطه‌ئی خور به آب زمزم خم
در شــبـسـتـان مـی پـرسـتـان کـش
شــــاهــــد جــــام را ز طـــارم خـــم
خیز تا صبحدم فرو شوئیم
گـــل روی قـــدح بـــشـــبـــنـــم خــم
شـــاهـــدان خــمــیــده گــیــســو را
زلـف پـرخـم کـشـیـم در خـم خـم
داد عــیــش از ربــیــع بــســتــانــیـم
بـــــطـــــلــــوع مــــه مــــحــــرم خــــم
جـان خـواجـو اگـر بـوقـت صبوح
هـمـچـو سـاغـر برآید از غم خم
مــی خــامــش بــخــاک بــر ریــزیــد
تــا دگــر زنـده گـردد از دم خـم
غزل شمارهٔ ۶۲۹
ای تـــنـــم کـــرده ز غـــم مـــوئـــی و در مـــو زده خـــم
وی دلـــم یـــک ســر مــو وز ســر مــوئــی شــده کــم
گــــر دلــــم بــــاک نــــدارد ز غــــم عــــشـــق چـــه بـــاک
ور غــــمــــم دســــت نــــدارد ز دل خــــســــتــــه چــــه غـــم
هـــــم دل گـــــرم گـــــرم نـــــیـــــســـــت دریــــن ره هــــمــــدل
هــــم دم مــــرد گــــرم نــــیــــســــت دریــــن غــــم هــــمـــدم
پـــیـــش چـــشـــمـــم ز حـــیــا آب شــود چــشــمــهٔ نــیــل
وانــــگــــه از نــــیــــل ســــرشــــکــــم بــــرود آب بــــقــــم
ای بـــصـــد وجـــه رخ خــوب تــو وجــهــی ز بــهــشــت
وی بـــــصـــــد بـــــاب ســـــرکـــــوی تـــــو بــــابــــی زارم
چـــون کـــنـــم وصـــف جـــمـــالــت کــه دو رویــســت ورق
زانــــکــــه بــــی خــــون حــــرامــــی نــــبــــود وصـــل حـــرم
از تــو چــون صــبــر کــنــم زانــکــه نــگــردد مــمــکـن
صــــــبــــــر درویــــــش ز الــــــطــــــاف خــــــداونــــــد کـــــرم
خیز خواجو که چو پرگار به سر باید گشت
هـــــر کـــــه در دایـــــرهٔ عـــــشـــــق نـــــهـــــادســــت قــــدم
غزل شمارهٔ ۶۳۰
چــو چــشــم مــســت تــو مـی پـرسـتـم
چــو درج لــعــل تــو نــیــســت هــســتـم
بــــــیـــــار ســـــاقـــــی شـــــراب بـــــاقـــــی
کـه هـمـچـو چـشـم تو نیمه مستم
نه خرقه پوشم که باده نوشم
نــه خــودپــرسـتـم کـه مـی پـرسـتـم
چـــو مــی چــشــیــدم ز خــود بــرفــتــم
چــو مــســت گــشـتـم ز خـود بـرسـتـم
ز دســـــت رفـــــتـــــم مـــــرو بـــــدســـــتــــان
ز پــــا فــــتــــادم بــــگــــیــــر دســــتــــم
مــــــنــــــم گــــــدایــــــت مـــــطـــــیـــــع رایـــــت
و گـر تـو گـوئـی کـه نـیـسـت هـستم
مـگـو کـه خـواجـو چـه عـهـد بـستی
بـگـو کـه عـهـد تـو کـی شـکـسـتـم
غزل شمارهٔ ۶۳۱
ز لـعـلـم سـاغـری در ده کـه چـون چـشم تو سرمستم
وگــر گــویــم کــه چــون زلـفـت پـریـشـان نـیـسـتـم هـسـتـم
کـــنــون کــز پــای مــی‌افــتــم ز مــدهــوشــی و ســرمــســتــی
بــجــز ســاغــر کــجــا گــیـرد کـسـی از هـمـدمـان دسـتـم
اگــــر مــــســــتــــان مـــجـــلـــس را رعـــایـــت مـــی‌کـــنـــی ســـاقـــی
ازیــن پــس بــادهٔ صــافـی بـصـوفـی ده کـه مـن مـسـتـم
مـــنـــه پـــیـــمـــانـــه را از دســـت اگـــر بـــا مـــی ســری داری
کـه مـن یـکـبـاره پـیـمـانـرا گـرفـتـم جـام و بـشـکـستم
مــــــریــــــز آب رخــــــم چــــــون مــــــن بــــــمــــــی آب ورع بــــــردم
ز مـن مـگـسـل کـه از مـسـتـی ز خـود پـیـونـد بـگـسـسـتم
اگــــر مــــن دلــــق ازرق را بـــمـــی شـــســـتـــم عـــجـــب نـــبـــود
کــه دســت از دنــیــی و عــقــبــی بــخــونــاب قــدح شــسـتـم
چـه فـرمـائـی کـه از هـسـتـی طـمـع بـرکـن که برکندم
چـرا گـوئـی کـه تـا هـستی بغم بنشین که بنشستم
اســیــر خــویــشـتـن بـودم کـه صـیـد کـس نـمـی‌گـشـتـم
چـــو در قـــیـــد تــو افــتــادم ز بــنــد خــویــشــتــن رســتــم
مـــبـــر آبـــم اگـــر گـــشـــتـــم چـــو مـــاهـــی صـــیـــد ایــن دریــا
