گزیدهٔ غزل ۸۹
جـعـد مـرغـولـت کـه در هـربند او صد حلقه است
دام دلـــــهـــــای اســـــیـــــران گـــــرفـــــتـــــار بــــلــــاســــت
هر که در کوی تو بویی برد از عالم گذشت
هـر کـه از دردت نـصـیـبـی یـافـت فـارغ از دواست
گزیدهٔ غزل ۹۰
دریــــن غــــم کــــه مــــبــــادا گـــره بـــه تـــار بـــود
دران حـــریـــر کـــه آن یـــار بـــی‌وفـــا خـــفـــتـــه اســت
هـــلـــال عـــیـــد جـــهـــان را بـــه نـــور خــویــش آراســت
شــراب چــون شــفــق و جــام چــون هــلــال کــجـاسـت؟
مــــگــــر شـــراب شـــفـــق خـــورد شـــب ز جـــام هـــلـــال
که هر گهر که در او بود جمله در صحراست
گزیدهٔ غزل ۹۱
جــــان بـــبـــردی خـــوش هـــنـــوز نـــه ای
دست بر دل نه این زمان که تراست
بـــر رخ زرد مـــن بـــخـــنـــد و بــگــو
خـنـده انـگـیـز ز غـفـران کـه تـر اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۶
ای شوخ تا تو در دل من جای کرده‌ای
ایـنـست دوزخی که زخلد برین به است
گزیدهٔ غزل ۸۷
چه نقش بندی از اندیشه‌ای که بی عشق است
چــه روی بــیــنــی از آیـیـنـه یـی کـه در زنـگ اسـت
هـــزار پــاره کــنــم جــان مــگــر کــه در گــنــجــد
کـه چـشـم خـوبـان هـم‌چـون دهـانـشـان تـنـگ سـت
شـگـوفـه غـالـیـه بـو گـشت و باغ گل‌رنگ است
هــــوای بــــادهٔ صــــافــــی و نـــغـــمـــهٔ چـــنـــگ اســـت
مــــکــــن ز ســـنـــگ‌دلـــی جـــور بـــر مـــن مـــســـکـــیـــن
کــه آخـر ایـن دل مـسـکـیـن دل اسـت نـی سـنـگ اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۸
بـلـای خـفـتـه سـر بـرداشت از خواب
هـر آن مـویـی کـز آن زلـف دو تـا خاست
گـر یـبـان مـیـدرم هـر صبح چون گل
هــمــه رســوایــی مــن از صــبــا خــاســت
تـو تـار زلـف بـسـتـی بـند در بند
ز هــر بــنــدی مــرا دردی جــدا خــاســت
گـل امـشـب آخـر شـب مـسـت بـرخـاست
بـجـام لـالـه گـون مجلس بیاراست
نشسته سبزه زین سو پای دربند
سـتـاره سـرو از آن سـو جانب راست
صـــبـــا مـــی‌رفــت و نــرگــس از غــنــودن
به هر سویی همی افتاد و می‌خاست
گزیدهٔ غزل ۸۳
کـــشـــتـــهٔ تـــیـــغ جـــفـــایــت دل درویــش مــن اســت
خـــســـتـــه تـــیـــر بـــلــایــت جــگــر ریــش مــن اســت
نــیــک‌خــواهــی کــه کــنـد مـنـع ز عـشـق تـو مـرا
مـنـکـری دان بـه حـقـیـقـت کـه بـد انـدیش منست
هـــر گـــروهـــی بـــگـــزیـــدنـــد بـــه عـــالـــم دیــنــی
عــاشــقــی دیــن مــن و بــی‌خــبــری کــیــش مــن اســت
گر دل از ما ببرید و بتو پیوست چه باک ؟
آشــنــا بـا تـو و بـیـگـانـه زمـن خـویـش مـن اسـت
گزیدهٔ غزل ۸۴
نــه مــرا خــواب بــه چـشـم و نـه مـرا دل دردسـت
چشم و دل هر دو به رخسار تو آشفته و مست
تــا بــه گـلـزار جـهـان سـرو بـلـنـدت بـرخـاسـت