که صد چون من بدام آرد کسی کو می‌کشد شستم
خــــیــــال ابــــرویــــت پــــیـــوســـتـــه در گـــوش دلـــم گـــویـــد
کـزان چـون مـاه نـو گـشـتـم که در خورشید پیوستم
چـو بـاد از پـیـش مـن مـگـذر وگـر جان خواهی از خواجو
اشـــارت کـــن کـــه هـــم دردم بـــدســـت بـــاد بــفــرســتــم
غزل شمارهٔ ۶۳۲
من از آن لحظه که در چشم تو دیدم مستم
کــارم از دســت بــرون رفــت کــه گــیــرد دسـتـم
دیــشــب آنــدل کــه بـزنـجـیـر نـگـه نـتـوان داشـت
بـــیـــخــود آوردم و در حــلــقــهٔ زلــفــت بــســتــم
ایـن خـیـالـیـسـت کـه در گـرد سـمـنـد تـو رسـم
زانــکــه چــون خــاک بــزیــر ســم اســبــت پـسـتـم
هـر کـه بـا زلـف گـرهـگـیر تو پیوندی ساخت
بـــبـــریـــدم ز هـــمـــه خـــلـــق و درو پـــیـــوســتــم
مــن نــه امــروز بــدام تــو در افــتــادم و بــس
کـــه گـــرفـــتــار غــم عــشــق تــوام تــا هــســتــم
تـا بـرفـتـی نـتـوانـم کـه شـبـی تـا دم صـبح
از دل و دیـــــده درودت ز قـــــفـــــا نـــــفـــــرســـــتــــم
بـــیـــش ازیـــنـــم هـــدف تـــیـــر مـــلـــامـــت مــکــنــیــد
کـه بـرون رفـت عـنـان از کـف و تـیـر از شستم
گـرکـنـم جـامـه بـه خـونـابـه نـمـازی چـه عـجـب
کــه ز جــان دســت بــخــون دل ســاغــر شــســتـم
بـاز خـواجـو کـه مـرا کـوفـتـه خاطر می‌داشت
بـــــرگــــرفــــتــــم ز دل ســــوخــــتــــه و وارســــتــــم
غزل شمارهٔ ۶۳۳
امـــروز کـــه مـــن عـــاشــق و دیــوانــه و مــســتــم
کس نیست که گیرد بشرابی دو سه دستم
ای لــــعــــبــــت ســــاقــــی بــــده آن بــــادهٔ بــــاقـــی
تــا بــاده پــرســتــی کــنــم و خــود نـپـرسـتـم
بـا خـود چـو دمـی خـش نـنـشـسـتـم بهمه عمر
بـرخـاسـتـم از بـنـد خـود و خـوش بـنـشـسـتم
گــر بــیــدل و دیــنـم چـه بـود چـاره چـو ایـنـم
ور عـاشـق و مـسـتـم چـه تـوان کرد چو هستم
مـــی‌بــرد دلــم نــرگــس مــخــمــورش و مــی‌گــفــت
کــای هــمــنــفــســان عــیــب مــگــیــریــد کــه مــســتـم
رفـــــتـــــی و مـــــرا بـــــرســـــرآتــــش بــــنــــشــــانــــدی
بــاز آی کــه از دســت تــو بــرخــاک نــشــسـتـم
چــون حــلــقــهٔ گــیــســوی تــو از هـم بـگـشـودم
از کــــفــــر ســــر زلــــف تــــو زنــــار بــــبــــســــتـــم
در چــــنــــبــــر گــــردون ز دمــــی چــــنــــگ بــــلــــاغــــت
بـــا ایـــن هـــمـــه از چــنــبــر زلــف تــو نــجــســتــم
تــــــا در عـــــقـــــب پـــــیـــــر خـــــرابـــــات نـــــرفـــــتـــــم
از درد ســـر و مـــحـــنـــت خـــواجـــو بـــنـــرســـتــم
غزل شمارهٔ ۶۳۴
تـخـفـیـف کـن از دور مـن ایـن بـاده کـه مـستم
وزغـــایـــت مــســتــی خــبــرم نــیــســت کــه هــســتــم
بـــر بـــوی ســر زلــف تــو چــون عــود بــرآتــش
مــی‌ســوزم و مــی‌ســازم و بــا دســت بــدسـتـم
در حــــال کــــه مــــن دانــــهٔ خــــال تــــو بــــدیــــدم
در دام تــــو افـــتـــادم و از جـــمـــلـــه بـــرســـتـــم
دیــــشــــب دل دیــــوانــــهٔ بــــگـــســـســـتـــه عـــنـــانـــرا
زنــجــیــر کــشــان بــردم و در زلـف تـو بـسـتـم
بـا چـشـم تـو گـفـتـم کـه مـکـن عـربـده جوئی
گفت از نظرم دور شو این لحظه که مستم
زان روز کــه رخـسـار چـو خـورشـیـد تـو دیـدم
چــون ســنــبــل هــنــدوی تــو خــورشــیـد پـرسـتـم
آهــــنــــگ ســـفـــر کـــردی و بـــرخـــاســـت قـــیـــامـــت
آن لــحــظــه کــه بــی قــامـت خـوبـت بـنـشـسـتـم
شــایــد کــه ز مــن خـلـق جـهـان دسـت بـشـویـنـد
گــر در غــمــت از هــر دو جــهــان دســت نــشــســتــم
هـــر چـــنـــد شـــکـــســتــی دل خــواجــو بــدرســتــی
کـان عـهـد کـه بـا زلـف تـو بـسـتـم نـشکستم