هـر نـهـالـی کـه نـشـانـدنـد بـه بـستان بنشست
گزیدهٔ غزل ۸۵
نـــرگـــس مـــســـت تـــو خـــواب آلـــودســت
لــــب لــــعــــلــــت بــــه شــــراب آلـــودســـت
آگــــــه از نــــــالــــــه مــــــن کــــــی گـــــردد
چــشــم مـسـت تـو کـه خـواب آلـودسـت
لـــب تـــو دردل مـــن بــنــشــســتــه اســت
نـــمـــکـــی را بـــه کـــبـــاب آلـــوده اســـت
از تــــــری خــــــواســــــت چــــــکـــــیـــــدن آری
لـــــب تـــــو کـــــز مـــــی نـــــاب آلــــودســــت
بنده خسرو چه گنه کرد امروز ؟
کـــه حـــدیـــثـــت بـــه عـــتـــاب آلـــودســـت
گزیدهٔ غزل ۸۱
آنــجــاســت دل مــن و هـم آنـجـاسـت
کان کج کله بلند بالا ست
خـوابـش دیـدیم دوش و مستیم
کـان خـواب هـنـوز در سـرمـاسـت
آهـسـتـه رو ای صـبا بدان بام
کـان مـسـت شـبـانـهٔ مـن آنـجاست
از دوزخ اگـر نـشـان بـپـرسـنـد
مـن گـویـم : خـوابگاه تنهاست
گزیدهٔ غزل ۸۲
شـربـت و صـلـت نجویم کار من خون خوردنست
من خوشم تو مرهم آنجاها رسان که آزردنست
جــان مــن از مــایــهٔ غــمــهــای تــو پــرورده شـد
خـلـق غـم گـویـند و نزد بنده جان پروردنست
کـشـتـن مـن بـر رقـیـب انـداز وخـود رنـجـه مـشو
زانــکــه خــون چـون مـنـی نـه لـایـق آن گـردن اسـت
چــاک دامــن مــژدهٔ بــد نــامــیــم داد ای ســرشـک
یـاریـش کـن کـو مـرا در بـنـد رسـوا کردن است
گزیدهٔ غزل ۷۸
نــســیــمــا آن گــل شــبــگــیـر چـون اسـت؟
چـسـانـش بـیـنـم و تـدبـیـر چـون اسـت؟
دل مـــــن مــــانــــد در زلــــفــــش کــــه دانــــد
کــه آن دیــوانــه از زنــجــیــر چــونــسـت؟
نــــگــــویــــی ایـــن چـــنـــیـــن بـــهـــر دل مـــن
کـه آن بـالـای هـم‌چـون تیر چون است؟
ز لـــــب آیـــــد هـــــمـــــی بـــــوی شـــــرابــــش
دهـــانـــش داد بــوی شــیــر چــون اســت؟
مــن ازوی نــیــم کــشــت غــمــزه گــشـتـم
هنوزم تا به سر تدبیر چون است؟
اگـر چـشمش به کشتن کرد تقصیر
لــبـش در عـذر آن تـقـصـیـر چـون اسـت؟
نــــپــــرســــد هــــرگــــز آن مــــســـت جـــوانـــی
کـــه حــال تــوبــهٔ آن پــیــر چــونــســت؟
ز زلـــــفـــــش ســـــوخــــت جــــان مــــردم آری
بــگــو آن دام مــردم گــیــر چــون اســت؟
گزیدهٔ غزل ۷۹
بــیــا کــز رفــتــنــت جــانــم خــراب اســت
دل از شـــور نـــمـــکـــدانـــت کــبــابــســت
درنــــــگ آمــــــدن ای عــــــمــــــر کـــــم کـــــن
که عمر از بهر رفتن در شتاب است
گزیدهٔ غزل ۸۰
نـــــدارد چـــــشـــــمـــــهٔ خــــورشــــیــــد آبــــی
کـزان چـشـمـه تـو بـردی هـر چـه اسـت
نـــبـــاشــد هــیــچ بــوی نــافــه از مــشــک
ولــی مــوی تــو یــک‌ســر مــشـک نـابـسـت
چـو بـر شـیـریـن لـبت از رخ چکد خوی
تـــــمــــامــــی آب آن شــــربــــت گــــلــــابــــســــت
مـــرا گـــریـــک ســـوا لـــی از لـــب تــســت
ز چــــشــــمــــت ده جــــواب نــــاصـــوابـــســـت
سخن گوید چو خسرو پیش چشمش
زبـــــون غـــــمـــــزهٔ حـــــاضـــــر جـــــوابـــــســــت
گزیدهٔ غزل ۷۵
صـــفـــتـــی اســـت آب حـــیــوان ز دهــان نــو شــخــنــدت
اثـــری اســـت جـــان شــیــریــن ز لــبــان هــم‌چــو قــنــدت
به کدام سرو بینم که ز تو صبور باشم
کــــــه دراز مـــــانـــــد دردل هـــــوس قـــــد بـــــلـــــنـــــدت
مـــــنـــــم و هـــــزار پـــــیـــــچــــش زخــــیــــال زلــــف در دل
بــه کـجـا روم کـه جـانـم دهـد از خـم کـمـنـدت؟
ز تــــودور چــــنـــد ســـوزم بـــمـــیـــان آتـــش غـــم ؟
هــمــه غــیــرتــم زعــودت هــمــه رشــکــم از ســپــنــدت
گزیدهٔ غزل ۷۶
ای ابـر گـه گاهی بگو آن چشمهٔ خورشید را
در قعر دریا خشک شد از تشنگی نیلوفرت
گزیدهٔ غزل ۷۷
ما را چه غم امروز که معشوقه به کام است
عـــــالـــــم بـــــه مـــــراد دل و اقـــــبـــــال غــــلــــام اســــت
صـــیـــدی کـــه دل خـــلـــق جـــهـــان بــود بــدامــش
الـــــمـــــنـــــتـــــه لــــلــــه کــــه امــــروز بــــدام اســــت
ازطــــاق دو ابــــروی تــــو ای کــــعــــبـــهٔ مـــقـــصـــود
خـــلـــقـــی بـــگـــمـــانـــنــد کــه مــحــراب کــدام اســت
چــشــم تــو اگــر خــون دلــم ریــخــت عــجـب نـیـسـت
او را چــه تــوان گــفــت کــه او مــسـت مـدام اسـت
خـــســـرو کـــه ســـلـــامـــت نــکــنــد عــیــب مــگــیــرش
عــاشــق کــه تــرا دیــد چــه پـروای سـلـام اسـت
گزیدهٔ غزل ۷۱
چـه کـرد پـیـش رخـت گـل کـه گل فروش او را
به دست خود به گلو بسته ریسمان انداخت
کــــمــــال حـــســـن تـــو جـــایـــی رســـیـــد در عـــالـــم
کــه خــلـق را بـدو خـورشـیـد در گـمـان انـداخـت
گزیدهٔ غزل ۷۲
جـــراحـــت جـــگـــر خـــســـتــگــان چــه مــی پــرســی؟
ز غمزه پرس که این شوخی از کجا آموخت؟
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقـــیــب نــســوزد ز آه مــن چــه کــنــم
نمی‌توان سگ دیوانه را وفا آموخت ؟
گزیدهٔ غزل ۷۴
عـشـق آمـد و گـرد فـتنه بر جایم ریخت
عـقـلـم شـد و صـبـررفت و دانش بگریخت
ایــن واقــعــه هــیــچ دوســت دســتـم نـگـرفـت
جز دیده که هر چه داشت درپایم ریخت
گزیدهٔ غزل ۶۹
هست سر بردوش من باری و باری می کشم
تـــا مـــگـــر انـــدازمــش در پــای خــوبــان عــاقــبــت
رای آن دادم کــه خــونــم را بــریـزنـد اهـل حـسـن
شـــد مـــوافـــق رای مـــن بــا رای خــوبــان عــاقــبــت
بارها گفتم که ندهم دل به خوبان لیک دل
گــشــت از جــان بــنــده و مــولـای خـوبـان عـاقـبـت
بـا چـنـان خونین لبی کاید همی زو بوی شیر
خـون مـن مـی‌خـور حـلـالـسـت آن چـو شـیـر مـادرت
چــشــم مــن دور ار بــگــویـم مـردم چـشـم مـنـی
زانـــکــه هــرســاعــت هــمــی بــیــنــم بــرآب دیــگــرت
گزیدهٔ غزل ۷۰
صـد دوسـت بـیـش کـشـت مـنـش نـیز دوستم
آخر چه شد که این کرم از من دریغ داشت
کــاغــذ مــگــر نــمـانـد کـه آن نـاخـدای تـرس
از نــوک خــامــه یــک رقــم از مــن دریــغ داشــت
انــدیــشــه نــیــســت گــر طــلــب جــان کــنـد زمـن
انـــــدیـــــشـــــهٔ مـــــن از دل نــــااســــتــــوار اوســــت
بـــادا بـــقـــای زلـــف و رخ و قـــامـــت و لـــبـــش
یـک جـان مـن کـه سـوخـتـهٔ هـر چـهـار اوسـت
گزیدهٔ غزل ۶۶
بـلـای مـردم اهـل نـظـر بود چشمش
بناز اگر بدر آید ز مکتب آن محبوب
گزیدهٔ غزل ۶۷
نرگس همه تن گل شد و در چشم تو افتاد
تــــــا روشــــــنـــــی دیـــــده بـــــیـــــابـــــد زغـــــبـــــارت
ای قـــبـــلـــهٔ صـــاحـــب نـــظـــران روی چـــو مـــاهـــت
ســر فــتــنــهٔ خــوبــان جــهــان چــشــم ســیــاهــت
هــــر گــــه کــــه ز بــــازار روی جــــانــــب خــــانــــه
چـــون اشـــک روان گـــردم و گـــیـــرم ســـر راهـــت
نــــزدیــــک تــــوام چــــون نــــگــــذارنـــد رقـــیـــبـــان
دزدیــــده بــــیــــایــــم کــــنــــم از دور نــــگــــاهـــت
خــســرو چــکــنــی نــالــه و هـردم چـه کـشـی آه
آن ســـــرو روان را چـــــه غــــم از نــــالــــه و آهــــت
گزیدهٔ غزل ۶۸
تـــــــمـــــــنـــــــای دلــــــم کــــــردی و دادم
بــفــرمــا گــر تــمــنــای دگــر هـسـت !
اشـــارت کـــردی از ابـــرو بــه خــونــم
مـــرا بـــاری مـــبـــارک شـــد جـــمـــالــت
چـــو زنــبــور ســیــه گــرد ســر گــل
بگردم بر سرت بی‌خود ز بویت
گزیدهٔ غزل ۶۴
بــا خــیــال زلــف و رویــت چــشــم مــن
نــیــمــه‌ای ابــر اســت و نــیــمــی آفـتـاب
زان لب میگون که هوش ازمن ببرد
خـون هـمـی گـریـم چو برآتش کباب
گزیدهٔ غزل ۶۵
زهــی نــمــوده از آن زلــف و خــال و عـارض خـواب
یــکــی سـواد و دوم نـقـطـه و سـیـم مـکـتـوب
ســواد و نــقــطــه و مــکــتـوب اوسـت بـردل مـن
یـــکـــی بـــلـــاو دوم فـــتـــنـــه و ســـیـــم آشــوب
بـــــــلــــــا رفــــــتــــــه و آشــــــوب او بــــــود مــــــا را
یــکــی مــراد و دوم مــونــس و ســیــم مــطــلــوب
مــراد و مـونـس و مـطـلـوب هـر سـه از مـن شـد
یـــکـــی جـــداو دوم غـــالـــب و ســـیـــم مـــغـــلـــوب
جـــدا و غـــالـــب و مـــغـــلــوب هــر ســه بــاز آیــد
یـــکـــی غـــلـــام و دوم دولـــت و ســـیـــم مـــرکـــوب
غلام و دولت و مرکوب با سه چیز خوش است
یـکـی حـضـور و دوم شـادی و سـیـم مـحـبـوب
حـضـور و شـادی و مـحـبـوب مـن بـود خـسـرو
یــکــی شــراب و دوم سـاقـی و سـیـم رخ خـوب